drie minder aantreklike mans wat haar later in Boston uitgeneem het, kon sy glad nie sin kry nie.
Spencer was ’n aantreklike man met donker krulhare, spitsvondig, goed gemanierd en boonop ’n skerpsinnige sakeman. Hulle het warm gevry, maar hy’t haar nooit probeer dwing om saam met hom bed toe te gaan nadat sy die eerste keer geweier het nie. Vir agt maande kon sy darem gereeld uitgaan en sê sy het wel ’n ou. Boonop kon sy haar ma mos verkeerd bewys: dat ’n aantreklike man nie noodwendig ontrou sal wees nie.
As sy toe maar geweet het hoe verkeerd sy was. Tot haar ontnugtering moes sy ontdek dat Spencer, nes haar pa, voete van klei het. Die arme meisie met ’n boepmagie het haar voor Spencer kom konfronteer. Hy’t die meisie in ’n taxi gesit, teruggekom en ontken dat dit sy kind is.
Toe Amber vir hom gesê het dis verby tussen hulle, het die swaap so wragtig gesê hy verdien ’n tweede kans. Sommige mans is soos klitsgras – jy kry hulle net nie afgeskud nie. Gelukkig het sy ’n beter besoldigde pos gekry en getrek.
Kobus draai by die groot huis in en kyk rond vir parkering. “Magtig, my ma-hulle het omtrent ’n spul mense genooi.”
Toe die deure ontsluit is, klim die kinders holderstebolder uit en hardloop jillend binnetoe om hulle oom Alex te gaan groet. Kobus kom stap saam met Amber voorstoep toe. Dis ’n ouerige huis, deur die jare pragtig in stand gehou.
Mm, haar mond water van die kosgeure wat sy tot hier kan ruik.
Mandie kom uitgestap met Paul op haar hakke, en met die groetery agter die rug, tou hulle aan stoep toe. Binne gekom, begin Mandie vir Amber aan ’n spul wildvreemde mense voorstel.
Sy knik, glimlag en gesels. Sy gaan die helfte se name nie onthou nie, maar dis oukei wat.
Alex drink ’n slukkie wyn terwyl hy die meisie dophou wat saam met Mandie loop. Dit moet Amber Young wees, die vriendin van wie sy suster so baie praat. Toe Mandie gesê het sy is mooi, het hy dié stunning meisie nie verwag nie.
Sy vang die windverwaaide ligbruin hare met albei hande agter haar nek vas, draai na hom toe en laat dit dan los. Hy was nog altyd mal oor lang hare aan ’n vrou. Sy is fyn gebou en van middelmatige lengte, met rondings wat by haar lyfie pas. Sy dra jeans en ’n gaterige, strooikleurige top of ’n ding wat van een skouer afgegly het. ’n Kuiltjie duik in ’n wang wanneer sy lag . . . en dit trek sy aandag na haar sensuele mond en mooi tande.
Mandie en die meisie stap nader. En nou kan Alex haar gesig met die fyn gelaatstrekke en amandelvormige oë beter sien. Die ligbruin oë wat omraam is deur digte swart wimpers, vonkel lewendig terwyl sy groet en gesels.
Mandie sê iets vir haar, stap dan tussen die gaste deur na die tafel met drinkgoed. Alex volg die meisie met sy oë, sien hoe sy gaan stilstaan en om haar rondkyk. Sy glimlag skielik en slaan ’n teenoorgestelde rigting in. Hier stap sy nou vlak verby Markus, Jan en Anton – drie van sy ingenieurspelle wat haar kwylbek aanstaar – maar dit lyk nie vir hom asof sy bewus is van die aandag nie.
Alex drink ’n slukkie wyn. Mandie sê sy swot sielkunde. Dié meisie en Cynthia se voorkoms verskil soos dag en nag, maar net die gedagte aan sielkunde laat hom al geïrriteerd voel. Cynthia het sommer al binne die eerste drie maande opgeskop, ’n regte Miss Know-it-all wat almal wat sou luister, wou vertel hoe mense se koppe werk.
Hy voel sy mondhoeke lig. Hy wed as Amber Young haar begeerlike mond oopmaak, gaan sy hom dadelik vertel sy swot sielkunde. Maar nee, hy moenie onregverdig wees nie . . .
Hy kyk ondersoekend en klinies na die meisie, dan na die mense rondom haar, en skielik kliek iets in sy kop in plek. Dit lyk maar net asof sy totaal onbewus is van haarself en van die indruk wat sy op mense en veral die ouens rondom haar maak. Hy gee ’n blaaslaggie. Dis ’n truuk van die skoner geslag wat hy teen dié tyd goed ken. Die girl is duidelik al van haar tienerjare af bewus van die effek wat sy op mans se testosteroonvlakke het – so seker van haar skoonheid en gewoond aan aandag dat dit nou soos water van ’n eend se rug afrol.
