Vader. Wees asseblief ook so ’n beskermer vir Ashraf,” fluister sy.
Vaagweg kan sy beweging hoor. Die boot se passasiers is wakker. Sy moet nou gou stort.
Erg dankbaar staan sy onder die kraan en was en was haar hare met die komplimentêre sjampoe. Sy spoel weer die klere van gister uit en was dit sommer met die badseep wat hier neergesit is. Toe sy uitklim, voel sy soos ’n nuwe mens.
In die kas kry sy plastiekhangers en hang die nat klere daaraan in die badkamer op. Sy wens sy het nog ’n stel skoon klere, maar trek toe maar weer gisteraand s’n aan.
Sy is honger. Verskriklik honger. Wanneer laas het sy geëet?
Sy trek die bed reg en kyk na die klein slukkie water onder in die bottel. As sy net haar tande kan borsel. Miskien … Sy krap in haar sak en vind haar beursie, selfoon en laaier. En ’n tandeborsel! Dierbare Ashraf. Dankie.
Sy wens sy kon weet of hy veilig is, haar foon aanskakel en hom bel. Tog het hy haar so streng verbied. Nee, sy kan dit nie doen nie. Daardie laaste oomblikke tussen hulle speel weer in haar gemoed af.
“As dit die wil van Isa is, Saleh, sal Hy ons vir mekaar beskerm. Hy sal ons help om mekaar op te spoor. Hou by die plan en ek sal alles in my vermoë doen om jou daar te kry. Gaan nou. Gaan nou vinnig.”
“Ek wil jou nie hier los nie, Ashraf. Sê nou hulle maak jou dood?”
“Ek wil net eers seker maak dat jy en ons kind veilig is, dan sal ek ’n manier vind om te ontsnap. Gaan nou, Saleh. Ter wille van ons kind.”
Hulle het die woedende stemme gehoor wat na die kamer toe opkom.
Sy het hom een laaste keer vasgegryp, omgedraai en moeisaam met haar groter buik deur die venstertjie geklouter.
Hy het die rugsakkie deur die venstertjie aangegee. “Maak gou, Saleh,” het hy dringend gefluister. “Hulle is nou bo. Daar is niemand wat sal sien as jy nou spring nie. Isa is by jou.”
’n Sagte klop aan die kajuit se deur onderbreek haar gedagtes. Sy is te bang om te roer. Bly net so sit. Hou haar asem op. Weer ’n sagte klop.
“Saleh?”
“Farouk. Dankie tog.” Sy maak die deur saggies agter hom toe.
“Sjoe, dit ruik beter,” glimlag hy vir haar.
“Dankie. Ek het van die sjampoe en goed gebruik, maar ek kan betaal daarvoor.” Sy stap na haar sak om haar beursie uit te haal.
“Nee wat. Daar is baie gaste wat verkies om hulle eie seep en goed wat hulle saamgebring het te gebruik; dus is daar altyd ekstra. Ek sal môre weer vir jou bring.”
Hy lyk steeds moeg.
“Het ek jou uit die slaap gehou?”
“ ’n Bietjie,” antwoord hy eerlik.
“Ek is jammer. Ek weet nie hoe ek jou ooit kan vergoed nie?”
Dit is ’n oomblik ongemaklik tussen hulle. Dis nie die gebruik dat ’n man alleen met ’n ander man se vrou praat nie.
“Ek is net bly ons is nou op pad, ” verbreek Farouk die stilte.
“Ek ook.”
“Ek kan nie nou gesels nie, hoewel ek brand om alles te hoor. Ek wou net kom kyk of alles reg is by jou. Ek sal vir jou iets te ete probeer bring sodra die gaste klaar geëet het. Ons gaan later vanoggend weer stilhou. Die boot gaan by Esna vasmeer, dan gaan die gaste gewoonlik ’n bietjie inkopies doen vir ’n paar uur. As ek seker is dit is veilig, loer ek by jou in. Reg so?”
Sy knik.
“Nou ja, geniet die rit aan boord die Jewel of the Nile.” Hy hou dit lig.
“Ek voel soos ’n koningin.”
“Goed so. O ja, hier is solank nog ’n bottel water.” Hy bring dit van onder ’n stapel wit handdoeke te voorskyn.
“Wonderlik.”
“Dit kos egter geld,” sê hy effe verleë.
“Als reg. Ek het kontant by my. Kan ek met jou regmaak aan die einde?”
“Ja, dis makliker.”
“Nou goed.”
“Tot later.” Hy glip weer saggies uit.
Die gewieg van die groot boot, die uitputting van gister en laas nag se min slaap maak dat haar oë toeval waar sy op die bed lê. Sy het niks om te doen behalwe wag nie. Sy is honger.
Toe die deur saggies agter Farouk toeklik, word sy dadelik wakker. Haar sintuie skerp.
“Hallo, slaapkous,” terg hy vriendelik. “Ontbyt.” Hy bring ’n bord vol broodjies, gerolde vleisies, kaas en vrugte te voorskyn.
“Dit lyk heerlik. Dankie, Farouk.”
“Kom, eet. Jy moet daardie baba voer.”
Sy sluit haar oë ’n oomblik en sê dankie vir die kos soos sy by Uncle George geleer het.
Farouk staan eerbiedig tot sy klaar is en sak toe in die stoel in die hoek neer. “Nou toe. Laat ek hoor wat gebeur het.”
“Het ons dan al stilgehou?” vra Saleh verbaas tussen die heerlike happe deur.
“Seker ’n halfuur gelede al. Maar ek moes eers seker maak dat alles rustig is voor ek hierheen kon kom. Die boot is eintlik nou verlate met die toeriste wat inkopies doen en die bemanningslede wat gou ’n uiltjie knip of selfs gou inkopies doen.”
“Hierdie kos is heerlik. Ek was flou van die honger.” Sy eet eers klaar.
“Ons het uitgevind dit is ’n seuntjie,” begin sy met ’n hartseer glimlag. “Ons was so opgewonde om vir Ashraf se ouers te gaan vertel. Hulle weet hoe lank ons al hoop vir ’n baba en ons het dit stil gehou tot ons seker was ek is verby die vroeë miskraamgevaar. Toe ons gegaan het vir die laaste sonar, kon die dokter sien dat dit ’n seuntjie is. Ons het besluit om sommer dadelik verlof in te sit, die lang rit aan te pak en vir Farouk se ouers te gaan kuier om hulle self die goeie nuus te vertel.”
“Wanneer was dit?”
“Verlede week. Sjoe, ek het skoon tred met die tyd verloor, watter dag is dit ooit?”
“Saterdag 7 Augustus.”
“In elk geval, ons is toe weg. Eers per trein uit Kaïro en toe per bus na Luxor. Jy weet hoe lank ’n mens soontoe ry. Ek was gedaan, maar ons wou hulle so graag self vertel.”
“En toe?”
“Wel, hulle kon dadelik sien ek is swanger en hulle was so opgewonde saam met ons. En toe hulle hoor dat dit ’n seun is, kon ek sien Ashraf wou bars van trots.”
“Ek kan dit dink,” sê Farouk, self pa van twee seuns en ’n dogter.
“Maar
