erf van haar ouerhuis parkeer en uitklim. Sy haal haar tas uit en kyk na die pastorie terwyl sy aanstap voordeur toe. Die nuwe predikant het sy eie huis, daarom is daar ná haar pa se begrafnis tydens ’n gemeentevergadering eenparig gestem dat haar ma die huis teen ’n billike bedrag kan huur.
Haar ma wag haar op die voorstoep in. Sy glimlag en druk aan haar goudblonde hare. “Jinne, my kind, ek het net bekommerd begin raak. Ek wag en wag en al wat kom, is jy.”
Amber soengroet haar ma. “Die gedoente by Mandie-hulle het langer geduur as wat ek gedink het dit sal.” Sy stap agter haar ma aan kombuis toe. “Ek kon seker gebel het. Sorry, Ma.”
Haar ma vat aan die ketel. “Is jy lus vir tee?”
“Dit sal lekker wees, maar sit Ma, dan maak ek vir ons.” Amber begin aanstap. “Ek vat net eers my tas kamer toe, en dan moet ek badkamer toe.”
“Ek kook solank water,” roep haar ma.
Amber was hande en onwillekeurig gryp haar gedagtes terug na die middag wat verby is. Ná hulle ooreengekom het oor die vakansietjie by Zebula, het amper almal saam met die kinders in die verhitte swembad gebaljaar. Amber maak haar hande droog en glimlag skeef.
En daar sit Doreen toe so ewe hoog en droog saam met tannie Sophia-hulle onder ’n boom.
Amber het sommer in een van Mandie se kortbroeke en ’n T-hemp geswem, maar Doreen het botweg geweier om iets van Mandie aan te trek.
“Doreen is bang sy gaan soos die natgereënde hoender lyk wat sy is,” het Mandie vir Amber gefluister, en voortgegaan: “Kan jy dink hoe sy gaan lyk wanneer al daai polyfilla van haar gesig begin afsmelt?”
Amber het niks gesê nie. Mandie sal haar wel een of ander tyd vertel hoekom sy nie ooghare vir Doreen het nie.
Amber vryf room in haar hande in en stap solank kombuis toe. Alex se beeld doem voor haar op. Hy’t die kinders toertjies in die water laat doen – hulle laat duik en gevang. Maar toe sy agterkom sy kyk nou meer na hom as na die kinders, het sy liewer uitgeklim, afgedroog en loop aantrek.
“Was dit toe net jy en die familie by die Van Edens?” vra haar ma toe hulle ’n rukkie later in die TV-kamer tee drink.
“Daar was omtrent ’n spul vreemde mense, vriende van Alex en van sy ouers.” Amber lag. “Ma kon my omtik met ’n veer, so verbaas was ek om Kobus se vriendin, Doreen, te ontmoet. Ek dog sy’s ’n model of so iets, want sy’s regtig mooi. En toe moet ek hoor sy’s ’n teatersuster.”
“Nou wat doen Doreen om soos ’n model te lyk?”
Amber se hande praat saam terwyl sy vertel. “Dis aangeplakte onderlaag, kunswimpers met laag op laag maskara, kunsnaels en gekleurde witblonde hare. En haar manier van stap is omtrent sexy. En sjoe, sy’s lank. Kan Ma Ma dit voorstel?”
“My jinne, en Kobus is nie juis aantreklik nie, dus kan ek glo jy was verbaas.” Haar ma drink ’n slukkie tee, kyk dan asof terloops na haar. “Was daar dan nou geen man by die Van Edens wat jou oog gevang het nie?”
“Nee, niemand nie.” Sy jok nie regtig nie. Alex het haar oog gevang, maar dis al. Haar ma wil eintlik weet of daar ’n man is waarin sy belangstel.
“Tannie Marais hier langsaan sê vir my die oudste seun, Alex, is baie aantreklik en boonop ongetroud. En goed geleerd ook, nogal ’n ingenieur met sy eie maatskappy. Hy was verlede jaar gou hier by die tannie in om beskuit af te gee wat sy ma saamgestuur het. Julle het mos vandag sy tuiskoms gevier?”
En toe Amber afgetrokke knik: “Is hy nog ongetroud?”
