Sy kyk vinnig op na hom.
“U kon my ten minste gewaarsku het. Ek het nie besef dat ek te veel drink nie.”
“Ek het gedink dat u dit nogal geniet het.”
Sy staan op.
“Miskien is dit tyd dat ek liewer na my kajuit toe gaan.”
Hy kom voor haar staan, ’n spottende uitdrukking op sy gesig.
“So gou al, señorita? Was die aand dan nie aangenaam nie?”
Sy kyk op na hom.
“Ek het dit baie geniet, monsieur, maar …” Sy onthou van die robyne en begin die knip agter losmaak. “Hierdie moet u liewer neem.”
Hy draai haar om sodat hy die knip kan losmaak. Die lighoofdigheid van die wyn het haar weerstand effens geskaad en toe hy haar weer omdraai sodat sy na hom kyk, kan sy nie aan ’n gepaste skerp uitlating dink om hom te keer nie.
Hy lag net sag, buig vooroor en druk sy lippe liggies teen haar slanke nek. Sy verstyf, maar gee nie pad nie. Hy het belowe dat Pedro hier sal wees, maar Pedro was omtrent glad nie hier nie, dink sy. Was dit dalk so beplan? Selfs die feit dat hy haar te veel wyn gegee het? Maar op hierdie oomblik kan dit haar nie skeel nie. Die ligte aanraking van sy lippe stuur ’n soet gevoel deur haar. Sy laat hom toe om sy hande om haar nek te vou en bied geen weerstand toe hy haar op haar mond soen nie. Dan gly sy arms om haar en word sy soene dringender. ’n Lang ruk is Nicole net bewus van haar brandende verlange na hierdie man en dan kom sy skielik tot haar sinne. Sy druk hom van haar af weg en met ’n laaste, verwilderde kyk in sy rigting, draai sy om en vlug uit die kajuit. Agter haar hoor sy hom sag, geamuseerd lag.
In haar kajuit gaan sy bewend op die rand van die slaapbank sit. Wat op aarde het in haar gevaar om so iets toe te laat? Hy het ’n gek van haar gemaak en haar goedkoop laat lyk. Na vanaand sal hy nog minder van haar dink. Sy is kwaad vir haarself omdat sy van beter moes geweet het.
Tog bly die soet gevoel van sy omhelsing haar by en hier waar sy alleen is, kan sy die herinnering vertroetel en koester. Dit bring ’n dromerige uitdrukking in haar oë en sy vee liggies met haar hand oor haar wang waar sy lippe geraak het. Dit is amper asof sy dit nog daar kan voel, asof dit vir altyd daar sal bly …
Dan raak sy aan die slaap.
Dit neem vier lange dae om die skip te herstel. Nicole was ’n paar keer na die land en dan het sy doelloos tussen die mense van die hawedorp rondgedwaal. Sy probeer Da Silva vermy, maar sy besef gou genoeg dat dit nie nodig is nie. Hy is weer soos wat hy voorheen was en het skynbaar heeltemal van die voorval in sy kajuit vergeet. Hy is styf en formeel teenoor haar en die minagting en sarkasme is terug.
Dit stel haar op ’n manier gerus. Sy is nog steeds bang vir Consuelo, maar dit lyk nie asof die sigeunerin iets agtergekom het nie. Sy sien Esmara ’n paar keer, maar die ou vrou sien haar skaars raak.
Eindelik verlaat hulle Sidi Ifni en kies weer hulle weg oor die wye oseaan. ’n Hele paar dae lank vaar hulle sonder voorval en dan gebeur daar iets wat Nicole nog lank sal bybly.
Een oggend vroeg word sy wakker van uitroepe en ’n geskreeu. Sy verklee haar haastig en verskyn ’n paar minute later op die dek om te sien wat aan die gang is.
Eenkant op die dek staan ’n klompie matrose en hulle hou ’n ander vas. Die man skreeu aanhoudend op Da Silva wat ’n paar treë van hulle af staan.
“Jy is ’n vark van die adel!” gil hy woedend en Nicole herken hom as die een wat haar daardie eerste aand probeer vasdruk het.
