Is julle van plan om hof toe te gaan?”
“Indien jy die voogdyskap betwis.” Dieter kyk met ’n mate van deernis na die fyn meisie voor hom. Hy kan begryp dat sy aan haar suster se baba geheg geraak het en dat dit moeilik sal wees om van hom afskeid te neem.
Rothea haal ’n keer diep asem. “Ek besef ’n onbenullige ontvangsdame se salaris kan nie met die Richter-miljoene meeding wanneer dit by lang en uitgerekte hofsake kom nie. Maar my aanspraak op Albie is op morele gronde gebaseer. My ouers is jonk oorlede. Barbara was my enigste familielid en ons was ’n identiese tweeling wat baie geheg aan mekaar was. Ons was van graad een af saam in die kinderhuis, toe ’n losieshuis en later ’n woonstel. Met Barbara se troue het sy vanselfsprekend aanvaar dat ek by haar en Ernst sal bly. Ek het die kamer langs Albie s’n gehad en ek het hom die aand opgepas toe sy ... toe hulle verongeluk het.”
“Ek ken die omstandighede,” antwoord Dieter kortaf. “Ek erken haar dood moes vir jou ’n skok gewees het en dat jy haar seuntjie liefhet. Maar beteken dit nie dat jy vir hom net die beste wil hê nie?”
Rothea sien waarheen hy mik. “Geldelike gewin is nie al wat saak maak nie. Kan julle hom ’n plaasvervanger vir sy ma gee? Soos ek gesê het, ek en Barbara was identies. Ek glo nie Albie kom die verskil agter nie. Hy dink ek is sy ma.”
“’n Baba ken nie die verskil in voorkoms nie en sal enigiemand wat hom versorg as sy ma beskou. As ontvangsdame by ’n hotel, sien Albrecht jou net saans en naweke. Op Schloss Hoffnung sal hy meer aandag kry. Hy sal ’n voltydse oppasster hê, asook ’n ouma en twee ooms.”
“Volwassenes. Hier is Albie bedags in ’n kleuterskool met volop maats van sy eie ouderdom.”
Dieter stap ergerlik op en af, kom sit dan oorkant Rothea op een van die twee kombuisstoele wat by ’n opvoutafeltjie staan.
“Hoe oud is jy, juffrou Beukes?” wil hy onverwags weet.
Rothea lig haar ken uitdagend. “Jou prokureur het genoeg ander inligting uitgesnuffel. Jy weet seker onder meer hoe oud jou broer se vrou was.”
Dieter glimlag skeefweg. “Drie-en-twintig. Jy is nie ’n tipiese voorbeeld van ’n gevestigde oujongnooi nie. Het jy nie trouplanne nie?”
“Nee.”
Dieter lyk skepties. “Jy is seker nie onbewus daarvan dat jy nogal aantreklik vir die ander geslag is nie. Vind jy die situasie bevredigend? Sonder ’n man en ’n huis, met ’n ander se kind om groot te maak? Wil jy nie trou en kinders van jou eie hê nie?”
Nogal aantreklik! dink Rothea. Dankie, meneer Richter, vir ’n halwe kompliment wat jou heel duidelik dwars in die krop gesteek het.
“Ek is gelukkig soos ek is,” antwoord sy.
“Uit eie keuse, of omdat kêrels afgeskrik word deur die feit dat jy die las van ’n kind het?” hou Dieter vol.
Sy vrae is te na aan die waarheid. Rothea kyk selfbewus weg toe sy Theo se afskeidswoorde onthou.
Ek is lief vir jou, aster. Baie lief. Genoeg om die res van my lewe saam met jou deur te bring. Maar ek was nie voorbereid om ’n kitsgesin op die koop toe te kry nie. Ek wil jou nie met ’n kind deel wat nie eens myne is nie.
Rothea het haar wysgemaak Theo van Wyk is suinig en selfsugtig en sy is beter daaraan toe sonder hom. Maar die pyn en seerkry het gebly en sy hou aan hoop; elke keer wanneer die telefoon lui of daar ’n klop aan die deur is, bly sy hoop dis hy en hy kom terug ...
“Albie is nie ’n las nie,” stry Rothea. “Hy is ’n dierbare kleinding en ’n bron van vreugde en geselskap.”
