hier in die Weste dink soms verkeerdelik dat dit nog lyk soos in die tyd van Jesus. Dit is ’n wêreld van groot uiterstes. Aan die een kant is daar die groot wêreldstede soos Doebai. Blink stede, van klatergoud, danksy al die olie wat hulle boor. Dan is daar ook die verarmde man wat in die stofstrate met ’n vrugtestalletjie sy bestaan maak. Dit gaan oor ons ‘prentjie’ van daardie wêreld wat verkeerd is. Ons dink óf aan die ryk Arabiere met harems in die woestyn, óf aan fanatiese Moslems met moord op die brein, óf dat die mense nog op kamele ry en heeldag dadels eet. Dit is op ’n manier al hierdie dinge, maar tussenin is soveel meer. Ek het die man op straat gesien, Sally. Soms stofstrate met kamele en diere op straat, ja. Soms op die snelweë van blink stede, maar dit was mense, Sally, mense soos ek en jy. Mense wat verlore gaan sonder die evangelie. Mense vir wie God ontsettend liefhet, duisende, duisende mense! Hulle ken net vir Allah, die god van Mohammed. Ek het bonatuurlik iets van God se liefde en meegevoel vir hierdie mense ervaar. Ons moet hulle gaan vertel van Jesus en die vryheid wat Hy bring. Hoekom, in al my jare van teologiese studie, het niemand die dringendheid hiervan onder ons aandag gebring nie?” het hy uitgeroep. Daar was ’n vasberade lig in sy oë.
Haar pa het haar egter gerusgestel oor die hele sendingbesigheid: “Dit sal gou afkoel,” het hy gereken. “Dit moet net eers ’n bietjie uit Petrus se gestel kom. Maar hy gaan nie my dogtertjie halfpad om die aarde na ’n land vol goddelose Mohammedane vat nie. Daar is nie ’n manier nie.”
“Petrus het in plaas van om ’n beroep te aanvaar, aansoek gedoen vir ’n voltydse betrekking by ’n sendingorganisasie,” hervat sy teenoor tannie Marié. “Hy het dit dadelik gekry en opgewonde begin werk. Só het hy die vervolgde kerk leer ken en geweet dit is die Here wat hom roep om te dien. Hy moes toe al dikwels reis, maar dit is anders as ’n mens nog nie kinders het nie.”
Sy het haar ingegrawe by die nuwe skool en die buitemuurse aktiwiteite. Sy wou so graag die skoolhoof beïndruk met haar flukse werk. Boonop het hulle grootliks van haar salaris gelewe en sy wou seker maak sy kry ’n permanente pos.
Sy het intens na Petrus verlang in daardie tyd, maar het haar later net emosioneel van hom afgesny wanneer hy weg was. Dit was makliker. Sy het vir elke ding waarvoor die skool iemand nodig gehad het haar naam opgegee, net sodat sy nie alleen by die huis sal wees nie. Wanneer Petrus tuis was, was sy van voor af lief vir hom. Hy het haar hart elke keer weer gewen met sy liefde vir haar, en die vervolgde kerk oor wie hy so opreg besorg is.
“Het jy soms saam met hom gereis?” vra tannie Marié versigtig.
“Ja, ek was een keer saam na Doebai. Dit was nie ’n gebedsreis nie, eerder ’n tipe blootstellingsreis na die Midde-Ooste.” Sy was al ses maande swanger en haar boepie het gewys. Sy onthou hoe ongeskik die “godsdienstige” mans in hulle wit klere was. Haar sommer uit die pad gestamp.
“En hoe was dit vir jou?”
“Dit was ’n vreemde wêreld vir my.” Dit is so lekker om dit te kan sê sonder dat sy haarself hoef te verdedig. Haar pa was so kwaad vir Petrus dat hy haar tydens haar swangerskap saamgeneem het. Maar sy wou sien, sy wou verstaan, voor die baba kom. Daarna sou sy nie gou weer die kans hê nie. Tog was dit vir haar vreemd en sy het steeds nie heeltemal verstaan nie, maar sy kon dit natuurlik nie aan haar pa erken nie.
