voel of sy oplaas weer kan asem skep toe hulle die ketting met die anker oor die rand van die skip laat afgly tot in die kalm water in die hawe. Die laaste twee dae was ’n nagmerrie.
Pedro kom deel haar mee dat sy en die ander die volgende dag toegelaat sal word om ’n bietjie aan wal te gaan. Sy moet van die geleentheid gebruik maak, omdat die reis nog baie lank gaan duur en daar dalk nie weer so ’n geleentheid sal wees nie.
Nicole klee haar met sorg vir haar ontmoeting die aand met die kaptein. Sy het nog nie weer vir Consuelo of Esmara gesien nie en dit stel haar ietwat gerus. Die twee vroue laat haar baie ongemaklik voel.
Sy dra ’n tabberd van weelderige, dik tafsy in donkerrooi met liggrys kantafwerking. Die hals is modieus laag gesny en ook met kant afgewerk soos die moue en soom. Sy dra nie enige juwele nie omdat sy geen juwele by haar het nie. Haar swart hare kam sy weg van haar voorkop en steek dit met ’n paar sierkamme agter vas sodat die lokke in dik krulle om haar slanke, wit nek hang.
Sy is pas klaar toe Pedro haar kom roep en sy tik haastig ’n bietjie rooswater teen haar nek voordat sy hom volg.
Da Silva se kajuit is ’n bietjie groter as hare, maar nie só groot dat sy dit besonder gerieflik kan noem nie. Tog skep dit die indruk van weelderigheid, maar dit is tog te wagte, omdat dit die kajuit van die kaptein is.
Da Silva draai om na haar toe sy binnekom. Sy blik gly oor haar klere en daar is weer daardie siniese glimlag om sy mondhoeke. Pedro laat hulle ’n oomblik lank alleen.
“Dit verstom my hoe die Franse dames dit regkry om ten alle tye soos vroue uit die adel te lyk.”
Sy kyk vinnig na hom. Goed, as jy wil oorlog hê, dan kry jy dit, dink sy vies.
“Dis ’n gewoonte en niks meer nie, monsieur. Dit word by ons ingedril van kleintyd af en sulke dinge vergeet ’n mens net nie.”
“U dra geen juwele nie, señorita?”
Sy haal haar skouers liggies op.
“Ek het nie hier by my nie.”
Hy lag sag.
“Miskien moet ons iets daaraan doen … net om die prentjie af te rond,” voeg hy by. Dan draai hy om en trek ’n laaitjie uit ’n tafeltjie uit. Hy haal ’n swart dosie daaruit en sit dit op die tafeltjie neer. “Dis ’n ou familie-erfstuk,” sê hy asof hy met homself praat. “Die enigste van ’n groot skat wat oorgebly het.” Dan maak hy die dosie oop en haal ’n halssnoer daaruit. Vyf groot robyne is kunstig geset in silwer blaartjies.
“Dis pragtig,” sê Nicole onwillekeurig.
Hy hou die juweelstuk op sodat die lanternlig op die diep-rooi robyne speel. Dit vonkel soos goeie rooiwyn, die glans kom diep uit die hart van die stene.
“Dis al wat my moeder aan my gegee het,” sê hy en ’n glimlag speel om sy mondhoeke. “Daar is ’n geheim omtrent hulle wat ek nog nie kon ontrafel nie … Sy is dood voordat sy my kon sê wat dit is.”
“Ek sou dit liewer nie wil dra nie, monsieur.”
“Hulle is baie lank gelede gedra en kom net tot hulle reg aan die hals van ’n mooi vrou.”
Sy staan roerloos terwyl hy die halssnoer om haar nek sit en die knip agter vasmaak. Die ligte aanraking van sy hande stuur ’n warm gloed deur haar. Dit lyk nie asof hy dit agtergekom het nie en hy draai haar om sodat sy met haar gesig na die lig staan. Dan knik hy goedkeurend.
