lag en gooi haar hande in die lug. “Maar dis g’n wonder julle het dadelik vasgesit nie. Alles bots. Allen het in sy lewe nog nooit iets spontaans gedoen nie. En dan het julle nog al twee rooi hare ook. Nou kyk, soos ek die ding sien, hoef julle nie van mekaar te hou om besigheid te doen nie. En wanneer die papiere geteken is, hoef julle mekaar nooit weer te sien nie. Aileen, het jy al iets gesien wat nicer is as hierdie plek?”
Is sy op ’n ander planeet, of wat op aarde gaan hier aan? Aileen kam haar vingers deur haar hare en probeer dink aan woorde wat sy kan gebruik. Enige woorde. Op die oomblik twyfel sy of sy hoegenaamd ’n logiese sin agtermekaar kan sit.
“Nie . . . nie regtig nie,” stamel sy uiteindelik. “Maar Allen wil nie so ’n plek in sy gebou hê nie.”
Maria trek haar aan die arm. “Hy het intussen van plan verander. Ook ’n wonderwerk, sê ek jou. Gewoonlik as hy op iets besluit het, laat hy hom deur niks en niemand van iets anders oortuig nie. Maar skynbaar het Julian dit reggekry om hom die sin van ’n eetplek te laat insien.”
Voor Aileen en Maria om die hoek stap, kyk Aileen terug. Allen se mond is halfpad oop, so asof hy iets wou sê, maar dan skud hy net sy kop en kyk hulle met ’n effense glimlag agterna.
Allen leun teen die deurkosyn van die leë vertrek en kyk met skrefiesoë na sy ma. Hy het mos geweet sy konkel met iets. Kamma vreeslik verbaas dat hy en Aileen mekaar ken! Sy moet twee en twee bymekaar gesit het. En sy het die een of ander plan met die meisiekind, daarvan is hy seker. Net snaaks dat sy vir hom bly vertel die girl pas glad nie by hom nie.
Sy ma het by Aileen ingehaak en is armswaaiend aan die babbel terwyl hulle twee deur die ruimte stap. Sover hy kan uitmaak, kry Aileen nie kans om ’n woord te sê nie.
Sy oë gly oor die rooikop se lyf. Haar reguit vosrooi hare hang laag af oor haar rug. Die jeans, wat styf om haar netjiese boudjies pas, beklemtoon haar lang, lang bene. En voorlangs vlei die sagte top haar wonderlike kurwes. Sy mond word droog en hy kyk vinnig weg.
Nadia kom stadig nader gestap. “Ek is jammer, Allen. Ek het werklik nie besef Maria is jou ma nie. Ons ken mekaar deur die besprekingsgroep, maar ons ken eintlik net mekaar se name. Toe sy bel en van hierdie plek vertel . . .”
Allen staan regopper en druk sy hande in sy broeksakke. ’n Vreemde soort opgewondenheid het in sy binneste kom nesmaak en hy weet regtig nie hoekom nie. “Moenie jou daaroor bekommer nie.” Hy kyk weer in sy ma en Aileen se rigting. “Maar jou vriendin het mos klaar besluit sy stel nie belang nie. Sy moet dit maar net duidelik maak vir my ma.”
“Uhm, sy wil eintlik graag –”
Sy ma kom handeswaaiend op hulle afgepyl. “Allen, skat, jy is mos die salesman. Vertel nou vir Aileen hoekom hierdie plek ideaal is vir haar. Nadia moet terug werk toe, ek neem haar gou. O gats, Aileen, jou motor is nog by my huis. Allen, wanneer julle tweetjies klaar is, sal jy so oulik wees en gou vir haar vat, ek het ongelukkig iets anders aan. Dankie, jy is so ’n ou staatmaker,” en sy gee hom ’n klapsoen.
Die volgende oomblik is hy en Aileen alleen in die leë vertrek. Sy maak haar handsak oop en soek na iets. “Dis orraait. My pa of my broer kan my gou kom haal,” sê sy vinnig en haal haar selfoon uit.
Met twee treë is Allen by haar en hy vou sy hand om hare en die selfoon. “Moenie laf wees nie, ek vat jou. Ons kan dadelik ry, jy stel mos nie belang in die plek nie, of het jy van plan verander?” Hy klink moedswillig, hoor hy.