“Die mense van daardie land was vreemd en veral die mans was baie ongeskik. Om eerlik te wees, ek kon nie heeltemal Petrus se passie vir hierdie mense verstaan nie. Ons het ook nie baie kontak gehad met plaaslike gelowiges nie. Weens die verhoogde sekuriteit daardie tyd was die risiko te groot vir hulle, dus kon ek nie heeltemal beleef wat Petrus dikwels ervaar wanneer hy die lande se plaaslike gelowiges besoek nie.”
Tannie Marié knik instemmend. “Dus het jy nie dieselfde roeping as jou man ervaar nie?” vra sy versigtig.
“Nee,” antwoord Salomé nadenkend. Sy het dit nog nooit so verwoord nie. “Ek het nie. Maar Petrus het altyd gesê ek het die helfte nog nie gesien nie. Ek moes weer saamkom na ander lande, dan sou ek beter verstaan. Dit was moeilik met klein kindertjies.”
“Ja, dit is baie moeilik.”
Hulle is ’n lang ruk stil, elkeen in hulle eie gedagtes versonke.
“Waar was Tannie se man ’n sendeling?”
“O, baie lande. Meestal in die ou Oosblok-lande. Oos-Duitsland, Rusland en so aan.”
“Sjoe.” Weer stilte. “Was Tannie dan saam?”
“Nie van die begin af nie. Ek was ook eers tuis met die kinders. Later het ek besef dat dit vir ons beter is as ons almal bymekaar is.”
“Maar hoe het Tannie gemaak met skole?”
“Ek het gevoel hulle leer meer op die sendingveld as in die skool,” antwoord sy met ’n glimlaggie. “Ek het hulle maar self geleer, so op reis en waar ons ook al was. Soms het ons hulle by die plaaslike skole ingeskryf as die taal dit moontlik gemaak het. Dit het ons ook gehelp om deel van die gemeenskap te word. Ek het wel in hulle hoërskooljare weer baie tuis gebly sodat hulle hier kon skoolgaan.”
“Maar het Tannie dan dieselfde roeping as Tannie se man ervaar?” vra sy die kruksvraag.
“Nee, nie aanvanklik nie.” Sy kyk reguit na Salomé. “Maar later het sy roeping ook my roeping geword.” Sy sê dit met deernis.
“O.”
“Ek moes eers leer dat die Here my herder is en nie my man nie, Salomé. Dit was die eerste moeilike les. Daarna het baie ander gevolg.”
Salomé neem dit in.
“Daar kom my man nou. Wat is jou nommer, dat ek jou kan bel?”
Salomé voel sleg dat sy nooit gevra het hoekom tannie Marié hier is nie. “Is die oom siek?”
“Nee, gelukkig nie,” glimlag tannie Marié en knipoog. “Hy dink net hy is nog een en dertig en nie een en sewentig nie. Hy het van ’n leer afgeval toe hy die dak se geute wou skoonmaak.”
Salomé sien nou eers hoe die oom hinkepink. Sy gee haar nommer vir tannie Marié en stoor haar nommer ook op haar selfoon.
“Ek dink God het toegelaat dat die oom van die leer afval sodat ek jou kon ontmoet,” sê tannie Marié toe hulle groet. “God laat werklik alles ten goede meewerk vir dié wat Hom liefhet en volgens sy besluit geroep is. Hou daaraan vas, my kind. Sterkte. Ek bid vir jou.”
Die oom groet met ’n stywe handdruk en ’n lig in sy oë soos Petrus s’n. Hulle maak ’n mooi prentjie soos hulle uitstap, tannie Marié en oom Daan.
Sy voel vreemd kalm toe die dokter haar roep om te sê dat Markus wakker is.
Toe is hy daar. Haar groot, sterk man staan hulle woonkamer se deurkosyn vol, hou sy arms na haar toe uit. Sy staan lank net so teen hom. Hulle sê niks nie.
Hy lyk moeg. ’n Bekende vreemdeling; hy ruik na knoffel en speserye. Hy het sy baard laat groei soos dikwels wanneer hy na die Moslemlande reis. Hy vee verleë daaroor toe sy daaraan vat en dit haar krap.
“Ek sal dit nou gaan afskeer, dan kan ek jou behoorlik soen. Ek het jou ontsettend gemis.” Hy druk haar weer teen hom aan. Skielik val die stilte hom op. Gewoonlik bestorm die kinders hom. “Waar is almal?”
“Markus lê nog en slaap. Daar was ’n ongeluk. Lang storie, maar hy het ’n brandwond aan sy arm. Hy kan nie vandag
