Te eenders, te anders
Elsa Winckler
Satyn
Vir my Sus
1
“Dit moet die gebou wees,” sê Aileen en leun oor die stuurwiel om beter te kan sien.
“Wel, die ligging is regtig onverbeterlik,” sê Nadia en maak die deur oop toe Aileen stilhou. “ ’n Winkelruimte in Dorpstraat, Stellenbosch – jy kan nie verkeerd gaan nie. Is dit een van jou pa se geboue?”
Aileen klim uit. Die imposante nuwe kantoorblok het opgeskiet in die afgelope jare wat sy oorsee was. Dis glad nie ’n onooglikheid soos so baie van die ander nuwe geboue op die dorp nie. Die argitek het moeite gedoen om die styl te laat inpas by die historiese karakter van die omgewing.
“Ek neem so aan. Ja, die feit dat dit nie ultramodern lyk nie, sê ook vir my dat dit een van my pa s’n moet wees. Jy weet hoe opgewerk hy raak as ’n plek verrys wat glad nie by die dorp se kultuur inskakel nie. Nou wonder ek waar kry ek die ou wat my pa gesê het ons sou rondwys. Kom ons gaan kyk.”
Nadia gryp laggend haar hand en saam draf hulle oor die besige straat. “Ek kan nog altyd nie glo dat jy jou eie winkel gaan oopmaak nie. Dis al waaroor jy die laaste paar jaar gepraat het, Leen!”
Aileen giggel saam. “Ek het al amper my winkel! Maar ek moet nog eers kyk of hierdie ruimte kan werk voor ek te opgewonde raak. Ek kan nie glo dis binnekort ’n werklikheid nie!”
“Dink net, jou eie-eie fyngebak-plekkie. Net joune. En alles wat jy die afgelope jaar in Frankryk geleer het, kan jy gebruik om die hogere vrouens van Stellenbosch te beïndruk.”
Aileen lag. “Daar moet nog baie dinge gebeur voordat ek iemand kan probeer beïndruk.” Sy kyk op en af in die straat voor die gebou. “Sien jy iewers mense?” Sy begin stap na die hoek van die gebou. “As ek reg onthou, het my pa van die plek hier op die hoek gepraat, dalk is hier . . .”
“Cupcakes. Is jy ernstig?” Aileen en Nadia steek in hul spore vas. Die manstem, wat bo die gekap van die bouers hoorbaar is vanuit die ruimte op die hoek van die gebou, is hard en duidelik.
“Maar natuurlik. Hoe kan ek so dom wees? Hoekom sal ons nie in hierdie stylvolle, luukse kantoorblok ’n cupcake-winkel wil hê nie? Dis presies wat ons nodig het om professionele sakemanne te oortuig dat hierdie ’n gebou is waarin slegs uitsoekmaatskappye hulle sal bevind.” Die sarkasme drup behoorlik.
’n Sagter manstem antwoord die eerste een, Aileen kan nie uitmaak wat hy sê nie. Sy trek haar skouers terug en stap vinnig nader.
“Wel, jy moet eenvoudig ontslae raak van haar,” val die harde stem die sagter stem in die rede. “Die laaste ding waarvoor ek nou krag het, is om met die een of ander ryk, oorgewig, spoilt daddy’s girl te onderhandel. Jy sal haar maar net moet oortuig dat sy haar koekies iewers anders moet gaan bak.”
Aileen gee nóg langer treë, maar Nadia rem aan haar arm. “Diep asemhaal, Leen, diep asemhaal. Moet nou nie dat jou rooi kop die oorhand kry nie,” sê sy dringend.
Aileen trek haar arm los. “Om my te vervies vir ’n chauvinistiese idioot het niks met my rooi hare uit te waai nie. Dis ’n beginselsaak.”
Die eerste ding wat sy sien toe sy in die hoekvertrek kom, is die breë rugkant van ’n baie groot man. Een met rooi hare. Nie brons of voskleur nie. Rooi. Baie rooi. Vir een onbesonne oomblik wonder sy hoe haar vingers daarin sal voel.
