is dadelik nóg lugtiger vir die man. “Dankie, maar ek het pas twee koppies in en ek moet my vriendin gaan ontmoet,” jok sy.
“Dis jammer. ’n Ander keer, dan. Ek sal jou ’n paar Russiese woorde en uitdrukkings leer, as jy wil, asseblief en dankie – dis ‘spasiba’.”
Sy glimlag effens stram. “Die toerleier het ons op die bus sulke goed geleer, toe ons na die Kremlin gery het. Totsiens eers.”
Sy loop weg en probeer dit kalm doen. Sy moenie lyk asof sy vlug nie. Die man lyk nogal asof hy van homself ’n oorlas kan maak as sy dit sou toelaat.
Sy bring ’n halfuur in haar kajuit deur met haar toerboekie. Maar sy kan nie eintlik daarop konsentreer nie. Haar kop is te vol van Kyle Barrymore: hoe hy praat, met sy baie effense Ierse aksent, sy pragtige Engels. Hoe sy gesigsuitdrukkings lyk. Hoe sy oë dromerig raak of stip kyk. Hoe sy mooi hande werk. Vanoggend het hy ’n liggroen hemp met ’n Polo-embleempie gedra en sy oë het byna na groen geneig.
Jy raak nou skoon van lotjie getik, sê sy streng vir haarself. Sy moet vir Laetitia gaan soek en iets saam met haar doen. Sý sal haar aandag heeltemal van Kyle af weglei.
* * *
Laura kry nie gou weer kans om alleen met Kyle te gesels nie. Aan tafel is al drie die Iere telkens daar – Eudoxia het gou herstel. Tussenin kuier Laura met Laetitia en gesels met ander mense. Hulle weet teen dié tyd almal dat sy ’n geneesheer is en kom na haar met kwaaltjies en vrae. Hulle kom vra selfs medisyne, wat haar eintlik ’n bietjie irriteer. Sy stuur hulle na dokter Andrei Asparov, maar diagnoseer wel klein goedjies.
Aan tafel vertel sy laggend vir Kyle daarvan. “As mense weet jy is ’n dokter, kan jy maar vergeet van uitgelos te word. Pla hulle jou ook?”
“So hier en daar.”
“Hulle pla hom gans te veel,” kla Eudoxia. “Veral die vroumense. Mens sou sweer hier is nie ’n Russiese dokter aan boord nie.”
Laura glimlag vir haar. “Ag, ek dink mense soek ook maar net troos, of ’n onderwerp waaroor hulle met ’n mens kan gesels.”
“Ja, almal se ipekonders kom altyd na vore op so ’n reis,” sê mevrou St John. “Kyle, jy sal maar net moet streng wees en hulle na die Russiese dokter verwys.”
“Ek gee nie om om hier en daar bietjie raad te gee nie,” verweer hy. “Gee jý om, Laura?”
“Ag, nee wat. Dis nie só steurend nie. Ek het in elk geval nie medikasie om uit te deel nie.”
“Ons het ’n hele tassie vol,” sê Eudoxia. “Dit lyk vir my asof die mense dink hulle kan kom bedel.”
“Ag nee,” sê Kyle. “Net mevrou Symington het vir pynpille kom vra, en daarvan het ons genoeg. Ek het haar gesê volgende keer moet sy na dokter Asparov gaan. Sy kan die Russiese medikasie vertrou, en ek is seker hy is goed gekwalifiseer.”
“Sy het net ’n verskoning gesoek om met jou te kom praat en toe is jy nog so vriendelik met haar,” verwyt Eudoxia hom. “Nou gaan sy aanhoudend lastig wees.”
Laura merk vlietende irritasie oor Kyle se gesig, maar dit verdwyn byna onmiddellik weer. Hy trek net sy skouers op. Dié meisie is glad nie seker van hom nie, dink Laura. Sy is jaloers op alle ander vroue. Sy wat Laura is, sal versigtig moet wees, anders kan dinge onaangenaam raak.