Dit lyk nie asof Da Silva hom eens hoor nie.
“Bring hom na die reling,” beveel hy die matrose kalm.
“Wat het gebeur?” wil Nicole weet.
Da Silva draai na haar.
“Hy het ’n hele klomp vate wyn gesteel en dit in Sidi Ifni verkoop.” Hy frons. “U behoort nie te sien wat nou gaan gebeur nie, señorita.”
Sy kyk om haar rond en sien Consuelo en Esmara op die voorkasteel staan.
“Hoekom nie, monsieur?”
Hy haal sy skouers op.
“Doen soos jy wil, maar moenie later sê dat ek jou nie gewaarsku het nie.”
Die matrose het intussen die skuldige een tot by die reling geneem en hou hom daar vas. Da Silva kyk net vlugtig na Nicole voordat hy na die agterkasteel stap. Daar gaan hy by die reling staan.
“Gooi hom oor!”
Nicole kyk verskrik na hom en dan na die matroos wat al spartelend oor die rand van die skip in die water verdwyn. Sy begryp nie mooi wat aangaan nie. Links van haar is ’n groep matrose besig om ’n tou uit die water te trek en dan besef sy wat besig is om te gebeur. Sy het al gehoor dat matrose vir oortredings gekielhaal word, maar sy het nooit gedink dat sy so iets self sou sien nie.
Sy wil die ruim van die skip invlug, maar Consuelo kyk spottend af na haar en sy besluit om te bly. Hoekom sal sy weghardloop van iets waarvoor Consuelo nie bang is nie?
Dit voel soos ’n ewigheid voordat die matrose eindelik uitroep. Nicole hoor geluide aan die linkerkant van die skip wat haar naar maak. Dit klink nie na ’n mens nie, dink sy ontsteld en bly versteen staan.
Hulle lig die ellendige matroos oor die reling en hy val op die dek neer. Nicole word bleek. Bloed stroom uit rou wonde oor sy hele lyf, sy broek is in flarde en hy roggel en spoeg om sy asem terug te kry. Tussenin kreun hy hardop of skreeu van pyn. Die soutwater in die wonde help nie juis om verligting te bring nie.
Sy kyk vinnig op na Da Silva. Sy gesig is ’n grys, geslote masker, sy swart oë twee brokkies graniet. Consuelo kyk met smalende minagting na die matroos wat op die dek lê en worstel om te lewe. Twee matrose buk by hom en sleep hom weg na die ruim van die skip. Sy liggaam laat ’n nat bloedstreep agter.
Hy sal nie lewe nie, dink Nicole ontsteld. Hy sal dit nooit oorleef nie. Die mossels wat onder die skip se kiel vasgegroei het, het hom soos ’n growwe rasper opgekerf en skeure en wrede skaafplekke nagelaat waaruit die bloed sypel. Daar is nie ’n plek op sy liggaam waar daar nie ’n wond is nie.
Geskok staar sy na die matroos wat hardhandig weggesleep word en dan kyk sy op na Da Silva. Sy oë glinster koud toe hy na haar kyk. Dan draai sy vinnig weg en volg die matrose na die ruim.
Sy volg hulle tot diep onder in die ruim van die skip waar hulle die matroos op ’n hoop seile neergooi. Een van die matrose haal die prop van ’n bottel brandewyn uit en gooi dit oor die rou wonde. Die ongelukkige matroos gil dit uit van die pyn en dan verloor hy sy bewussyn.
Eers toe die matrose omdraai, sien hulle haar raak waar sy na hulle staan en kyk.
“U moet teruggaan na u kajuit, señorita,” sê ’n ouerige matroos. “Hierdie is nie die plek vir ’n vrou nie.”
Sy kyk na hom.
“Bring vir my ’n lantern en vars water.” Dan draai sy om en hardloop na haar kajuit waar sy een van haar minder goeie onderrokke begin opskeur in verbande. Sy kry Pedro in die loopgang en beveel hom om vir haar karbolsuur