Sy pa kom met ’n glimlag orent, soen die meisie en verdwerg haar in ’n omhelsing. Daar buk sy nou by sy ma, gee haar ’n drukkie en hulle soengroet. Sy ma-hulle lag en verwelkom haar soos ’n lang verlore dogter. Sy ma beduie na die patio in die rigting van die tafels met eet- en drinkgoed en hy sien hoe sy knik en omdraai. Sy gee ’n paar treë, strek dan op haar tone om beter te kan sien. Sy soek natuurlik nou na Mandie.
Alex hoor hoe die groep ouens hier langs hom uitbars van die lag, en sien hoe die meisie in hulle rigting kyk. Uit die hoek van sy oë merk hy op hoe Mandie haar pad tussen die gaste deur na haar baan, ’n glas wyn in elke hand. Die meisie draai haar kop soekend in sy rigting, en soos ’n magneet trek sy oë hare en hou hulle vas.
Vir Alex staan die tyd oomblikke lank stil.
Sy lig haar ken en die glimlag verdwyn in ’n oogwink uit haar oë terwyl sy byna uitdagend na hom kyk. Dadelik voel hy hoe ergernis in hom opstu. Hy ken die vroumens van g’n kant af nie, hoekom kyk sy so kil en hooghartig na hom?
Amber voel hoe Alex se donker oë hare soos ’n magneet trek en vashou. Sy herken hom onmiddellik, en teen haar sin voel sy hoe haar maag omrol. Alex was nog altyd treffend met sy donker hare en oë, en met sy lengte en breë skouers het hy bo al die ander ouens rondom hom uitgestaan, maar noudat hy ouer is, is sy voorkoms nog meer oorrompelend manlik en selfversekerd. En die impak wat hy op haar het is . . . verlammend. A nee a, sy moet haar regruk. Sy’s mos lankal nie meer die ou bakvissie van destyds nie. Sy lig haar ken, kyk koeltjies terug en hou Alex se oë gevange terwyl sy haar doelbewus onverskillig hou.
Mandie kom staan langs haar. Amber breek oogkontak. “Jislaaik, dit was nou omtrent ’n mission om ’n bottel oop te kry. Ek kon nêrens ’n kurktrekker kry nie, toe loop soek ek een in die kombuis.”
Amber neem die glasie by Mandie. “Ag, thanks, man.” Sy drink ’n groot sluk wyn om te probeer kalmeer. Net een eindelose kyk in Alex se oë en sy reageer soos die ou skooldogtertjie wat sy jare gelede was. Sy hoop maar sy’t dit reggekry om vir hom te wys dat sy aantreklikheid haar nie in die minste raak nie.
“Nou waarheen sou Alex verdwyn het?” Mandie kyk rond. “Wag, daar’s hy. Kom, Amber, ek wil jou aan my broer gaan voorstel en hoor of hy jou onthou.”
“Nee, wag ’n bietjie, man, gee my darem net asseblief ’n rukkie kans om my droë keel nat te maak.” Amber drink gou twee slukke wyn ná mekaar.
Mandie knik na die groep mans wat weer uitgelate lag. “Daai spul ouens is pelle van Alex. ’n Paar van hulle het sy ingenieursfirma hier en op ander plekke aan die gang gehou terwyl hy sy ding met brûe en wolkekrabbers in Manhattan gedoen het. Nee wat, ek dink regtig hulle het nou genoeg van sy tyd in beslag geneem. Hy behoort mos darem ’n slag te mingle.” Sy glimlag. “Wag, daar loop staan hy nou weer by Kobus en gesels.”
Amber sit haar leë glas sommer so in die loop op ’n tafeltjie neer. Laat sy die groetery met Alex liewer agter die rug kry, want groet sal sy hom móét, en hoe gouer sy dit doen, hoe beter. Sy stap uiterlik gedwee agter Mandie aan, maar innerlik staal sy haar.
“Haai, Alex?” Mandie sit ’n hand op sy bruingebrande arm en Alex kyk af na haar. “Onthou jy my vriendin Amber?”
’n Glimlag helder sy gesig op terwyl sy donker oë lewendig en terselfdertyd intens in hare kyk. “Nee, jammer, maar ek onthou jou vriendin nie régtig nie.” Alex praat met Mandie, maar hy kyk na Amber en hou sy hand uit. Amber se hand verdwyn in syne. “Hallo, Amber, dis gaaf om jou te ontmoet.”
Groot fout.