Haar oë blits en sy probeer haar hand uit syne trek, maar hy hou vas. Hy hou daarvan om so naby aan haar te wees. Sy ruik na . . . Wat is die geur? ’n Sweempie roos, ’n titseltjie angelier, ’n knypie spesery? ’n Beeld van middernagswart satynlakens doem voor hom op. Haar rooi hare oor ’n kussing gesprei . . .
Haar oë vlieg op na syne. En word pers. Gefassineerd hou hy die proses dop. Hy onthou die blou van haar oë. Hel, dit spook nou al dae lank by hom. Maar hier, naby aan haar, word dit ’n dieper kleur. Sy asem raak weg, hy beweeg sy kop laer af na haar . . .
“Hallo, hallo,” roep Julian van die deur af. “Het jy toe ’n ander huurder gekry?”
Sentimeters voor sy lippe aan hare sou raak, tree Allen terug. Hy hou haar oë nog ’n oomblik lank vas voordat hy haar hand los en na Julian draai.
“Nee, die huurder waarvan my ma gepraat het, is toe al die tyd ook Aileen.”
Julian stap laggend nader. “Ja? Dis nou interessant. Wat sê jy vandag, Aileen? Of het jy iets anders gekry?”
“Ek . . . Daar is ’n plek in Andringastraat waarna ek wil gaan kyk. Maar ek het gedink dat julle nie van ’n pâtisserie in julle kantoorblok gaan hou nie. Wat het julle van plan laat verander?”
Julian lig sy hande verontskuldigend op, die pes. “Ek het nog altyd gedink dis ’n goeie idee. Allen is die een wat die probleem gehad het.”
Allen kruis sy arms voor hom. “Ek het mos gesê ons oorweeg dit nou wel.” Hoekom maak hulle dit so moeilik vir ’n man!
Julian lag hom uit. “Wel, julle moet dit maar uitstoei. Allen, die ou wat na die kantoorruimte wil kom kyk, is ook hier. Wil jy vir hom wys of kan ek sommer?”
“Ek vat gou vir Aileen na my ma se huis toe. Haar motor is daar. As jy hom solank rondwys, sal ek bly wees.” Hy kyk op sy horlosie. “Ek sal hoogstens tien minute weg wees. Aileen? My motor staan hier langsaan.”
“Totsiens,” groet sy stil vir Julian en stap voor Allen uit. Hy knik in Julian se rigting en is net betyds om te sien hoe sy oë ook vasgenael is op Aileen se agterstewe. Met ’n vies kyk in sy pel se rigting stap hy agter Aileen aan en byt ’n vloekwoord onderlangs af. Dit het mos niks met hom te doen as ander mans na haar kyk nie! Dis nie asof hulle saam is nie.
Hy skrik vir sy gedagtes. Wat de hel gaan met hom aan? Asof hulle ooit sal saam wees! Hy gee ’n paar lang treë en is net betyds om vir haar die motordeur oop te maak.
Hy stap om en besef eers die probleem toe hy reeds sit en die deur toe is. In sy plat, lae motor, is sy baie naby aan hom. Te naby. Haar geur vul die klein ruimte en elke sel in sy lyf slurp dit op totdat hy aan niks anders kan dink nie.
Hy trek vinniger weg as wat hy normaalweg sou en haar hande skiet na weerskante uit. Sy gryp die deur vas en haar ander hand beland bo-op syne op die rathefboom. Sy ruk haar hand vinnig terug.
“Moet jy so vinnig ry?” pers sy dit deur haar tande uit.
“Jy kan maar aan my vat as jy wil. Jy hoef nie verskoning te maak nie,” sê hy kamstig onverstoord. Hy hoop net dis hoe hy klink!
“Ek kan jou verseker dis die allerlaaste ding wat ek wil doen.”
Allen glimlag. Nie so koel en kalm soos sy lyk nie. Hy vleg behendig tussen die verkeer deur tot voor sy ma se huis.
Voordat hy nog sy deur oopmaak, spring Aileen uit en stap weg. Hy klim stadig uit. Sy het reeds in haar motor geklim en die deur toegemaak, en hy gaan klop daarom maar aan die ruit. Sy rol haar oë en draai dit af.
“Sê jy nie dankie nie?” Hy druk met sy hande teen die motordeur en leun in na haar. Om haar weer te kan ruik? Hy moet regtigwaar ’n grip kry!
Sy draai die sleutel. “Dankie,” sê sy. Hy haal nie sy hande van die motordeur af nie.
“Dankie,
