onlogiese en oneffektiewe prosedures en standpunte raak, jy kan die nodige sisteme ontwerp en implementeer om organisatoriese probleme op te los – dié dat jy so hou van baas wees. Jy hou van langtermynbeplanning. Ai, dis so waar – jy sukkel om sommer net spontaan iets te doen. En natuurlik hou jy daarvan as ander mense saam met jou stem. Jy is ook skoorsoekerig en kan onbevoegdheid en onbekwaamheid nie verdra nie.” Triomfantlik hou sy die papier in die lug. “Wat sê jy daarvan?”
Allen staan op en buk om sy ma ’n soen te gee. “Ek weet nie waarvan jy praat nie, Ma, maar as jy my nou klaar ontleed het, moet ek gaan werk. Ek gaan vandag seker maak dat ek beheer uitoefen, baasspeel en . . . wat nou weer alles?”
Sy ma druk hom weg en staan ook op. “Toemaar, jy hoef nie te wonder nie, vir jou kom dit sommer vanself. Maar dis nie hoekom ek jou gevra het om ’n draai te kom maak nie.”
Allen begin aanstap voordeur toe, sy ma kwetterend langs hom. “Wat ek jou eintlik wou vra, is of jy nog ’n spasie in jou nuwe gebou het wat jy wil verhuur? Die oulike meisiekind waarvan ek nou net gepraat het, sy soek ’n plek.”
Sy bui is dadelik opgemors. Hy maak die voordeur oop en draai terug na sy ma. “Daar is ’n vroumens wat belangstel. Sy wil glo cupcakes verkoop. Bid jou aan! Dis bedoel om ’n kantoorblok vir hoogs gesiene sakemense te wees, nie ’n speelgoedwinkel vir rykmans-rooikopdogtertjies nie.” Hierdie keer probeer hy nie eens om die irritasie in sy stem weg te steek nie.
“Rooikop?” vra sy ma met ’n verbaasde laggie.
Hy wys na sy eie hare, skud sy kop en buk om sy ma ’n drukkie te gee. “Twee rooikoppe. Geen manier waarop dit kan werk nie. Maar sy het in elk geval haar stert so in ’n krul getrek vir my, ek dink nie ek sal haar weer sien nie. Julian het my intussen oortuig dat ’n tipe eetplek nie so ’n slegte idee is nie. Die girl van wie Ma praat, waarvoor soek sy ’n winkelruimte?”
Sy ma glimlag breed en maak haar keel skoon. “Uhm . . . nee, weet jy, ek weet nie. Laat ek eers uitvind, ek bel jou,” sê sy vinnig en druk hom amper by die voordeur uit.
“Baai, Ma.” Allen draf by die trappies af, maar gou gaan die voordeur weer agter hom oop. Hy kyk om.
“Is jy vandag een of ander tyd by die nuwe gebou?”
“Ja, so oor die etensuur. Daar’s iemand wat na die kantoorruimte op die tweede verdieping wil kom kyk. Hoekom?”
“Nee, ek wonder maar net,” sê sy ma vinnig en druk weer die deur toe.
Sy ma is weer met die een of ander ding besig, Allen kan sy kop op ’n blok sit. Maar hy het ’n vergadering wat oor ’n paar minute begin, hy sal wel later uitvis wat sy in die mou voer.
“So interessant vir my dat dinge nou só uitwerk. Dink julle nie ook so nie? Jy soek ’n ruimte in ’n gebou, ek het ’n seun wat ’n plek wil verhuur en ons ontmoet mekaar net gisteraand?” babbel die vrolike vrou met die bloedrooi lippe.
Aileen is nog nie heeltemal seker hoe sy in Maria se motor beland het nie. Sy het vir Nadia gaan oplaai sodat hulle na die plek in Andringastraat kan gaan kyk. Nadia het dadelik opgewonde begin vertel dat Maria gebel het, gesê het haar seun het nog ’n ruimte in sy gebou en hulle moet dadelik kom, dan vat sy hulle soontoe.
Maria het daarop aangedring dat hulle met haar motor ry en het nog nie vir ’n oomblik ophou praat vandat hulle ingeklim het nie. Nadia sit voor langs Maria.
“Waar is die gebou?” vra Nadia haar vir die soveelste keer.
“Jong, ek sê vir jou, dit het die wonderlikste ligging. Net reg vir wat jy in gedagte het, Aileen. Aileen, so ’n mooi naam vir my. Is dit Skots?”
