Hy lig sy hand en laat sak dit weer, stap flink in die paadjie af. By die tuinhekkie draai hy ’n slag om en lig weer sy hand. Sy waai vir hom en wag tot hy in die donker verdwyn voor sy ingaan en die deur agter haar sluit.
Ses
Gunther gaan nie reguit huis toe nie. Hy loop lang draaie deur die dorp waar hy grootgeword het en lank gelede skoolgegaan het. Die plekkie het agteruitgegaan en vertoon beter in die nag as in die daglig. Maar miskien is dit net hy wat dit soos ’n sprokieswêreld onthou het. In sekere sin het dit nie veel verander nie. Min nuwe huise is gebou en geen strate is geteer nie.
Hier en daar sien hy huise wat opgeknap of gerestoureer is. DIE OU PASTORIE is netjies, die ander gastehuis – GERDA SE GASTEHUIS – lyk ook vooruitstrewend. Die kerk het ’n nuwe laag verf gekry. Te veel huise lyk asof hulle leeg staan. Maar miskien gaan slaap die huismense saam met die hoenders. Hier en daar hoor hy ’n televisie te hard of hardloop ’n hond langs ’n heining af en blaf vir hom. By een huis gaan ’n voordeur oop. ’n Man verskyn, lig sy kop asof hy reën ruik, staan ’n rukkie, draai dan om en gaan in.
Die hoofstraat is verlate. Hier en daar brand ’n straatlamp, ook enkele ligte in die algemene handelaar en in Bakker se bakkery. Die poskantoor staan gehul in stikdonkerte. Daar is nie ’n mens te sien nie, net ’n rondloperhond wat stert tussen die bene padgee. Gunther loop deur die hoofstraat tot by die kliniek. Die enkelstraatlig gee genoeg lig om die diefwering voor die deure en vensters duidelik te sien. Hy skud sy kop. Diefwering was nog nooit nodig om die kliniek te beskerm nie.
’n Kilometer of wat verder, in die arm deel van die dorp, huil ’n baba. Die skeidslyn tussen die bodorp en die onderdorp is opvallend – selfs in die nag.
Toe hulle kinders was, het hulle nie onderskeid getref nie. Hy en Herman en hul maats van die onderdorp het dikwels snags die strate ingevaar, gaan vrugte steel by die Vissers en die Frankes, tot buite die dorp fietsgery om in vrede te rook, natgedou by die huis aangekom, een keer ’n loesing gekry omdat hulle die Bezuidenhouts se honde losgemaak het en die spanjoele in die Stalse se hoenderhok beland het.
In die verte sien hy ligte teen die wit ringmure van die plaasopstal. Dis te ver en te laat om vanaand te gaan aanklop. Tyd om om te draai en terug te stap voor hy nog slapende honde wakker maak.
Hy hoor by sy pa dat Herman met Andrea van Jaarsveld getroud is en groot kinders het. Tant Alida is oorlede en oom Maans is in die ouetehuis op Lambertsbaai. Herman en Andrea boer vooruit, hulle is skatryk.
Hy sal môre gaan groet en verneem hoe dit met die ander maats gesteld is. Miskien weet Herman. Gunther het in die tyd dat hy oorsee gewerk het, alle kontak verloor. En sy pa ken ook nie meer elkeen se stories nie. Soms wonder hy of dit goed was van hom en Deon om oorsee te gaan bly. Maar hier sou hulle dit nie kon uithou nie. En Deon het sy Chanté in Bahrein ontmoet. So ’n lang draai het die liefde met sy broer geloop, dis vreemd. Vreemd ook van die mooie Marta Koster, wat ongetroud is en haar ma oppas soos ’n tipiese oujongmeisie uit die vorige eeu.
Dit lyk nie of die ander mense wat vanaand by die pastorie vergader het, dit raaksien nie, maar sy is sielsongelukkig. Terwyl hulle lag en gesels, het sy lang rukke stil gesit en kyk na haar hande, dan skielik rusteloos geraak soos toe sy opgespring het om die teekoppies bymekaar te maak. Sy het daarmee uitgestap kombuis toe voor hy die skinkbord uit haar hande kon neem.