Terwyl haar ma gepraat het, het Amber gevoel hoe haar keel stadig begin toetrek. Hoe kán haar ma nou, ná al haar waarskuwings, ’n aantreklike man aan haar wil opdring? Maar nee, laat sy bedaar, liewer dankbaar wees haar ma is nie meer so verbitterd nie. Sy moet haar ma van dié onderwerp afkry.
“Alex is nie getroud nie, maar ek sal nie verbaas wees as hy iewers ’n meisie het en dalk boonop verloof is en op trou staan nie.”
Haar ma knik. “Ek sien.”
Amber sit haar leë koppie op die tafeltjie langs haar neer. “Ek was eers saam met Kobus terug om my kar te kry, toe bring ek sommer my rekenaar en boeke saam. Ek wil later ná ek gebad het, ’n ruk swot. Maar eers gaan ek ’n bietjie klavier speel.”
Haar ma lag. “Dis reg so. Dis darem lekker om naweke weer jou musiek te hoor.”
“So van naweke gepraat: Tannie Sophia en oom Jakobus het my en Mandie-hulle genooi na daai plek van hulle anderkant Bela-Bela. Ons kom dalk eers Sondag terug, dus weet ek nie of ek Ma volgende naweek gaan sien nie.”
Die huisfoon lui en haar ma staan haastig op. “Dis darem baie gaaf van hulle.” Sy stap gang toe en Amber pak die koppies op die skinkbord.
Terwyl Amber die teegoed was, dink sy aan die uitstappie wat kom. As Kobus en Doreen verlof kan kry, het hulle ooreengekom dat almal Woensdagoggend halfsewe by Kobus se huis moet wees sodat hulle sommer daarvandaan kan vertrek.
Kobus se Mercedes is te laag vir sekere paaie by Zebula, daarom ry almal saam in Alex se viertrek. Sy is nou nie juis in die wolke daaroor nie, maar Kobus gaan vir seker voor langs Alex sit, hulle is mos darem ses mense. Hoe erg kan dit wees?
Nee kyk, sy was kwaai verlig om te hoor dat Alex die naweek ná die paar dae op Zebula, terugtrek na sy eie plek toe. Nou hoef sy nie in die toekoms in hom vas te loop wanneer sy so af en toe by Mandie of tannie Sophia gaan inloer nie.
Amber het vir Alex, Mandie en Paul ook koffie gemaak. Dis al kwart voor sewe en Doreen en Kobus is nog nie hier nie. Sy is dankbaar dat tannie Sophia die kinders gistermiddag kom haal het, want toe kon sy darem ’n volgende sielkundetaak klaarmaak en instuur.
Mandie kom sit langs Amber. “Ek weet wragtig nie hoekom Kobus vanoggend kliniek toe is nie. Hy hét mos gereël dat ’n dokter vanaf Woensdag tot Sondag in sy plek werk. En waar is Doreen, anyway?”
Amber kyk na waar Alex en Paul langs die wit viertrek staan. “Kobus het gisteraand oor die foon vir Doreen gesê hy gaan haar oplaai sodat haar kar nie heeltyd hier in die son staan en bak terwyl ons weg is nie.”
Mandie se leë koffiebeker hang aan sy oor aan haar vingers. “Ek dink ek moet met Alex praat, dan ry ons solank. Kobus en Doreen kan maar met die Mercedes agterna kom.”
En dan is daar twee minder mense in die kar om haar aandag af te trek van Alex af? Nee, dankie!
“Jy’s soos altyd al weer te haastig, Mandie. Dis mos darem nog vroeg, jong. Kobus het gesê dis minder as twee uur se ry Zebula toe. Dalk is hy en Doreen net vyf minute se ry van hier af en dan mis ons hulle.”
“Oukei, maar ons kan nie heeloggend wag nie.” Mandie kry Paul en Alex se bekers en stap binnetoe.
Alex kom na Amber aangestap en tel haar tas op asof dit ’n veertjie is. “Lyk my jy’t die wasbak sommer ook ingepak, en klere vir ’n maand.”
Amber skiet regop en probeer die tas by Alex afneem. “Gee hier, gee dat ek dit dra as dit vir jou te swaar is.” Hy verslap nie sy greep op die handvatsel nie, staan net met geligte wenkbroue na haar en kyk. Amber ruk haar hand weg toe sy agterkom dat die tinteling in haar vingers veroorsaak word deur Alex se vel wat aan hare
