na die argeoloog. “Het jy al vlermuise in die ruïnes teëgekom met jou werkery daar, doktor?”
“O, ja. Daar is baie. Hul blyplek is eintlik aan die een kant van die ruïnes in ’n klomp rotse wat ’n natuurlike muur daar verskaf. Dis ’n soliede massa granietrots en val pylreguit na benede. Hulle bly daar tussen die klipskeure. Dis een van die teorieë wat bestaan, juis omdat ons geen grafte van die ruïnebewoners kan kry nie, naamlik dat hulle al hul dooies daar afgegooi en die aasvoëls en ander wilde diere dan die res laat doen het.”
Hy glimlag verskonend. “Maar dit het nou niks met hierdie saak te doen nie. Ek noem dit maar net.”
“Luister, mense, wil julle nou vir my kom vertel dat daardie vrou uit haar koma opgestaan en na die ruïnes gegaan het, en toe daar bevele aan ’n klomp wilde vlermuise gegee het?” wil Johnson weet, en Gustaf grinnik.
“Dis wat ons jou vertel – maar ek verwag nie dat jy dit moet glo nie, dokter. Ek glo dit self nie, al het ek dit met my eie oë gesien en met my eie ore gehoor.”
Johnson staan op. “Wel, in daardie geval . . . liewer jy as ek wat ’n aanneemlike verklaring daarvoor moet vind sodat jou hoof dit sal sluk. Ek moet regtig nou gaan.”
“Ek het gewonder of jy nie net ’n oomblik na my sekretaresse sal kyk nie, dokter. Ek voel bekommerd oor haar,” laat doktor Basson vinnig hoor en Johnson knik geredelik.
“Goed. Waar is sy?”
“In die bed. Ek sal jou na haar toe neem.”
Toe hy ’n rukkie later uitkom, probeer hy die bekommerde Basson gerusstel.
“Ek vind niks verkeerd nie, maar haar senuwees is in ’n hopelose toestand. Sy is baie gespanne. Ek het ’n paar kalmeerpille by haar gelaat en hier is ’n paar slaappille. Miskien sal dit beter wees as jy dit hou en haar net elke aand een gee.”
Hy staan opsy toe Nina Andrews die gang afkom. Sy glimlag vriendelik en knik.
“Goeiemôre, dokter. Het jy Dianne ondersoek? Ek wou juis kom vra of jy nie ook by haar sal inloer nie. Sy lyk nie gesond nie.”
“Ek was by haar, mevrou, maar soos ek nou net vir doktor Basson gesê het, skort daar niks met haar nie. Dis maar net ’n bietjie senuwees wat pla.”
Nina glimlag verlig. “O, dis gaaf. Ek was so bekommerd. Met meneer Powell wat vir my glad nie so goed lyk nie . . . Wat is dan fout daar, dokter? Hy het dan na so ’n sterk, gesonde mens gelyk.”
Johnson waai ongeërg met die hand.
“Dis gewoonlik die sterk, gesonde mense wat eensklaps siek raak. Nee wat, dis maar net ’n bietjie bloeddrukprobleme. Hy moet maar net nog rus, dis al. Dis nou wel ekstra moeite vir jou . . .”
“Ag, nee wat. Ek doen dit met graagte. Hy is so ’n gawe man, en is net altyd bang dat hy te veel moeite sal gee. Ek hoop tog regtig om sy onthalwe dat hy gou sal herstel. Jy dink nie hy moet liewer hospitaal toe gaan nie?”
“Nee, nie op die oomblik nie. Ons sal maar kyk hoe dit gaan.”
“O, ek het maar net gewonder. Miskien sou dit beter wees dat hy maar liewer hospitaal toe gaan. Bloeddruklyers volg ’n spesiale dieet, dan nie?”
“Ja, maar op die oomblik is dit nie so ernstig nie. Jy kan maar net baie ryk kosse vermy.”
“Nou maar goed. Maar as daar enigiets spesiaals is wat ek vir hom moet gee, moet jy net praat, dokter.”
“Dankie, mevrou. Dis baie vriendelik van jou.”
Met nog ’n vriendelike, innemende glimlag stap sy aan en die twee mans kyk haar agterna totdat sy om die hoek van die gang verdwyn. Dan snork Johnson liggies.