Gunther loop. Hy loop by sy ouerhuis verby sonder om in te gaan. Die kerktoring, wat die naghemel deurboor, trek sy aandag. Hy stap al vinniger soontoe, kerk toe. Die groot erf is afgebaken met ’n lae muurtjie. Hy volg dit tot by die houthekkie wat maklik oopgaan. Hy stap deur en loop net ’n paar treë voor hy gaan staan en opkyk. Hy het lanklaas in die Suidelike Halfrond na die naghemel gekyk. Die sterformasies lê andersom, dit disoriënteer hom. Hy voel of hy op ’n ander planeet beland het en moet afkyk om sy ewewig te herwin.
Oral in die tuin is daar ligte op pale, dit gooi ligkolle uit, maar veroorsaak ook lang skaduwees.
Hy loop met die paadjie af. Die tuin is goed versorg, geurende rose groei links en regs van die paadjie. Die stoeptrap is nie so hoog soos hy dit onthou het nie. Gou staan hy voor die toe deur. Dis stewige, swaar dubbeldeure. Hy vryf oor die hout, voel die growwe grein onder sy handpalms, die kilte van die grendels. ’n Ruk lank staan hy dit en vashou, sy voorkop teen die deur. Hy is leeg en onvervuld, onseker oor sy toekoms.
“U, Here, U is tog hier,” bid hy. “U ken my beter as wat ek myself ken. Gryp my en keer my, hier waar dit voel asof ek ankerloos dryf op die plek waar ek my lewe begin het. U het my tussen heidene laat woon sodat ek u kinders kon leer uitken. U het my laat sien dat my eie mense my nodig het, én dat ek van nou af ’n ander taal sal praat, nie Frans of Koreaans of Arabies of Engels nie – die taal van u hart, van liefde, geloof en vergifnis. Ek wil dit leer, ek wil dit my eie maak. Help my, stel my gerus! Gee my ’n teken.”
Die Here kom nie altyd met donderslae en stormwinde nie, en Hy kom na Gunther in die koel nagwind wat teen sy rug vaswaai. Hy kom onder begeleiding van die gesang van sterre, met woorde wat net deur dromers en bidders gehoor kan word. Gunther voel hoe God sy asem oor hom blaas. Hy herken God se Gees wat vertroos en versterk en hy weet dat hy die regte besluit geneem het.
Toe hy omdraai en terugstap, is sy treë vas en seker.
Marta sluip op haar tone kombuis toe. Maar meneer Stals het haar ma wakker gemaak met sy getoeter. Sy haal nie die kombuis voor Hetta haar klokkie lui nie. Sy is ook nes ’n baba, wakker en klaerig by die geringste aanleiding.
“Ja, Moeder?” Marta skakel die spesiale flou bedliggie aan.
Hetta het opgeskuif teen die bed se koprus. Sy klou ’n kussing teen haar bors vas. “Wat gaan aan?” vra sy verskrik.
Marta gee ’n tree nader. “Niks,” sê sy.
“Ek het die mishoring gehoor.”
“Moeder het gedroom.” Marta skink ’n halfkoppie water in die glas. “Wil Moeder bietjie water hê?”
“Daar was ’n mishoring.”
“Dis seker maar ’n droom.” Marta gee die water aan.
Hetta vat dit nie, sy frons. “Ek hoor die see.”
“Dis die wind.”
“Jy jok al weer vir my.”
“Drink Moeder se water.”
Sy neem die water, maar drink dit nie dadelik nie. Sy kyk stip na Marta, bekyk haar op en af. “Waarheen gaan jy?”
“Ek gaan nêrens nie. Ek is terug. Ek was by die sopkombuisvergadering by die pastorie. Dania het hier kom bly.”
“Sy het my in die bed gestop voor ek Sewende Laan kon kyk.”
“Moeder het gekyk, ek het Moeder sien kyk voor ek weg is. Onthou Moeder nie?”
“Kan jy die see hoor?”
“Nee.”
“Hoe laat is dit?”
Marta loer na die wekker. Dis halftien. Haar ma sal weer dink halftien is naby
