“Hoor ek my naam?” vra ’n geamuseerde manstem langs hulle.
Aileen kyk vinnig op. Julian staan daar, reg langs hul tafel, met sy hande om vier bottels bier gevou.
“Dis nou ’n verrassing! Ons praat nou net van jou,” sê Nadia laggend.
“Ek hoor so. Ek sal graag hoor wat julle als oor my te sê het.” Hy hou sy hande met die bierbottels op. “Ek gaan net gou hierdie biere afgee, ek’s nou terug,” roep hy en verdwyn tussen die mense.
Aileen volg hom met haar oë totdat hy by ’n groepie aan die oorkant van die vertrek gaan staan. Daar is te veel mense wat rondstaan en sy kan nie uitmaak vir wie hy die bier gee nie.
Sy draai terug na Nadia en skep ’n slag asem. Haar hart klop vinnig, haar hande is skielik klam, haar mond droog – en dit net omdat sy gedink het die rooikopman is dalk in die omtrek. Sy kam haar vingers deur haar hare. Hierdie verspottigheid moet end kry!
“Hier kom hy. Gaan jy hom sommer nou vra?” fluister Nadia.
“Ek sal hoor of ons ’n afspraak kan maak. Ek wil nie sommer hier –” Aileen hou meteens op met praat toe sy sien hoe Nadia se wenkbroue die hoogte in skiet toe sy verby haar loer na Julian.
Nog voordat Nadia haar mond oopmaak, weet Aileen. Die een mens wat sy gehoop het sy nooit weer hoef te sien nie sal nou vanaand, van alle aande, uit al die honderde eetplekke in en om Stellenbosch, ook besluit om by Buena Vista te wees.
“Jy sal nooit raai wie’s ook hier nie,” fluister Nadia dringend voordat haar groot glimlag haar gesig verhelder.
“Ongelukkig kan ek. Dis daai vent,” sis Aileen, en vat ’n groot sluk van haar wyn.
Toe Julian vir hom tussen die skare mense deur beduie het om saam te stap, het Allen gedink hulle gaan buite asem skep. Die kos is baie lekker, die girls wat saamgekom het, is heel vriendelik en aantreklik en, te oordeel aan die enetjie wie se hand heeltyd op sy bobeen bly, heel gewillig, maar hy voel . . . ontspoor is dalk die regte woord om sy gemoedstoestand te beskryf.
Hy wil nog vir Julian beduie hy stap in die verkeerde rigting, toe sien hy haar. Die rooikopmeisiekind van ’n paar dae gelede.
Iets in sy binneste skuif. Vir ’n millisekonde ontmoet hul oë en sy mond is kurkdroog. Dan kyk sy vinnig weg en sluk aan die glas rooiwyn in haar hand.
Bliksem. Weer daai voorhamer-teen-die-voorkop-gevoel. Wat is dit met die vroumens? Sy is vrek mooi, ja, maar g’n mooi girl het hom al so verstrik in sy eie gedagtes en gevoelens gehad nie. Sy is al waaraan hy kan dink.
“Haai, kyk wie’t ek saamgebring,” sê Julian en gaan sit op een van twee oop stoele by die meisies se tafel. Die enigste stoel wat oorbly, is reg langs die rooikop. Allen gaan sit. Die rooikop kyk af in haar glas.
“Naand, juffrou McLachlan,” groet hy moedswillig en sy kyk vinnig op na hom. Selfs in die halflig van die restaurant is haar oë so blou soos hy onthou. Hy het al begin dink hy’t hom dit verbeel.
“Hallo,” byt sy af en skuif in haar stoel sodat sy effens van hom wegbeweeg.
“Dis wonderlik dat ons julle hier raakloop. Aileen het nou net vir my vertel sy wil graag ’n afspraak met jou maak, Julian,” gesels Nadia vrolik. ”Dis hoekom jy jou naam gehoor het.”
“Ja?” sê-vra Julian.
Allen is net betyds om te sien hoe die rooikop haar vriendin aangluur, maar dan trek haar mondhoeke op en sy glimlag in Julian se rigting.
