style="font-size:15px;"> “Ek was in Doebai.”
“O.”
“Deon was in Bahrein.”
“Ek dag julle was saam.”
“Ons het oor en weer gekuier en ek het saam met hulle teruggevlieg. Gelukkig het ons kontrakte dieselfde tyd verstryk. Doebai is een van die sewe Emirate, Bahrein nie.”
“Ek kan my nie voorstel hoe dit daar lyk nie.”
“Anders as hier. Ek sal vir jou foto’s wys.”
“Gaan julle weer terug?”
“Nee, ons is klaar met die Arabiere.”
Ek wens ek kan so maklik sê, ek is klaar met iets – met my werk, met die dorp, my vervelige lewe hier, dink Marta.
“Klink of jy ’n lang vakansie beplan,” sê sy hardop. “Hier is nie werk nie.”
“Vergeet jy van die sopkombuis?”
“Ek meen as jy wil geld verdien met Engels of so. Jy sal sukkel om leerlinge te kry, tensy jy aansoek doen om ’n skoolpos en Engels is meneer Stals se vak.”
Hy grinnik. “Ek wil hom nie beledig nie, maar met die Engels wat ons hier geleer het, kom jy nie ver nie.”
“Die Weskus is trots-Afrikaans, jy weet mos.”
“Ja, en dis wonderlik om weer my eie taal te hoor.”
Hulle loop stadiger, maar kom gou by die Swanepoels se hekkie. Daar brand ’n lig in die voorkamer.
“Hulle wag vir jou,” sê sy en wys soontoe.
“Ek het ’n sleutel. Ek kan nie glo dat my pa-hulle deesdae ook die deure sluit nie.”
“Dis oor al die grusame moorde, daar is elke dag berigte in die koerante en op TV. Hulle sê rowerbendes van Kaapstad en Johannesburg ry van dorp tot dorp om niksvermoedende plattelanders te beroof en uit te moor, plaasmoorde neem ook toe.”
“Verskriklik, die boosheid.”
“Dankie dat jy saamgestap het.”
Marta voel tuis by Gunther, maar sy kry die aaklige gevoel dat sy sal omkap as Deon nou op die stoep uitstap. Sy is nie reg vir hom nie, sy wil wegkom. Gunther sit sy hand op haar arm.
“Ek loop saam met jou tot by jou huis.”
“Dis net om die hoek.”
“Hy kan net om die hoek vir jou sit en wag.”
Sy haal haar skouers op. “Goed, as jy moet.”
Die volgende oomblik vat hy haar hand, en stap aan. Die sypaadjie hierlangs is nie breed genoeg vir twee nie en hulle moet versigtig wees om nie die madeliefies wat toegevou is vir die nag, raak te trap nie. Gunther besef dit en trek haar saam met hom in die straat in. Sy wil haar hand uit syne losmaak, maar hy hou dit stywer vas tot by haar huis twee oop erwe verder. Daar los hy haar en maak die hekkie oop. Hy hou dit vir haar vas sodat sy kan instap.
“Dankie, nog ’n keer,” groet sy.
Sy wil maak dat sy wegkom, maar hy stap ongenooid agter haar aan.
Op die stoeptrappie huiwer sy. Moet sy hom innooi?
Hy lig sy ken en kyk na haar uithangbord onder die stoeplig.
“Ek hoor jy is die dorp se enigste haarkapper. Is ek reg?”
Sy knik. Dit voel vir haar asof sy nooit van hom ontslae gaan raak nie.
“Kan ek ’n afspraak maak?” vra hy.
Sy het gehoop dis wat Deon sou doen. Nou is dit hy, Gunther.
“Ek kom môre na julle toe om jou ma se hare te kam. Maar as jy wil hê ek moet sny, werk dit beter in die salon.”
“Jy het ’n salon?”
“Jip.” Sy wys na die stoepkamer. “Dis klein, maar gerieflik.”
Hy loer, maar sy glo nie hy kan veel in die donker sien nie. “Hoe laat moet ek hier wees?”
“Ek is tienuur by jou ma.”
“Negeuur?”
“Dit sal nouliks ’n uur neem.”
“Miskien wil Deon ook sny, dan slaan jy sommer twee vlieë met een klap.”
Hy sê dit so doodgewoon, dis maklik om doodgewoon te antwoord, al versnel haar hartklop en al voel sy benoud.
“Hy’s welkom.”
“My pa sê jy sny sy hare ook?”
“Een keer ’n maand,” sê sy. “Sy hare groei stadig, en hy was laas week hier.”
Hy kyk om hom rond na die witgeverfde bankie, die potte met plante.
“So, jy maak ’n goeie lewe hier?”
Wil hy hê sy moet hom innooi? Maar hulle het pas koffie en koeksisters by die pastorie gekry. En haar ma gaan weer vrae vra.
“Ek oorleef,” sê sy. “Werk hard, staan vroeg op, vyfuur.”
Hy fluit saggies: “Dan moet ek weg wees sodat jy in die bed kan kom.”
Hy gee ’n tree nader. En skielik is sy bang hy soen haar, dit lyk of hy lus het. Die dreuning in die straat af en die ligte wat om die hoek skyn, is net betyds. Hulle kyk saam hoe meneer Stals se Toyota voor die hekkie stilhou.
“Dis meneer Stals en Dora om Dania te kom haal,” sê Marta. “Ek gaan roep haar gou.”
Sy los hom hoog en droog en pluk die voordeur oop. Daar staan Dania in die portaal. Sy hou die koekblik met die melktert eenkant toe en skud haar skouersak reg.
“Ek’t geluister vir die kar,” sê sy asof sy verskoning moet maak. “Ouma Hetta het vroeg gaan slaap. Net Sewende Laan gekyk, toe wil sy nie die nuus ook sien nie.”
“Dankie, Dania.”
“Naand, Meneer,” groet Dania toe sy Gunther sien.
Marta kan sien sy bars van nuuskierigheid.
“Kan ek help?” vra Gunther en hy kyk na die blik.
“Dankie, Meneer, maar ek’s orraait.”
Dania loop so vinnig met die trap af, sy struikel amper. Meneer Stals-hulle klim nie uit nie, hulle wag. Sy gee die blik vir Dora deur die venster aan, draai om en waai voor sy inklim. Meneer Stals toeter drie kortetjies en die kar trek weg.
“Is jy seker jy is veilig?” vra Gunther.
“Dis
