die effek van ’n induksie sal hê? Binne sing die salig onbewuste engelekoor, jubelend: “Juig, die Redder is daar! Juig, die Redder is daar!”
Ek besef benoud dié woorde is die aanhef vir vers drie en druk haastig anderkant die bultende donkiemaag verby om, vervaard en vingeralleen, soos ’n bruid sonder pa, die kerkpaadjie af te spoed. Onder die kansel sis ek gou, voordat die koor die laaste note laat klink, tussen my tande deur vir die dominee: “Steeks donkies,” en skop my skoene haastig uit om onelegant teen ’n stellasie hoër as ’n Kersboom op te skarrel. Dié het ’n diaken van ’n trapleertjie en planke op die preekstoel aanmekaargetimmer sodat ek vanuit ’n duiselingwekkende engelhoogte soos ’n wafferse Gabriël saam met die koor en die ganse mensdom kan juig: “Heer, gebore vir ons!”
Het jy geweet …?
HET JY GEWEET …?
Ek sien jou met die onrus in jou oë
en met jou Kind teen jou uitgeputte lyf.
Ek sien jou op ’n donkierug – krom van vrees –
toe die dood jul ’n vreemde nag in dryf.
Ek sien hoe jy swaar dra aan jou vrae
en ek sien hoe jy sukkel om te glo.
Ek sien hoe jy bid deur die donker dae
en ek sien hoe jy wonder of God hoor.
Het jy geweet op jou donkievlug
en toe jy skuil in die vyandsland
dat God iewers vorentoe
met ’n sagte reddershand
jou lewe weer sou omdraai?
Het jy geweet dat jou lewe weer sou omdraai?
Deur soveel kronkel-kronkel lewensdraaie
Het jy soveel egte God gesien?
Ek sien jou met die angs in jou oë
oor jou Kind en oor sy uitgeputte lyf.
Ek sien jou op die heuwelrug – en jy’s krom van vrees –
oor die dood Hom oënskynlik hel in dryf.
Ek sien jou so swaarkry daardie dag
en ek sien hoe jy kwalik kan bly glo.
Ek sien hoe jy bidloos net daar staan en wag
en ek sien hoe God jou hart se stil kreet hoor!
Het jy geweet op daai Kopbeenplek,
daai plek wat lyk soos vyandsland,
dat God binne net drie dae
met ’n groot, sterk wonderhand
jou lewe weer sou omdraai?
Het jy geweet dat Hy alles weer sou omdraai?
Het jy geweet op die donkievlug
In die wanhoop van verlatenheid …
Het jy geweet?
Hoe kón jy weet jou lewe weer sou omdraai?
Ek sien jou nou met sonlig in jou oë.
© Annalise Wiid op haar DVD/CD-stel Lig uit Lig/Sterre in Ons Oë
Om ’n fees te berei
OM ’N FEES TE BEREI
Slegs Elsa se kaaskoek sal goed genoeg wees. Die vanilla-ene wat my jare gelede so verruk het. Langs haar ronde kombuistafel met die blou ruitjiesdoek het dit droomgladde musiek gemaak in my mond. Sedertdien het my tong nog nêrens haar resep se gelyke raakgeproe nie. Komende naweek beplan ons ’n fees. ’n Groot, hartlike, heerlike vriend-en-familie-fees. Ons vier ’n man se lewe! Slegs Elsa se kreunlekker kaaskoek is goed genoeg.
Ek bak dosyne miniatuurweergawetjies van haar oorspronklike grote; sit hulle in partytjiebont bakkies; spuitversier elkeen se roomkleur wangetjie met gesmelte sjokolade en lê ’n lagrooi someraarbei liggies op elkeen neer.
Laataand val ek, platmoeg soos flop soufflé, in die bed. Alles pyn: rug, voete, kop. Ek bak nie meer so maklik en sonder lyfskade soos vroeër nie. Maar wat maak dit nou saak? Dit verminder die plesier en tevredenheid van voorberei nie met ’n milligram nie. Daar is darem net iets onoortrefliks lekker aan so ’n regmaak vir ’n fees. Ons is ’n hele span pelle wat saamwerk. Dié een sorg vir slaai, daai een vir vleis. ’n Ander reël glase en drinkgoed, nog een bring blomme en braaihout. Natuurlik gaan ons braai! Om groot, gesellige, gemeensame vure sal ons kringetjiestaan en baie lag. Iemand sal hordes kerse aansteek, en olielampies, wat in ons glinsteroë gaan weerkaats. Nog een sal musiek maak wat ons gaan meevoer na ons jong jare se deurnagdanse.
Feesvoorbereiding se groot genot lê in die aanloop, die afwagting, die uitsien … Opwinding wat jy kan ruik in die lug – warm, behaaglike vanilla. Behalwe vir die spyskaart en die verloop van die aand, bestee ons ure aan die gastelys, soos om ’n vuurtjie. Nie omdat ons wonder wie ons moet nooi en wie nié. Oor ons ons vooraf reeds verkneukel in elke genooide se karakter en sy koms. Hulle is almal sulke lekker mense! Ons ken hulle so goed dat ons ons vooraf al kan verbeel hoe hulle die aand gaan geniet. Maar hulle ken nie almal mekaar nie. En ons krul by voorbaat op van binnelekker om te dink hoe hul wedersydse ontdekkings van mekaar hul lewens gaan verryk.
Ek sal my kamera saamvat en vriesfoto’s neem van elke geliefde gesig. Om die oomblikke van nostalgie, uitgelatenheid, ontroering en onverdunde vreugde vir ewig te bewaar. Ons gaan fenomenale verbintenisse vier!
Met die regmakery vir ons eie fees hoor ek Jesus se woorde destyds aan sy vriende weer so helder in my hart: Gaan na die huis van so en so en gaan berei vir ons die paasmaaltyd … Hulle het waarskynlik gedink dit sal maar weer ’n tradisionele paasete wees soos hulle dit gewoond geraak het deur baie jare se presiese herhaling. Hulle verwag die vasgestelde liturgie wat eeue lank al aankom, wat hulle al amper agterstevoor uit die kop kan opsê. Maar toe verras Jesus hulle. Terwyl hulle die tafel voorberei, berei Hy ’n onverwagte, onvergeetlike fees voor: ’n Fees met eggo’s tot in die ewigheid …
Aan tafel breek Hy toe die brood, soos hulle gewoond is, maar daar kom nuwe, varswarm woorde uit sy mond, nie die verwagte, oeroue oorbekendes nie: “Neem, eet; dit is my liggaam … wat vir julle gegee word.”1 En met die beker skink Hy woorde wat hul ganse godsdiensbelewing tot tóé geheel en al onderstebo draai: “Neem dit en gee dit vir mekaar aan … Drink almal daaruit, want dit is my bloed.”2 Vergifnis. Verbondenheid. Verbond!
Dit