“Ek sal jou bel vir ’n afspraak.”
“Gaan dit oor die ruimte waarna jy gekyk het?” vra Julian en sy knik. Julian slaan met sy hand op Allen se skouer. “Dan moet jy met die baas praat. Ek doen ook maar wat hy sê.”
Voordat Allen kan reageer, staan Julian op. “Nadia, kom help gou vir my, ek koop vir ons ’n rondte drankies.”
Die rooikopmeisiekind hap in die lug en ’n blos klim teen haar hals op. Gefassineerd hou Allen die proses dop terwyl die ander twee kroeg toe stap. Sy het ’n lang, slanke nek en dis asof ’n sagte gloed stadig reg onder haar vel versprei.
“Ek is jammer,” begin sy, en hy sit terug op sy stoel. Dít wil hy nou geniet. Sy vou een hand ongemaklik om haar nek. “Ek wou jou nie hiermee hinder nie. Ek . . .”
Hy lig sy skouer op en vat ’n sluk van sy bier. “En toe is dit nou nie jou pa se gebou nie,” sê hy en hou weer haar nek dop. Sowaar. Hierdie keer is die blos duideliker en versprei dit tot op haar wange.
Haar oë trek op skrefies. “Ek het so agtergekom,” pers sy uit. “Ek het gehoop ek kan met Julian daaroor praat.”
Hy sit sy bier op die tafel neer en vou sy arms. “Jy sal maar met my moet praat. Dis nou natuurlik as jy nog die plek wil hê. Daar is ander mense wat ook belangstel, so jy sal baie gou ’n besluit moet neem.”
Aileen voel hoe haar hele gesig warm word. Wat ’n mislike mansmens! Sy staan op en vat haar handsak.
“Jy was mos in elk geval niks lus vir iemand wat . . . Hoe het jy dit nou weer gestel? O ja, koekies bak in jou gebou nie. Ek sal ’n ander plan maak, dankie,” sê sy deur opmekaar geperste lippe.
Hy staan ook op en steek sy hand uit om haar te keer. Maar net toe storm ’n kort, blonde meisie met baie min klere aan by haar verby en gooi haar arms om Allen se nek.
“Allen, ek wag en wag vir jou,” pruil sy en trek sy kop af.
Iets kouds vou om Aileen se hart en sy draai vinnig weg. Waar is Nadia? Hulle moet hier wegkom.
“Hier’s jou wyn,” sê Nadia se stem agter haar.
“Kan ons asseblief net ry,” sê Aileen kortaf en stap deur se kant toe.
“Aileen, wag nou!” roep Nadia agter haar aan, maar sy stap vinniger. Buite die kuierplek trek sy haar longe vol koel lug. Nadia kom uitgehardloop en Aileen is bly om te sien sy’t haar handsak by haar.
“Wat op aarde het gebeur? Ek het gehoop jy kan die ou sommer so oor ’n glas wyn om verskoning vra en dinge finaliseer.”
“Wel, jou plannetjie het nie gewerk nie,” se Aileen terwyl sy vinnig na Nadia se motor stap. Hoe gouer sy hier kan wegkom, hoe beter. Die prentjie van die blonde girl in Allen se arms laat ’n bitter smaak in haar mond. En vir wat?
“Wag ’n bietjie,” roep Nadia agter haar en gryp haar aan haar arm. “Wat het gebeur?”
“Hy was net sy gewone mislike self, dis al. Ek moet eenvoudig ’n ander plek gaan soek en klaar. Vir daai vent sien ek nie kans nie. Hou my dop soos ’n slang wat iets wil pik en . . . en . . .” Aileen is so opgewerk, sy stap ál vinniger.
“Leen, jy is so oorhaastig. Het hy nie maar net ’n grappie gemaak nie?”
Hulle is by die motor en Nadia druk die knoppie sodat die deure ontsluit. Aileen klim vinnig in. Sy sug en probeer haarself kalmeer terwyl Nadia nog in haar handsak vroetel voordat sy inklim.
Aileen kan nie onthou
