se epiese resies presies honderd jaar gelede. Ons het in Januarie verlede jaar begin oefen in Noorweë en die resies het middel Desember begin.”
Lukas skud sy kop. “ ’n Afstand van eenduisend sewehonderd vier-en-veertig kilometer.” Hy kyk na Zach. “Ek het nie besef jy’t nie klaargemaak nie. Wat het gebeur?”
“Ons … ek het probleme ondervind en ek het besluit om liewer uit te klim en nie die ander terug te hou nie. Ek sal vir jou sê, dis fo– … uhm, skies, Ma, vrek koud. Ek dink nie ek het in my lewe al so koud gekry nie. Gee mens nuwe respek vir die ouens wat dit ’n eeu gelede probeer doen het. Hulle het nie die toerusting gehad wat ons deesdae het nie. Dit is net onmenslik koud.”
“Hoekom?” vra Kalinda.
“Hoekom wat?”
“Hoekom wil jy so iets doen? Is dit nie verskriklik gevaarlik nie?”
Lukas lag. “Dis die hele punt, sien. Hy doen dit want hy kan. Juis omdat dit gevaarlik is.”
Zach antwoord nie, glimlag en eet rustig voort.
Kalinda sit haar mes en vurk neer. “Laat ek nou sien of ek reg verstaan. Jy neem deel aan ’n resies in die koudste plek op aarde, stel jou lewe in gevaar. Sommer net?”
Die oom lag. “Soos hulle in tennis sê: game, set and match, Zach. Hierdie meisiekind is te slim vir jou.”
“Hy ontwerp darem gewoonlik nog ’n speletjie of twee ná so ’n trippie,” sê Lukas en lig sy glas vir sy broer.
Kalinda eet verder, maar sy is intens bewus van Zach se oë wat nou op haar gerig is.
“Vertel ons hoe jy op jou hande en knieë langs die pad beland het?” vra hy. “Ek het al gevra, maar jy het nog nie geantwoord nie.”
Sy kyk vinnig op, maar hy kou rustig sy kos, lyk heel onskuldig.
“Ek weet nie regtig nie. Ek dink ek moet amper aan die slaap geraak het.”
“Dit verduidelik nog nie hoekom jy hande-viervoet op die teer was nie,” hou hy aan.
“Zach, dis nou genoeg. Sy’s moeg. Hartjie, wil jy nog iets eet?” vra die tannie.
“Nee dankie, tannie. As dit nie te veel moeite is nie, wil ek graag maar na my rondawel toe gaan.”
Zach staan dadelik op. “Ek sal –”
“Ek sal haar neem,” sê sy ma ferm en staan op. “Jy sal net verder met die arme kind sukkel. Kom, Kalinda, jy is seker stokflou. Die oom het al jou motor omgetrek soontoe en jou tas uitgelaai, ons stap sommer oor, dis net ’n paar treë.”
“Oulike meisiekind,” sê die oom toe sy vrou en die nuweling wegstap. Zach kyk hulle agterna.
“Baie, baie, baie mooi bene,” mymer Lukas, en Zach draai net betyds sy kop om te sien hoe Lukas amper kwylend die meisiekind agternakyk.
Zach kyk verbaas en half geïrriteerd na sy broer. “Ja? En van wanneer af sien jy weer vroumense se bene raak? Het jy nie girls vir ewig en altyd afgesweer ná … wat was haar naam nou weer?”
Lukas se glimlag verdwyn. “Cecile.”
“Ek onthou vir haar. So ’n blonde enetjie wat jy hier aangebring het,” sê sy pa. “Ek het gehou van haar. Wat het nou weer gebeur? Hier kom so baie meisiekinders kuier, ek kan nie tred hou nie.”
Lukas wys met sy vinger na Zach. “Zach is die een wat die lang stringe girls het, Pa, die een met die drie-dates-en-dis-verby-reël. Vir my was daar Cecile. En toe is sy weg en wat ook al tussen ons was, is verby. Dis dit.”
Zach voel soos ’n luis. Hy onthou hoe teen die grond sy broer destyds was. “Lukas, ek is jammer. Ek –”
“Dis orraait. Ek sal dit maak.” Lukas kyk op en sy oë vonkel weer. “Maar dit beteken nie ek kan nie ’n mooi been raaksien nie.”
