“Ja, ek het, maar …”
“Trek gou aan. Ek sal vir hom sê jy sal nou-nou reg wees.”
Sy trek moedswillig vir haar ’n rok aan. Sy sal haar nie deur tant Mienie of dié se buurman laat voorskryf wat sy moet doen nie. As sy wil gaan swem, sal sy dit op haar eie doen.
Miskien was sy die vorige aand baie moeg, moet sy toegee wanneer sy die kombuis binnegaan en Wynand daar sien staan. Sy kan nie onthou dat hy in sy vuil oorpak so aantreklik gelyk het soos in die modieuse kortbroek en hemp wat hy vanmôre aanhet nie. Dis juis die aantreklike mans vir wie ’n meisie versigtig moet wees, maan sy haarself. Jurg was ook so aantreklik en kyk wat het gebeur!
Hy begroet haar met ’n kopknik en vra voorbarig: “Het jy jou baaikostuum aan?”
“Nee, ek het ’n rok aan, soos jy kan sien.”
Hy frons. “Swem jy in ’n rok?”
“Wie sê ek gaan swem?”
“Ek sê so.”
Verwaand, som sy hom op. Natuurlik gewoond daaraan dat al wat ’n meisie is oor hul voete val om hom te plesier. Wel, sy is gelukkig nie in ’n beswyming oor sy aantreklikheid nie. Dan is hy blykbaar werkloos ook, want hy is gedurig hier om die huis en tant Mienie het gesê sy voorsien hom maar van kos en klere.
“Ek stel nie belang om hierdie tyd van die oggend te gaan swem nie, dankie.”
“Ek wil met jou praat.”
Sy skerp blik maak haar kriewelrig. “Wel, doen dit dan, nie dat ek aan enigiets kan dink wat ons vir mekaar te sê kan hê nie. Wat mý betref, is ons vreemdelinge vir mekaar.”
“Wil jy nie iets eet nie?” tree tant Mienie ietwat senuweeagtig tussenbeide.
“Nie nou nie,” sê Wynand. “Ons kan kom eet wanneer ons terugkom.”
Sy blik bly op Elmien en sy is hoogs ontstem deur sy arrogante houding toe hy haar onverwags aan die arm vat en feitlik by die deur uit dwing.
Haar dreigemente dat hy haar moet los, val op dowe ore. Hy verstaan nie wat sy aanraking aan haar doen en hoe dit haar grief dat hy so eiegeregtig optree nie!
Eers toe hulle die trappe na die strand bereik, los hy haar en sê met ’n kwaai stem: “Wat het jou hier na tant Mienie toe gebring? Hoekom het jy haar die hele nag buite op die stoepie laat sit en huil?”
“Laat … huil? Wie … Wat … Waar kom jy daaraan dat sy gehuil het?”
“Ek het haar deur my kamervenster gesien.”
“In die donker, buite?” vra sy ongelowig.
“Ja, in die donker, buite. Maar daar is darem ’n straatlamp. En die lig was helder genoeg sodat ek kon sien dat sy huil.”
“Ek weet nie hoekom sy gehuil het nie.”
“O ja, jy weet. Ek het gisteraand dadelik agtergekom jy het haar ontstel. Wat het jou hierheen gebring? Het jy kom kyk wat jy kan aas wanneer tant Mienie haar kop neerlê?”
Sy staan verwoed ’n tree terug en haar blou oë vlam. “Aas! Wat de duiwel dink jy wil ek aas? ’n Koperkatel, wastafel en lappieskombers!”
Hy betrag haar ’n lang ruk opsommend. Vra dan beskuldigend: “Wat anders het jy hier kom maak?”
As hy haar ordentlik behandel het, sou sy hom straks die waarheid vertel het, maar sy arrogante houding wil haar laat slange vang. “Dít, meneer Bresler, traak jou nie! Maar ek dink ék begin verstaan. Jý is seker bang tant Mienie bemaak haar ou goedjies aan my en dan bly daar niks vir jou oor nie. Ja, dis nooit anders nie! Jy’t jouself natuurlik al so ingewurm dat jy glo sy gaan jóú eendag laat erf. Maar jy hoef nie bekommerd te wees nie. Ek belowe jou, ek wil niks van haar hê nie.”