“So moet hulle lyk …”
Nicole wens dat sy ’n spieël gehad het om te sien wat die effek is, maar daar is nie een nie. Tog weet sy dat hulle besonder mooi moet lyk met die dieprooi van haar tabberd om hulle kleur te komplementeer.
“Dit voel verkeerd om hulle te dra, monsieur.”
Hy skud sy kop terwyl hy vir hulle elkeen ’n glas wyn inskink.
“Ek hou hulle al vir jare opgesluit en dit is nie reg nie. Hierdie een keer mag die robyne maar vonkel en miskien ontrafel ek vanaand die raaisel.” Hy gee ’n glas wyn aan haar en nooi haar om te sit in een van die twee leunstoele in die kajuit. Dan lig hy sy glas. “Op die rooi robyn … en op u.”
Sy drink ’n slukkie van haar wyn, maar haar nuuskierigheid is geprikkel deur die raaisel waarvan hy gepraat het.
“Wat is die geheim van die robyne, monsieur?”
Hy haal sy skouers op.
“Ek weet dit nie eens nie. Daar is iets omtrent hulle wat my na die res van die skatte sal lei, maar ek het geen idee wat dit is nie.” Hy glimlag sinies. “Ek het ’n sleutel tot ’n fortuin, maar ek weet nie waar dit pas nie.”
Sy voel-voel met haar vingers na die stene. Dis net ’n halssnoer, mooier as die meeste wat sy al gesien het, maar net nog ’n halssnoer. Wat sou die geheim daaragter wees?
“Waar kom dit vandaan, monsieur?”
“Dis eeue al in my familie. In my oupagrootjie se tyd was daar ’n vete tussen my grootvader en sy broer. My ouers se besittings en huis is afgebrand, en hulle kon slegs die juwele red. Dit op sigself was ’n fortuin werd en hy het dit iewers op een van sy togte oor die oseaan versteek. Hierdie halssnoer het hy teruggebring as sleutel tot die plek waar hy dit begrawe het.”
“Net die halssnoer?”
“Dis al.”
Sy skud haar kop stadig.
“Dit was ’n vreemde ding om te doen. Hy kon ten minste net ’n kaart of iets gelaat het ter verduideliking.”
Hy glimlag.
“Dis wat ek ook gedink het, maar daar is geen kaarte nie.” Hy kyk op toe Pedro met hulle aandete verskyn en dit op die tafel rangskik. Dan laat Pedro hulle weer alleen. “Ons kan maar eet, señorita.”
Terwyl hulle eet, gesels Da Silva oor sy reise en Nicole luister verwonderd. Hy is vanaand anders as wat sy hom leer ken het. Hy is sjarmant en gesels onderhoudend. Sy het verwag dat hulle weer swaarde sou kruis, maar dit lyk tog asof sy die aand terdeë gaan geniet. Sy hou hom onderlangs dop terwyl hy praat. Vanaand het hy die moeite gedoen om sy baadjie aan te trek, maar dit is ook redelik koel buite. Hy lyk soos ’n edelman wat hy in werklikheid ook is en sy verwonder haar oor dié verandering. Sy het hom leer ken as die siniese seekaptein wat taamlik minagtend is teenoor die skoner geslag. Nou is daar geen teken van daardie minagting nie.
Na ete bring Pedro likeurs. Teen hierdie tyd is Nicole al taamlik lighoofdig van die wyn. Sy is nie daaraan gewoond om meer as een glas wyn op ’n keer te drink nie. Sy het egter nie eens agtergekom dat sy meer as een glas gedrink het nie, want Da Silva het telkens net weer haar glas volgemaak. Buitendien het sy die gesprek só geniet dat sy niks opgemerk het nie.
Hy kyk nou ondersoekend na haar toe sy weer in die gemakstoel gaan sit.
“Iets verkeerd, señorita?”
Sy skud haar kop.
“Net ’n bietjie lighoofdig, monsieur.”
Hy lag sag.
