goed sy het hom nie herken nie. Hy sal haar nie hier laat wegkom voor sy hom om verskoning gevra het vir die vernedering wat sy en haar pa hom aangedoen het nie. Nie dat hy regtig haatdraend voel oor die episode nie. Maar dit sal hom tog genoegdoening verskaf om haar te laat boet. Die gebeurtenis het verlede nag weer so helder in sy geheue opgeduik asof dit net gister gebeur het, al het daar intussen veertien jaar verloop.
Haar pa was ’n handelaar in outydse meubels en hulle het in die rykmansbuurt van Brakpan gewoon. Sý pa was ’n ambagsman wat weens siekte moes ophou werk. Maar op dertienjarige ouderdom was hy nog nie juis bewus van die groot verskil tussen armoede en rykdom nie. Hy het net geweet dat dit hom diep pynig toe sy ma so hartverskeurend huil die dag toe Elmien se pa met meer as die helfte van hul besittings van hul huis af wegry. Die gevolgtrekking waartoe hy gekom het uit ’n gesprek tussen sy ouers, was dat Elmien se pa hul nood uitgebuit en hopeloos te min betaal het vir die meubels.
Hy het besluit hy moet iets doen om veral hul bed terug te koop en soggens voor skool en naweke het hy koerante begin verkoop. Saans het hy van huis tot huis geloop om leë bottels te versamel. Naweke het hy op die ashope geboer op soek na bruikbare goed wat hy weer kon verkoop. Toe hy uiteindelik soveel geld bymekaar gemaak het as wat Elmien se pa vir sy ouers se ou koperbed betaal het, het hy dadelik met die geld in sy broeksak afgesit na Anton Maritz se meubelwinkel.
Hy moes lank by die toonbank wag voordat Elmien se pa hom te woord kon staan. En toe hy uiteindelik sy saak gestel het en die geld uit sy broeksak haal … het Anton Maritz hom uitgelag oor die “belaglike bedrag” waarmee hy die bed wou terugkoop.
Dit was nie die einde van die storie nie. Die volgende dag by die skool het hy vir Elmien gevra om met haar pa te praat. Hy was oortuig daarvan sy sou haar pa se hart sagmaak en kon kwalik slaap van opgewondenheid. In sy geestesoog het hy al die blye verrassing op sy ouers se gesigte gesien wanneer die bed terugkom. Maar toe hy die volgende oggend vir Elmien by die skool se hek inwag, het sy kop in die lug by hom probeer verbyloop. En toe hy haar aan die arm vat, het sy hom toegesnou: “Gee pad van my af! My pa het gesê ek moet my nie met skorriemorries ophou nie!”
“Maar wat van die bed?” wou hy nog weet.
“Die bed is klaar verkoop. Vir tien keer meer as wat jý vir my pa wou gee. En gee nou asseblief pad. Netnou dink my maats ek ken jou!”
Daar is geen haas in hom terwyl hy die trappe van die strand af opklim nie. Elmien sal nog daar by tant Mienie se huis wees. ’n Motor kan nie ry as dit twee pap bande het nie. Hy moes seker maak sy gaan hom nie ontglip nie. Daarom sal hy haar sonder gewetenswroeging op haar plek sit.
Elmien kan haar oë nie glo toe sy by die huis kom en sien twee van haar motor se bande is pap nie. Sommer twéé bande! Sy kyk moedeloos om haar rond. Hoe kon dit gebeur het? Dit moet die vervlakste doringboom se skuld wees!
“Wynand sal jou kan help,” sê tant Mienie toe sy hoor wat gebeur het.
Elmien lek oor haar lippe. “Hy swem nog. Ek wou weg gewees het voor …” Sy voltooi dan maar haar sin gefrustreerd met: “Voor dit te warm word.”
“Weg wees? Waarheen?” vra tant Mienie verbaas,
“Kaap toe.”
“Hoekom so haastig? Ek het gedink jy gaan langer kuier. Jy het nog nie eens ontbyt gehad nie. En ek wou jou nog uitgevra het oor Schalk.”