Zach tel sy glas op en glimlag. Hy gaan hom nie laat uitlok nie. Hy weet presies hoe mooi haar bene is. Dat sy broer dit ook raaksien, daarvan hou hy nie baie nie. En hy weet nie regtig hoekom dit hom pla nie.
Vroumense hou van altyd af vir hom ’n bekoring in. Hy hou van hulle. Hy verstaan hulle nie altyd nie, maar hy hou van hulle. ’n Slanke nek, ’n mooi been, ’n wilgerlatlyf, ’n ronder lyf, dit maak nie saak nie. Hy word elke keer betower. Hy kan hom verkyk aan die manier waarop ’n ken gelig word, hare oor ’n skouer gegooi word, wimpers teen ’n sagte wang fladder. Hulle ruik lekker, hulle voel lekker, hulle soen lekker, en ja, hulle vry lekker. Watter volbloed man kan ’n vrou weerstaan?
Hel, hy hou van vroumense. Van baie vroumense. Daarom die “reël”, soos Lukas daarna verwys. Dis nie asof hy dit so beplan wanneer hy ’n meisie begin uitneem nie. Dis net, ná drie dates is hy gewoonlik gereed om aan te beweeg. Is die opwinding weg, is hy … wel, verveeld. Hy het lankal besluit dat die Westerse idee van ewige trou belowe aan een persoon heeltemal belaglik en onuitvoerbaar is. Hoekom jou aan een girl vasmaak as daar so baie mooi, sexy meisies rondloop?
Die enetjie van oor die waters interesseer hom. Sy’s mooi, vrek mooi. Maar hy hou nie van die hol kol wat hy skielik op sy maag gekry het toe hy haar sien nie. En die vuishou van begeerte wat direk daarop gevolg het, het hom heeltemal onkant betrap. En toe moes hy net aan haar vat en toe is sy mond droog, sy hande dom.
Hy kan nie onthou dat hy al ooit so op ’n vrou gereageer het nie. Hy wat gewoonlik so gladdebek is, het glad nie geweet wat om te sê nie. Dalk was hy te lank weg uit die beskawing. Of die longontsteking wat hy in Antarktika opgedoen het, het hom meer aangetas as wat hy gedink het.
En genadiglik is sy nie lank hier nie. Wat kan nou in tien dae gebeur? Hy moet hom maar skaars hou. Buitendien, hy moet eintlik by sy blyplek in Clifton uitkom. Hy het reëlings wat hy moet tref en die Kaapse naglewe roep hom.
Die rondawel is ruim en luuks toegerus. Kalinda kyk vinnig in die sitkamergedeelte rond. “Alles is so keurig gedoen, tannie. Ek gaan lekker bly.”
“Dankie, kind. Ek hou van mooi goed en geniet dit om gereeld die plekke oor te doen. Tot die oom se frustrasie, natuurlik. Is jy seker jy het nie nog iets nodig nie?” Sy stap na die voordeur.
“Nee, baie dankie. Ek dink ek sal soos ’n klip slaap vanaand. Ek kan nou voel hoe moeg ek is.”
By die deur draai die tannie om. “Ek wil nog weet wat regtig vandag daar op die pad gebeur het, maar jy’s moeg. Môre is nog ’n dag.”
Kalinda haal een skouer op en glimlag effens. Die mense sal dink sy is heeltemal van haar trollie af. “Ek moet aan die slaap geraak het, ek weet nie eintlik nie.”
“Jy is moeg. Gaan bad lekker. Ontbyt is van so agtuur af. Ons kan dan verder gesels. En as ek reg onthou, gaan jy aandetes ook by ons neem … ”
“Ja dankie, tannie. Ek sal oor die middaguur heel waarskynlik iewers anders wees, maar ek behoort teen die aand terug te wees vir ete. Indien ek te laat is, maak dit nie saak nie, ek sal –”
“Dan sal ek vir jou uitskep en die bord hier kom los. Ons maak gewoonlik maar so. Nou toe, lekker slaap.”
“Weet jy hoe frustreer jy my!”
