te sorg en lief te wees nie. Nie eers te weet wat Albie doen, hoe dit met hom gaan en of hy dalk nog ’n tand gekry het nie ... Hoe kan Dieter Richter dit van haar vereis? Albie is haar eie. Haar en Barbara s’n, en sy sal haar hande vir hom deurwerk.
Dieter stop ingedagte sy pyp. “As hierdie toutrekkery tussen ons in die hof eindig, wat reken jy sal die uitspraak wees oor die geldelike omstandighede waarin my jong nefie grootword?”
Rothea sluk. “Ek hoop die regter sal besef ek probeer my bes en dit in oorweging neem voor sy uitspraak.”
“Jou bes, ja,” knik Dieter. “Maar as jou beste nie goed genoeg is in vergelyking met wat ons hom kan bied nie?”
Daarop het Rothea nie ’n antwoord nie. “Indien dit op ’n hofsaak uitloop, sal die storie in die koerante kom. Wanneer Albie ouer is en hoor hy was die onderwerp van ’n skandaal, sal dit hom emosioneel nadelig beïnvloed,” probeer sy ’n ander uitweg soek.
“Waarom dus hardkoppig wees en nadelige gevolge veroorsaak?” wil Dieter weet.
“Ék hardkoppig?” Sy besef haar stem is te skril. ’n Klaende gehuil weerklink toe Albie wakker skrik.
Rothea is bly oor die onderbreking. Sy haas haar na Albie en tel hom op.
“Toe nou maar, toe maartjies ... Jy is veilig. Mamma sal nie laat hulle jou wegvat nie.”
Albie is nie op sy beste wanneer hy ontydig wakker gemaak word nie. “Mamma soetie gee!” gebied hy huilend en weier om gesus te word.
Rothea is van Dieter se oë op haar bewus. Sonder om om te draai, sê sy verdedigend: “Albie het self met ‘Mamma’ begin. Dit was sy eerste woord. Moes ek hom reggehelp en probeer leer het om ’n lang naam soos ‘tannie Rothea’ te sê? Reken jy dit sou tot sy sekuriteitsgevoel bygedra het?”
“Ek het niks gesê nie.”
Rothea kyk vlugtig om, maar Dieter se gesig is stil en geslote en sy kan nie daaruit wys word wat deur sy gedagtes gaan nie.
Dieter staan op en hou sy arms uit. “Gee hom vir my,” beveel hy.
Instinktief hou Rothea Albie stywer vas, asof sy hom teen sy pa se familie wil beskerm. Ernst het gesê hulle is koue, liefdelose mense, trots en ontoegeeflik; tipies Teutoons en daarop gesteld dat hulle tot die verhewe Germaanse ras behoort, asof hulle gedurende die wêreldoorlog leef en alle ander nasies tweederangs is. Hoe kan sy ’n weerlose ou seuntjie van skaars twee jaar aan hulle oorhandig?
“Ek sal hom nie laat val nie,” sê Dieter.
“Hy is swaar ...”
Dieter behandel haar opmerking met die minagting wat dit verdien. Hy lig die klaende Albie met gemak uit Rothea se arms
“Wat vra hy – wat is ’n soetie?”
“Soetigheid,” verduidelik Rothea stug. “Lekkergoed, of iets.”
“Dis maklik.” Dieter glimlag terwyl hy ’n pak sjokolade uit sy sak haal. “Ek was voorbereid ...”
Albie hou gewoonlik nie van vreemdelinge nie en Rothea wag dat die huil in gille oorgaan en dat hy skop en spook om by haar terug te kom. Maar Albie stel haar teleur en sy het nie met die pak blinkpapier-sjokolade rekening gehou nie. Albie weet wat dit is en wil daarvan hê. Soeties kry voorkeur bo die vreemdeling op wie se heup hy sit. Sy oë blink afwagtend en hy wys met ’n vinger.