“Ja,” antwoord Nadia namens haar. “Haar van is McLachlan, pure Skots.”
“Nou toe nou! My man was ook ’n trotse Skot. Weet jy hoe lyk julle familiewapen?”
Aileen hap ’n paar keer in die lug op die agtersitplek. In haar hele nege-en-twintig jaar het niemand haar al ooit dít gevra nie. “Uhm . . . Ek weet daar hang ’n ding in my pa se studeerkamer, maar ek kan nie onthou presies wat daarop is nie.”
“Jy moet tog uitvind wat julle motto is, dis altyd so interessant. Die Muirs se familiewapen het die kop van ’n man op, die Skotte praat van ’n ‘savage’, en die leuse beteken iets soos “ek oorkom moeilikhede deur geduld”. Sy lag. “Nou nie dat geduld ’n eienskap is wat my seun op die oomblik het nie, maar dalk eendag . . . Hier is ons!” Sy hou vinnig stil. “Kom, julle!” roep sy en spring uit.
Die woord “Muirs” het in Aileen se brein ontplof op dieselfde oomblik dat sy opgekyk het en besef het hulle is byna voor dieselfde gebou in Dorpstraat waar sy ’n paar dae vantevore die mislike rooikopvent ontmoet het. Allen Muir. Hy het dieselfde van wat Maria nou net genoem het. Wat beteken . . . Allen is haar seun.
Nadia kyk om na haar, haar oë groot en vol lag. “Ek het nie geweet wat haar van is nie, ek belowe! Ek kan vir haar sê . . .”
Maar Maria pluk reeds Nadia se deur oop. “Kom, julle tweetjies, kom. Ek wil ook so graag sien hoe dit lyk. Ek dink dis die wonderlikste, wonderlikste ligging. Absoluut ideaal vir jou Franse plekkie, Aileen.”
Nadia klim uit, maar Aileen bly verdwaas sit. Hoe op aarde het sy in dié situasie beland? Sy was op pad om na die plekkie in Andringastraat te kyk, en nou sit sy weer hier. Voor daai man se gebou. Die laaste plek waar sy wil wees.
Sy klim stadig uit. Daar is nie ’n manier waarop sy met grasie uit hierdie situasie kan wegkom nie. Hopelik is hy nie hier nie. Sy kan rondkyk en al die regte geluide maak en dan net later laat weet dankie, maar nee dankie.
Die motordeur is halfpad oop langs haar toe sy sy stem hoor.
“Nadia?” hoor sy hom verbaas uitroep. “Is dit jý wat belangstel?”
Aileen klim maar uit die motor en Allen se kop swaai in haar rigting. Sy oë rek.
Nadia lag verbouereerd. “Ons het nie geweet Maria is jou ma nie. Toe sy sê haar seun het ’n plek beskikbaar, het ons nie geweet jý is . . .” Nadia se stem raak weg en sy kyk smekend na Aileen.
“Wil jy vir my sê . . . Ag, ek glo dit nie!” Maria lag vrolik en wys met haar vinger tussen Allen en Aileen. “Is Aileen die rooikop van wie jy vanoggend gepraat het? Is dit nou nie toevallig nie! Wel, ons is nou hier, ons kan netsowel gou weer kyk.” Sy wink vir Aileen nader. “Kom, kind, ek besef nou jy het al die plek gesien, maar dis altyd goed om met nog ’n paar oë na so iets te kyk.”
Allen lyk net so oorbluf soos Aileen voel. Hy staan met sy hande op sy heupe en staar na sy ma. “Ma, ek het vir jou gesê dat sy –”
Sy ma druk vinnig haar hand oor sy mond. “Jy kan nie sê wat jy vanoggend gesê het nie, dan gaan sy nooit die plek vat nie.” Sy knipoog vir Aileen en vir Nadia. “Ek het vir hom gesê hy is ’n ChlorMel en hy val in daai laaste blokkie van die persoonlikheidstipes, ek kan nie nou die vier letters onthou nie. Maar ek onthou dat die persoonlikhede wat daaronder val, skoorsoekerig en eiewys is. Nadia, watse temperament sou jy sê het Aileen? Ek ken haar mos nog nie so goed nie.”
Nadia glimlag en vermy Aileen se oë. “Ons het net gisteraand daaroor gepraat. Ek dink sy is ’n FlegSan. En sy val ook onder een van die ekstroverte blokkies. Sy kom maklik met mense oor die weg, is baie gelukkig en is meer emosioneel as wat ’n mens dink as jy haar die