Sy probeer so kalm as moontlik praat. “Wel, ek is nou hier, jy kan netsowel probeer onderhandel. Dis nou as jy nog ’n bietjie krag oorhet,” sê sy sag, maar haar stem is klokhelder in die kaal ruimte. “Ek is miskien wel ’n daddy’s girl, maar nie spoilt nie, en sover ek weet nie oorgewig nie. En ek sou myself nie ryk noem nie.”
Haar woorde raak weg toe sy ordentlik fokus op die groot man, wat nou omgedraai het. Die groenste groen oë wat sy nog in haar lewe gesien het, pen haar vas. Ten spyte van die honderde sproete oor sy gesig, is die man dodelik aantreklik. En hy het ’n kuiltjie in sy ken. Haar swak hart . . .
Sy hande is op sy heupe, sy hemp se boonste knoop is los en die losgetrekte das, wat seker iewers vroeër die dag netjies was, hang laag teen sy bors. Hy maak sy mond oop, maar maak dit weer toe.
Die ander man kom glimlaggend nadergestap na Aileen. “Middag. Ek neem aan jy is Mac se dogter?”
Aileen knik koeltjies en vermy die groot man se oë. “Ja, dis reg. Ek is Aileen McLachlan. Hierdie is my vriendin Nadia Schoombie.”
“Julian Maree. En hierdie kwaai man is my vennoot, Allen Muir.”
Aileen vou haar arms voor haar bors en kyk na Allen. “Het ons ’n probleem, meneer Muir?”
Allen knip sy oë. Dis heel waarskynlik hoe ’n mens voel as iemand jou met ’n voorhamer tussen die oë slaan. Dronk. Onnosel. Verstom. Verward. Verslae. Dis wat die meisiekind reggekry het deur net hier in te stap. Hy is tussen die oë gemoker en heeltemal uitgeboul. Soveel so dat hy vir ’n paar sekondes nie seker is wie hy is of wat hy hier maak nie.
’n Rooikopmeisiekind met ’n melkwit, amper deurskynende Keltiese vel en blou oë wat hom laat dink aan landerye vol diep-pers laventel, en sy kyk hom uit die hoogte aan. Haar gesig is lank en fyn, en ellelange rooi hare voltooi die prentjie. Die top wat sy aanhet, vou netjies om haar lyf en beklemtoon elke kurwe. En het sy nie kurwes nie. Hel. Hy was nog altyd ’n boob-man en dié girl is baie goed bedeeld. Báie goed bedeeld.
Geleidelik val sy deurmekaargeskommelde breinselle weer in plek en hy besef ’n hele paar goed gelyktydig. Sy is die mooiste vrou wat hy nog in sy lewe gesien het. Sy het rooi hare. Nie ’n skelrooi soos sy eie nie, maar vosrooi. Soos Boerneef se nooi. Sy is Mac se dogter. Sy wil in sy gebou kom winkel-winkel speel. Hy het nog nie ’n woord gesê vandat sy hier ingestap het nie.
Hy rek homself uit en probeer professioneel klink. “Ja, juffrou, ons het ’n probleem. Hierdie is ’n kantoorgebou.”
“My pa se kantoorgebou,” spring sy met ’n stywe glimlaggie in.
Julian skud sy kop dringend. “Uhm, Aileen, ek dink –”
Maar Allen kan uiteindelik weer taamlik normaal dink. Die klein snip! “O?” val hy Julian in die rede, maar Aileen draai net haar rug op hom en stap vinnig op en af in die ruim vertrek.
“Dis absoluut perfek. Dankie, Julian. Ek sal verder met my pa hieroor onderhandel.”
Die volgende oomblik is sy en haar vriendin by die deur uit. Die laaste ding wat Allen sien voordat sy om die hoek verdwyn, is ’n sliert van haar lang, rooi hare.
Julian lag en klap hom op die skouer. “Hoekom sê jy toe nie vir haar nie?”
Allen staar nog na die hoek waar die meisiekind nou net verdwyn het. ’n Glimlag begin speel om sy mondhoeke. “En bederf al die pret? Nee wat, kom ons kyk wat gebeur.”
“Ja?” vra Julian en kom staan voor hom. “Kan ons stylvolle kantoorblok nou skielik wel cupcakes verkoop?”
“Dis nie wat ek gesê het nie,” keer Allen, maar hy vermy sy vennoot se oë.
Julian lag. “Mac