“Wat wou tante weet van Schalk?” vra Elmien meer ongeduldig as wat sy bedoel het.
“Of hy en jou ma darem gelukkig saam was?”
“Gelukkig! Hy …” Sy swyg toe sy tant Mienie se gesig sien en sluk haar bitsige antwoord terug. Sê dan vaag: “Ja, seker maar.” En toe die tante agterdogtig na haar kyk: “Ek is jammer ek klink so onbeskof, tante. Maar my motor se dinge … Ek wou maar liewer gery het.”
“Ag, hoekom bly jy nie maar tot Kersfees hier by my nie? Jy hoef my nie te betaal nie. Ek is so bang om Kersfees alleen te wees. Dit is die eerste Kersfees wat die oom nie saam met my sal wees nie. Ek huil sommer elke dag as ek daaraan dink. En dan nog my siekte ook,” sê tant Mienie verdrietig.
Elmien se hart vermurwe. “Wat is dan verkeerd?” vra sy besorg.
“Kanker. Die dokters kan niks meer vir my doen nie. Hulle sê dit is al te ver gevorder.”
“Ek is vreeslik jammer om dit te hoor,” sê Elmien verslae. “Het tante pyn?”
“Nee, gelukkig is dit pynloos. En dis nie dat ek daarteen opsien om te sterf nie, maar die alleenheid vang my. Dié dat ek so graag wil hê jy moet langer hier by my kuier.”
Elmien loer onrustig see se kant toe. “Ek dink ek gaan gou die garage bel. Hulle kan my motor se bande mos seker hier kom regmaak?”
“Die garage sal toe wees. Dis mos Sondag vandag.”
“O ja, natuurlik.”
“Kom, dan gaan maak ek vir ons tee. Jou ontbyt staan ook vir jou en wag.”
Elmien besef sy sal sowaar nie kan wegkom voor Wynand terugkom van die see af nie. Sy’t skoon vergeet dis Sondag. Gaan sy nou hier gestrand sit tot die garage môre oopmaak? En wat van tant Mienie se wens dat sy hier moet bly tot Kersfees? Durf sy ’n sterwende mens se wens in die wind slaan?
Wynand hou hom dom en siende blind toe hy voor tant Mienie se huis verbystap na sy huis langsaan. Selfs toe tant Mienie hom nader roep en van Elmien se dilemma vertel, maak hy asof hy niks weet nie.
“Sommer twéé pap bande! Gmf, dis nie iets wat aldag gebeur nie.”
“Nee,” sê tant Mienie. “Dit is nie iets wat aldag gebeur nie. En nou is Elmien nog so haastig om weg te kom voor die son te kwaai raak.”
“Weg te kom waarheen?”
“Kaap toe.”
“Hoekom is sy haastig? Wat jaag haar nou so skielik?”
Elmien kan haar nie langer doof hou nie. Sy voel haar verplig om ook by die deur uit te loer. “Niks jaag my nie, ek wil net in die Kaap kom!”
“Ek verstaan. Dit lyk egter of jou motor besluit het hý wil bly. Hoekom het jy so haastig padgegee daar van die strand af?”
“Ek het ’n weerwolf in die water gewaar.”
“’n Weerwolf in die water?” vra tant Mienie verstom.
“Ja, een wat valse beskuldigings rondslinger en hom verbeel hy’s wie!”
Wynand grinnik hardop. “Ek dag jy’t belowe ons gaan vriende word?”
“Nie met jou nie, dankie.”
“Hoekom nie? Oor ek laat blyk het ek weet wat jy hier kom maak?”
“Jy’s verskriklik verwaand, weet jy?”
“Wat is aan die gang?” vra tant Mienie. “Hoekom baklei julle twee met mekaar?”
“Sy’s kwaad vir haar motor, nou haal sy dit op mý uit,” sê Wynand met ’n grinnik. “Maar moenie bekommerd wees nie, ek sal net ná kerk kom kyk of ek haar kan help. Nou met ek ongelukkig