“Geselskap die volgende tien jaar, terwyl jy ouer en eensamer word?”
Dit klink soos ’n berg voor haar en ’n vreesaanjaende vooruitsig.
“Albie sal ook ouer word en ’n maat vir my wees,” hou sy dapper vol.
“’n Kind se geselskap is nie genoeg nie. ’n Vrou het die liefde en kameraadskap van ’n man nodig. Die dag gaan kom wanneer jy dankbaar sal wees Albrecht is versorg en dat jy vry is om jou eie toekoms te beplan.”
“As die dag aanbreek, sal ek jou laat weet, meneer Richter, maar tot dan hou ek Albie by my en geniet dit.”
Dieter het sy ma en Carl belowe hy sal kalm bly, anders het hy hierdie moedswillige rooikop-vroumens ’n dwars antwoord gegee. Op die plaas het hulle geredeneer Ernst se skoonsuster sal die aanbod verwelkom. Maar hulle het Dorothea Beukes nog nie goed genoeg geken nie.
“Waarop hoop jy?” vra Dieter reguit. “Op hoër vergoeding? ’n Plek op Schloss Hoffnung vir jouself, saam met Albrecht? As dit jou einddoel is, juffrou Beukes, gaan jy bedroë daarvan afkom.”
“Schloss Hoffnung,” sê Rothea sarkasties. “Jy laat dit soos Utopia klink. Ernst het gesê al wat op die plaas is, is blêrende lammers en kreunende windpompe, doringdraad en sand en droogtes. Genoeg om ’n mens van verdriet van jou verstand af te dryf. Dink jy ek wil dáár woon? Jy moet jou kop laat lees, meneer Richter. Ek vra niks van jou nie. Ek en Albie is gelukkig en tevrede soos ons is. Hoekom het jy kom inmeng? Twee en ’n half jaar lank wou hulle hom nie hê nie. Hoekom nou? Nou skielik?”
“My moeder is nie gesond nie en die verlies van Ernst was vir haar ’n harde slag. Die baba sal haar in ’n mate troos. En omdat hy ook Dieter Albrecht heet – die tradisionele familienaam dra – ag ek dit my plig om na die kind om te sien. Ernst sou van my verwag het om te sorg dat sy kind nie gebrek ly nie, ondanks die vervreemding. Albrecht is my eie bloed en my erfgenaam.”
“En myne.”
Dieter ag dit blykbaar nie belangrik genoeg om daarop te antwoord nie. “Jy sê jy is die baba se peetma? Op grond waarvan?”
“Toe Albie gedoop is, het Barbara gevra of ek sy peetma sal wees.”
“Het sy jou in ’n oomblik van sentiment gevra?” Dieter maak ’n minagtende gebaar. “Of het sy ’n wettige dokument laat opstel om jou amptelike status te bepaal?”
Rothea voel terneergedruk toe sy haar kop skud. “Ernst en Barbara was so jonk – te jonk om aan ’n testament, voog, trustee, wettige peetma of sulke morbiede dinge te dink.”
“Of aan polisse of geldelike voorsiening vir hul kind,” las Dieter by. “Selfs as huidige tuiste is hierdie koue, beknopte kamer ontoereikend. Wanneer Albrecht ouer word en aktiewer raak, sal die situasie onmoontlik word. Het jy al daaraan gedink, Dorothea?”
“Natuurlik.” En sy het oor die situasie verbouereerd geraak, dink Rothea. “Ek weet ek sal ’n groter woonstel moet soek, of ’n ... ’n huis,” skerm sy. “Albie sal ’n tuin en speelplek nodig hê.”
“Korrek. Het jy al ’n geskikte plek gevind? ’n Deposito vir die huis gereed?” Hy klink beleef en belangstellend, maar Rothea is nie om die bos gelei nie. Sy weet hy bedoel dit sarkasties.
“Jy weet ek het nie.”
Dieter knik. “Al vind jy ’n geskikte woonstel, sal die huur te hoog wees. Of ’n huis. Jy sal nie die paaiemente kan bekostig nie. Is ek reg?”
“Ja.” Vervlaks, dink sy, hy weet hy is reg! Hoekom dit invryf?