“Soetie hê!”
“Dis te laat in die aand. Hy sal siek word en ...” Rothea bly stil toe sy sien Dieter luister nie na haar nie. Goed, laat hy dan maar self sy fout agterkom, dink sy met genotvolle sadisme.
Dieter skeur die blinkpapier af en hou die lekkergoed uit.
’n Vet vuisie sluit daarom. “Nog ...” vra Albie met ’n volgepropte mond.
Dieter gee goedvertrouend. ’n Karamel-sjokolade en ’n noga. ’n Koffiegeur, dan ’n peperment.
Dis die groot, giftige groen peperment wat die laaste druppel in die emmer is, tesame met die karamel wat uit haastigheid nie deeglik gekou is nie. Albie het ’n groot aandete van maalvleis en kapokaartappels gehad, saam met melk en geroomde pere. Dit alles beland op Dieter – oor sy das, sy wit hemp en pak klere.
Rothea onderdruk ’n grinnik. Sy is nie haastig om te help nie. Sy wag ’n volle minuut lank voor sy ’n nat handdoek uit die badkamer bring en Albie van Dieter se skoot aftel.
Sy glimlag liefies. “Wil jy steeds hofsake hê, meneer Richter?”
Met die handdoek verrig Albie se oom wondere en hy is minder gepla as wat Rothea gehoop het.
“Hanna sal hom kan hanteer. Sy is baie ervare.” Dieter is egter versigtig genoeg om die pak sjokolade te bêre en veilig buite spoegafstand te bly. “Is hy siek?” vra hy met ’n behoedsame blik in Albie se rigting.
“Albie ’poeg,” verklaar Albie trots. “Albie ’poeg baie!”
“Dit was pragtig. Albie moet weer poeg. Báie,” prys Rothea hom.
“Nog soetie?” vra hy hoopvol.
“Môre kan jy nog kry. Nou eers weer slaap.” Rothea trek vir hom skoon nagklere aan, bring sy eenoog-teddiebeer en lê Albie terug in die bed. Sy wag tot sy asemhaling diep en reëlmatig is voor sy na Dieter draai. “Nee, hy is nie siek nie. Maar almal weet ’n kleuter moenie laat in die aand lekkergoed kry nie. Is jou klere baie bemors?”
“Nee.”
Rothea hou haar gesig ernstig. “Wil jy jou broek uittrek dat ek hom was?”
“Nee, dankie.”
“Jy kan intussen ’n kombers om jou draai en, as jy bang is hy val af, hom met doekspelde vassteek.”
“Nee,” herhaal Dieter kwaad. “Jy het dit met opset gedoen, nie waar nie?”
“Wat?” vra sy vroom. “Hom sjokolade gevoer? Nee, ek dink dit was jy gewees, meneer Richter, wat nie na my raad wou luister nie. Kleintjies is nogal ’n handvol, stem jy nie saam nie?”
So maklik is Dieter nie bereid om die ronde aan Rothea af te staan nie. Hy vryf oplaas met die handdoek en gee sy nat broek ’n pluk. “Hanna sal weet wat en wanneer om hom te voer.”
Rothea was geamuseerd en ’n rukkie lank kon sy haar vrese vergeet. Maar sy word ru tot die werklikheid teruggebring.
“Wie is Hanna?”
“Hanna Berger. ’n Kinderoppasster wat my moeder gehuur het. Sy het self kinders, hoewel hulle getroud en uit die huis is. Hanna sal goed vir Albrecht wees, ’n plaasvervanger-ma en ’n geduldige kameraad.”
“Klaar gehuur?” wil Rothea weet. “Julle is baie seker van jul saak.”
Dieter ontken dit nie. “Ek het reeds aansoek gedoen om Albrecht wettiglik aan te neem. Ek vertrou my aansoek sal gunstig oorweeg word.”
“Ek het ook navraag gedoen. Babas vir aanneming