Sy wonder of die onlangse asma-aanval nie juis deur
Eudoxia se ontsteltenis oor haar verloofde se aanloklikheid veroorsaak is nie. Sê nou net sy gee voor, met die doel om hom besorgd te maak en sy aandag in beslag te neem? Maar hy sal dit tog seker agterkom? ’n Dokter sal hom tog nie so maklik laat manipuleer nie, verseker sy haarself.
* * *
Dit neem ’n hele ruk voordat hulle by die plek kom waar hulle die eerste keer aan wal sal gaan. Laura en Laetitia staan op die dek en kyk hoe kerke met blou koepels naderkom.
“Oeglitsj is dié plek se naam,” sê Laura. “Die kerke is glo fabelagtig.”
“Dis soos iets uit ’n Duisend-en-een-nagte,” sug Laetitia. “Ek voel of ek in ’n droom loop.”
Laura kyk of sy die Iere iewers sien, maar hulle is nie tussen die ander gretige toeriste nie. Die skip meer vas en hulle gaan aan wal. Daar is kraampies waar koeldrank, amberjuweliersware, matryoshka-poppe en poskaarte verkoop word. Die smouse is ywerig.
“Hiér is nou mooi amberhalssnoere,” merk Laetitia op. Sy gaan staan by een van die kraampies en bekyk die ware, kibbel dan luidkeels met ’n man wat baie swak Engels praat. Sy koop naderhand ’n halssnoer en tel die roebels af. “Ek het hom lekker afgestry,” sê sy tevrede. “Net die helfte gegee van wat hy wou gehad het. Gaan jy iets koop?”
“Ek glo nie. Ek wil by die kerk kom. Ek wil die ikone sien en na die mannekoor gaan luister.” Sy begin aanbeweeg met Laetitia op haar hakke. Nêrens gewaar Laura die Iere nie. Stel hulle dan nie in hierdie pragtige historiese plek belang nie?
Die mannekoor lyk soos priesters in hul swart klere. Laura luister in vervoering na die melodieuse, swewende sang in die manjifieke katedraal vol ikone. Hierdie toneel sal sy vir altyd onthou. Albert sou dit só geniet het, dring die treurige gedagte egter weer deur haar plesier.
Nee, sy wil nie hê haar gees moet nou vertroebel raak nie. Sy moenie elke keer treurig wens dat Albert iets kon meegemaak het nie, sy moet dit net geniet.
Eers toe hulle na die skip terugstap, sien sy vir Kyle by die kerk uitkom. Waar was hy dan? Hy is tog opvallend en sy het heeltyd na hom gesit en soek. Sy wonder of hy haar dalk vermy. En waar is die ander twee? Dit lyk asof hy alleen hierheen gekom het. Twee vroue van die toergroep loop egter weerskante van hom en Laura kan sien dat hy bedagsaam ’n gesprek met hulle voer.
Sy wil stadiger stap sodat hy haar en Laetitia kan inhaal, maar besluit daarteen. As hy haar wil vermy, gaan dit tog net vir hom ’n verleentheid wees. Sy gaan haar nie aan hom opdring nie. Inteendeel, sy gaan haar daarvan weerhou om met hom te praat.
“Daar is die handsome dokter,” sê Laetitia. “Sal ons hom roep?”
“Nee! Hy is besig.” Laura loop vinniger en Laetitia moet uithaal om by te hou.
* * *
Die aand aan tafel kan sy en Kyle gesels oor hoe verruklik Oeglisj se kerk was en hoe mooi die koor gesing het.
“Ek het saam met dokter Asparov na die dorp en kerke gaan kyk, hy was ’n wonderlike gids,” sê mevrou St John tot Laura se verbasing. “Eudoxia het op die skip gebly, sy was ’n bietjie olik.”
“Jy het ’n lekker vlooimark gemis,” sê Laura met ’n glimlag vir die meisie.
Eudoxia trek ’n gesig. “Ag, oral is dieselfde ou vlooimarkgoed. Ek sal by die volgende plek kyk of daar iets is wat ek wil hê. Ek soek nie goedkoop soeweniers nie, dit maak net mens se bagasie vol.”
“Daar was ’n koor in die kerk wat absoluut hemels gesing het,” probeer Laura verder geselsies maak.
“Ag, mens sal sulke kore ook by elke kerk van hier tot in
St.