“Het jy regtig nie swemklere onder jou rok aan nie?” vra hy ongestoord.
“Nee, ek het nie.”
“Gee jy om as ek gou ’n vinnige dip vang?”
“Nie in die minste nie.”
Sy kyk hoe hy sy hemp uittrek en daarna sy kortbroek sodat hy net in sy kostuum voor haar staan. “Kom ons begrawe die strydbyl,” sê hy skielik en glimlag so onverwags dat dit haar totaal onkant betrap. “Is dit reg so? Kan ons vriende word?”
Sy knik stadig haar kop. “Nes jy wil.”
“Sal jy my horlosie vir my hou?”
“Sit dit daar op jou handdoek en klere neer.”
Sy wag tot hy onder die branders induik voordat sy die horlosie met die handdoek bedek sodat dit nie so opsigtelik is nie. Daarna hou sy hom dop totdat hy feitlik verdwyn agter die rollende branders. Dan stap sy vinnig huis toe.
As Wynand Bresler dink hy gaan háár met sy mooi bruin liggaam en pragtige glimlag betower, begaan hy die fout van sy lewe. Teen die tyd dat hy weer die huis bereik, wil sy weg wees. Sy sal in Mosselbaai ’n prokureur gaan sien. Daarna gaan sy ’n draai in die Kaap maak voordat sy terugry Transvaal toe.
2
Die blondine is vroeg op. Sy staan buite haar tentjie in die vroeë oggendsonnetjie en smeer haar lyf in die eina bikini met sonbrandolie. As sy bewus is van die mans se bewonderende blikke, laat sy dit nie blyk nie. Ook nie dat sy bewus is van die getroude vroue en jong meisies wat haar afgunstig aanstaar nie.
Toe sy haar klaar gesmeer het, gooi sy ’n handdoek langs die tentjie oop. Sy gaan lê op haar maag, steek ’n sigaret aan en bedink die grootste fout van haar lewe. Ses maande gelede het sy haar verlowing aan Wynand Bresler verbreek om halsoorkop met Jan Lategan te trou. Maar sy was net drie maande getroud, toe is Jan in ’n motorongeluk dood. Iets waaroor sy omtrent gejuig het, want sy het gou geleer om hom te haat! Hy het haar soos ’n vark behandel! Die enigste voordeel uit die kortstondige huwelik, is dat sy skatryk geërf het. Maar die geld vergoed nie vir die verlange na Wynand nie.
Sy weet egter haar gewese verloofde sal soos ’n oester toeskulp as hy moet weet sy het doelgerig Mosselbaai toe gekom om hom te kom opsoek sodat sy sy liefde kan terugwen. Sy sal moet maak asof sy hom toevallig raak loop. En daarna sal sy baie subtiel te werk moet gaan om sy vertroue te herwin. Sy teug aan die sigaret en blaas die rook langsaam uit. Miskien is hy steeds lief vir haar. Dalk gaan dit baie makliker wees as wat sy dink om hulle verhouding te hervat.
Wynand is nog in die branders toe hy agterkom Elmien wag nie meer vir hom nie. Hy maak ’n snorkgeluid terwyl hy uit die see gestap kom. Hy hét haar mos opgesom as ’n fortuinsoeker. Tant Mienie sê hulle het haar nooit laat weet van haar seun se troue met Elmien se ma nie. En nou kom sy, ’n hele maand ná die begrafnis, eers hier aan om tant Mienie te kom vertel van haar seun se dood. Dis ’n skande!
Hy frons iesegrimmig. Die vinnige opnoem van die waardevolle meubels in tant Mienie se huis is ’n teken dat Elmien Maritz wel deeglik inventaris opgemaak het. Maar natuurlik, hoekom sal sy anders wees as haar pa? Toe die horlosie uit die handdoek val, grinnik hy sinies. Behalwe dat Elmien Maritz blykbaar net so ’n geldwolf soos haar pa is, onthou hy ook hoe bedorwe
