het Stephan beskuldig. Amper het ek hom ook verloor.”
“Maar jy is nou reg om vrede te maak.”
“Ek weet nie hoe nie. Ek het tyd nodig, maar ek moes hom laat weet dat ek beter is. Dis hoekom ek hier is – om beter te lyk.”
“Ek belowe jou, ná dese sal hy baie van jou hou.”
“Ek moet na Ciska-hulle ook, sê van my naam en … alles.”
“Was jy nog nie daar nie?”
“Ek moes eers by jou uitkom. Jy doen Ciska se hare so mooi.”
“Sy is baie spesiaal.”
“Sy is.”
Haar seun Deon ook. Maar Marta sê dit nie. Dis nie haar gewoonte om háár geheime met haar kliënte te deel nie. Sy luister na hul stories. Soms gee sy raad, soms troos sy, soms maak sy vrede. Sy is nie net die dorp se haarkapper nie, sy is ook hul biegmoeder en sielkundige. Sy praat nie uit nie, selfs nie voor haar ma nie. Sy hou alles vir haarself, al hul gevegte en uitgerekte sages. Dit kom van haar opleiding. Hulle het geleer om te luister. Maar as buitestander mag hulle nie betrokke raak nie.
Dis nie die maklikste ding op aarde nie. Dis so erg dat sy nagmerries kry. Een keer ’n maand wanneer sy Lambertsbaai toe ry, gaan sit sy op die strand en kyk hoe die golwe aanrol en die voëls ingesweef kom. Sy smeek God om hom vir haar terug te gee, vir Deon, sodat sy alles wat sy hoor met hom kan deel – nie in haar drome nie, werklik.
Maar nou het hy iemand anders …
“Ek gaan tee maak,” sê sy vir Ragel toe sy klaar is met die kleursel. “Jy sal so tien minute moet sit.”
“Dis reg, dankie.”
“Hoe drink jy jou tee? Swart of met melk?”
“Melk en suiker.”
“Kan ek vir jou ’n tydskrif aangee?”
“Nee, ek sit toe-oog.”
Marta druk Ragel se hand. “Dit sal regkom,” sê sy. “Ek bedoel, met jou en jou man.”
Ragel knik. “Ek het te veel gepraat.”
“Dit bly tussen ons. Wees gerus.”
Gunther kry Eva in die kombuis aan die tee maak. “Eva, ek is bly jy is nog hier,” sê hy.
“Ek het julle grootgemaak. Hoekom sal ek weggaan?”
“Omdat ons weg is.” Gunther vat vir hom ’n gemmerkoekie. Dit knars onder sy tande.
“Ek sal hier bly tot die oumense afgesterf het, dan gaan ek na my dogter in Worcester en pas die kleinkinders se kinders op.”
“Nog kinders om groot te maak?”
“Daar sal altyd kinders wees, al is hulle nog nie gebore nie.”
Gunther gooi sy arm om sy ou oppasser en gee haar ’n drukkie.
“Jy’s ’n goeie mens, Eva, jy’t ons mooi geleer.”
“Regte seunskinders, altyd weg as ek julle soek. Nou is julle groot mans en julle loop nog die wêreld vol. Maar ek sien, julle het geleer.” Sy gooi kookwater oor die teesakkie in die ketel. “Waar is jou broer?”
“Hy help my pa in die tuin.”
“Is reg so, hulle moet praat. Jou pa kan hom sê hoe om by sy vrou te staan. Wat van jou?”
“Ek het ander planne.”
“Daar is nie ’n vrou nie?” Eva gooi ook ’n bekertjie vol kookwater. Sy sit dit neer en kyk vraend na hom.
“Ek sal die trollie invat.”
“Ek dek vir jou ook ’n koppie.” Sy pak nog ’n paar koekies op die bord. “Netnou maak ek vir jou pa en jou broer. Gaan praat met jou ma. Sy sit alleen.”
Gunther vat die trollie vas en stoot dit versigtig in die gang af. Sy ma se kamerdeur staan oop. Toe hy in die deur stop, sien hy haar weemoedig sit en staar na die venster, hande gevou, haar hekelwerk op die tafeltjie langs haar.
“Mamma?”
Sy glimlag verras toe sy hom sien.
“Waar is Eva dan?”
“Ek het haar voorgekeer.”
“En jou pa en Deon?”
“In die tuin. Pa spog met sy groente.”
“Dis goed. Ek wil graag met jou praat.” Sy wys hom waar om die trollie te laat staan.
“Ek ook. Mamma moenie heeldag so alleen sit nie.”
Sy gee ’n laggie. “My verdiende loon. In die ou dae, toe ek so besig was, het ek dikwels gewens ek kan sit en alleen wees.”
Hy stut sy ken op sy vuis en kyk reguit na haar.
“Raak Mamma nie eensaam nie?”
“Ek kry geselskap. Emma doen my voet elke tweede dag. Johan besoek my gereeld. Marta kom drie keer ’n week vir my hare. Van die skoolkinders verras my. Tienke loer in, die Bybelstudievroue kom gesels. Jou pa het een van die vakansiegangers aangekeer, ’n gawe vroutjie. Sy lees vir my. Die nuwe sangjuffrou vra raad. Hulle nooi my en jou pa uit na skoolbyeenkomste.”
“Gaan julle?”
“Ons het voorverlede jaar nog, maar ons het verlede jaar opgehou. Dit raak moeilik. Ek voel in die pad met die rystoel en my oë wil nie meer nie.”
“Wat van musiek?”
“Ek luister CD’s en radio. Ek dink baie.” Haar oë word wasig. “Ek het na julle verlang. En nou is julle al weer op pad.”
“Deon – nie ek nie.”
“Ek dag jy gaan ook.”
Hy grinnik. “Julle is so bly oor Deon se verlowing, dis al waaroor julle praat.”
Sy ma lyk of sy in trane gaan uitbars. Hy het haar seergemaak en hy wou nie, maar hy het.
“Ag, my kind. Dis die eerste keer dat een van julle verloof raak. Dis ongewoon.” Sy haal ’n snesie uit die boksie op haar ronde tafeltjie en vee haar oë af. “Dis gebedsverhoring. In die eerste plek het ek gebid dat julle terugkom, en hier is julle.”
“Eindelik.”
“Skink vir ons, dan vertel jy my wat jy beplan. Ek hoop tog nie jy kuier net ’n paar dae nie.”
Hy skink twee koppies, vir haar ’n halwe sodat sy dit met kookwater kan aanvul.