“Hmpf! Koma! Van die twee sal ek liewer sê jou sekretaresse is die siek een en mevrou Andrews die gesonde.”
“Ja, ek moet sê sy lyk vanoggend baie goed. Ek weet nie van die komastorie nie. Dit kan wees dat Lenard hom misgis het, hoewel ek hom as ’n nugter man ken en seker is dat hy nie sommer so ’n vergissing sal begaan nie. Maar dat mevrou Andrews die afgelope dae, veral van gister af, beslis wonderbaarlik verbeter het, kan ek voor instaan. Ek is darem al drie maande lank hier, en sy het net een keer in dié tyd ’n bietjie beter vertoon, maar dit was glad nie lank nie. Sy het meestal na ’n baie sieklike vrou gelyk, maar vanoggend . . .”
Hy skud sy kop. “Hier is beslis iets eienaardigs aan die gang.”
In Powell se kamer kyk Dickens die twee besoekers bekommerd aan, hoewel hy sy bes doen om sy kommer weg te steek. Ook Gustaf en Sandra voel hoe die kommer in hul harte verdiep. Vanoggend kan ’n mens met die blote oog sien hoe Powell sedert gister verswak het. Hy lyk ook bleek en moeg.
“Lyk my die doktertjie weet ook nie eintlik wat aangaan nie,” laat hy nou hoor en selfs sy stem is minder lewendig. “Die feit dat ek glad nie siek voel nie en nêrens pyn het nie, slaan hom blykbaar dronk. Maar ek voel so verduiwels swak. Ek wou netnou opstaan, maar dis of daar geen krag in my is nie. Ek kon onmoontlik so verswak het net van een dag se lê. Ek is tog ’n redelik fikse man vir my jare.”
Sandra voel hoe iets haar keel toetrek. Noudat sy na Powell staan en kyk, kan sy dokter Johnson se ontsteltenis en kommer oor hierdie man verstaan. Sy blik vinnig na Gustaf. Ook hy lyk gespanne asof dit hom ook nou ten volle tref dat ’n man se lewe op die spel is. Sy sien die spiere krampagtig in sy kake werk en hoe die hande in sy broeksakke tot vuiste bal. As hulle tog net kan vordering maak, hoe gering ook al! As hulle net êrens ’n leidraad kan vind wat ongetwyfeld iets beteken!
Gustaf wil net iets sê, toe Nina Andrews met ’n glas melk binnekom.
“Ek het nog ’n glas melk vir jou gebring, meneer Powell. Kom, ek help jou op teen die kussings,” en voordat een van die twee mans nog kan beweeg, steek sy haar een arm onder sy skouers in en help hom regop. Sy glimlag op die bleek gesig af, haar oë simpatiek. “Daar! Nou die melk. Dis nog lekker warm. Drink dit dadelik.”
Powell protesteer floutjies.
“Regtig, mevrou, ek het dan nou net klaar ontbyt geëet! Ek kan regtig niks meer inkry nie, al wou ek.” Hy kyk na Gustaf-hulle. “Mevrou is so gaaf vir my dat ek al skoon aardig begin voel. Sy dra die hele tyd goedjies aan. Ek voel al skaam vir al die moeite.”
Maar Nina lag dit weg.
“Dis geen moeite nie, meneer Powell. Ek doen dit met graagte. Ons wil mos hê jy moet gesond word, nie waar nie? Jou vakansie lê dan nog voor! Hoewel ek tog voel dat jy miskien liewer na ’n hospitaal moet gaan. Daar sal jy professionele aandag kry. Ek is so bang ek doen die verkeerde ding, gee ’n verkeerde ding om te eet of so . . . Maar dis geen moeite vir my nie, hoor!”
Teen wil en dank neem Powell maar die glas melk en drink dit gehoorsaam, en eers toe hy dit leeg aan haar oorhandig, knik sy tevrede.
“Goed. Ek bak vir jou ’n paar botterbroodjies by die elfuurtee. Met aarbeikonfyt en room daarop!” Met ’n glimlag na almal verlaat sy die vertrek, en Powell trek sy skouers hulpeloos op.
“Sy gaan te kere asof ek vetgevoer moet word vir die een of ander slagting,” laat hy half selfbewus oor al die aandag hoor. “Dis dierbaar van haar en ek het nooit gedink sy is so ’n gawe mens nie, maar ek voel so ongemaklik.”
