vat die afstandbeheer en druk die afknoppie.
Hy is dadelik woedend. “Gee hier. Pappa het gesê ek mag kyk!” skree hy.
“Ek weet en jy mag kyk, maar Mamma wil net eers iets vir jou sê.”
“Gee terug!”
“Alexander,” druk sy deur. “Mamma is jammer dat ek gister met jou geraas het toe Markus gebrand het. Dit was nie jou skuld nie. Dit was ’n ongeluk. Mamma is jammer.”
Hy kyk net vir haar en sy sien die trane in sy oë blink.
Sy wil ook huil. “Mamma is baie jammer. Reg so?”
Hy knik. Sy gee hom ’n drukkie, maar hy druk haar gou weer weg, verleë oor sy trane. Sy skakel weer die TV aan, maar bly op die leuning sit. Sy sit haar arm om sy skouers en hy druk dit nie weer weg nie. Bly net so by haar sit.
Here, ek maak so droog op my eie, bid sy in haar hart. Help my met hierdie kinders. En hou asseblief vir Petrus nou eers ’n bietjie by die huis; dan is ek ’n beter mamma. En weer eens dankie dat Petrus veilig tuis is. Help Markus om gou gesond te word, asseblief, Here.
Hoofstuk 5
EDFU, NYLRIVIER. AUGUSTUS 2010
Die boot beweeg weer teen ’n rustige vaart verder met die Nyl op. Saleh kan haar net voorstel hoe die toeriste op die dek in die son lê en lees of die uitsig langs die Nyl bewonder. Dit is een van die toptoeristeaantreklikhede in Egipte.
Die gewag maak haar egter mal. Sy wens die boot wil versnel. Haar kop bly vashaak by die gedagte dat hulle in die verkeerde rigting vaar. Hoe is dit moontlik? Lewe Ashraf nog? Is hy veilig?
Sy wens sy kon hom bel en net weet of hy lewe. As hy die foon optel, kan sy dadelik neersit. Nee! Dis te gevaarlik. Miskien kan sy Farouk vra? As hy net sy selfoon kan laat lui tot hy antwoord. Maar dis gevaarlik vir Farouk ook. Dit sal hom verbind met Ashraf en dan sal hulle dalk vermoed sy is by Farouk. Nee, die risiko is te groot.
Ek het nie ’n idee wat om nou te doen nie, Vader God. Maar ek vertrou U met my hele lewe. U het my tot hier gelei en U sal my verder lei.
Daar kom ’n werklike vrede in haar hart. Een ding is seker, sy dink nie haar skoonfamilie sal haar in die teenoorgestelde rigting van Kaïro gaan soek nie. Almal sal seker verwag dat sy direk soontoe sou vlug. So dit is ’n uitstekende stand van sake dat die boot nie daarheen op pad is nie.
Maar Aswan? Sy ken geen mens daar nie. Wat gaan sy doen?
Farouk kom laatmiddag saggies in. Hy het weer ’n bord eetgoed saamgebring.
Sy eet hongerig terwyl hy praat. “Daar is ’n groep Amerikaners aan boord. Toeriste. Hulle is Christene.”
“Hoe weet jy?”
“Hulle bid voor ete en bid soms in ’n groot groep saam. Hulle is mos nie bang om te wys hulle is Christene nie. Blykbaar het hulle deur die hele land kom bid. Boonop vis hulle heeltyd uit of ek ook ’n Christen is.”
“Wat doen jy dan?”
“Ek glimlag maar net en hou my dom. Dis te gevaarlik om iets te sê. Maar ek het begin wonder of ons jou nie dalk saam met hulle kan laat verder reis nie, asof jy ook ’n toeris is?”
Haar hart klop vinniger. “Hoe bedoel jy?”
“Hulle gaan in Aswan ’n klomp besienswaardighede bekyk en dan per oornagtrein na Kaïro reis.”
“Ja?” vra sy baie versigtig.
“As jy vir een dag kan deel word van hulle groep en dalk per trein saamry, kan hulle jou in die bondel wegsteek?”
“Maar dink jy hulle sal?”
“Wel, hulle is Christene en daar is een man met wie ek moontlik eenkant kan gesels. Hy is die toerleier en dit lyk of ’n mens hom kan vertrou. Maar ek het jou toestemming nodig om jou storie te vertel.”
Sy dink eers na. “Dink jy dit is veilig?”
“Nee, dis nie veilig nie, maar dis die enigste oplossing waaraan ek nou kan dink,” antwoord hy eerlik.
“Dankie, Farouk. Dit is gevaarlik vir jou ook.” Sy is stil. “Wanneer kom ons in Aswan aan?”
“Die dag ná môre.”
Sy het dus nie veel tyd nie. “Kan ek net eers bid daaroor en dan sal ek jou vanaand sê?”
“Goed. Ek sal ná ete weer ’n draai kom maak.”
Sy kan aan geen ander plan dink nie, dus stem sy in.
“Goed, Saleh, ek sal kyk of ek vanaand alleen met die man kan praat.”
“Dis baie gevaarlik vir jou as hulle uitvind dat ek hier is.”
“Ek gaan nie sê jy is op die boot nie. Ek gaan net noem dat ek iemand ken wat in Kaïro moet kom en dan in breë trekke jou storie vertel.”
“Ja, dis slim.”
“Maar kom ons kyk eers wat hulle antwoord is. Ek laat weet jou sodra ek hoor.”
Sy bid vir Farouk terwyl hy weg is. Vir sy veiligheid, vir haar eie en haar baba s’n en dat God se wil sal geskied. Sy wens sy het ’n Injeel by haar gehad dat sy kon lees en ’n antwoord kon soek. Maar Ashraf het gesê dit is te gevaarlik om hulle kopie van die Nuwe Testament in te pak na sy ouers toe. Sy het saamgestem. Sy bid weer vir Ashraf.
“Hulle stem in,” bring Farouk later die nuus.
“Sjoe, rêrig?” Sy het min geslaap in afwagting op die antwoord en al die “wat as?” wat sy teen mekaar afgespeel het.
“Kort voor hulle reis hierheen het iemand kop uitgetrek nadat alles betaal was. Dus is daar ’n ekstra betaalde treinkaartjie. Jy sal wel met iemand ’n kajuit moet deel. Die trein hou deur die nag op party stasies stil, maar daar word nie nog mense aan boord geneem nie. Ek dink dus dat dit ’n veilige opsie vir jou is.”
“Ja, Ashraf se familie sal my ook nie maklik uit Aswan verwag nie.” Sy is onseker opgewonde oor die uitkoms. “Ek sal my wel op Kaïro-stasie moet onsigbaar maak. Daar is oral oë.”
“Ek het gedink ons moet jou ’n bietjie vermom.”
“Hoe?”
“Hier is ’n winkeltjie op die boot. Hulle verkoop allerhande tipiese toeristeklere. As jy dalk genoeg kontant het, kan ek vir jou ’n T-hemp koop, en ’n serp of ’n ding, dat jy meer soos ’n toeris kan lyk.”
“Dis ’n uitstekende plan; ek kort juis skoon klere,” glimlag sy wrang. “Maar hoe gaan jy verduidelik waarom jy vroueklere koop?”
“ ’n Geskenk vir my vrou of so iets. Ek sal aan iets dink.”
Hy daag op met ’n T-hemp met kameelprente daarop, ’n pet en ’n tradisioneel geborduurde Arabiese hemp waarvoor veral die toeriste baie lief is. Saleh is baie dankbaar vir
