“Ek het nog nooit . . .”
Sy roep die kelner nader. “Jy hoef nie vir my te jok nie,” fluister sy vir Theo. “Ek is nie een van hulle nie. Genooi of ongenooi.” Sy kyk op na die kelner en glimlag verblindend. Die man wankel ten spyte van haar oudmodiese haarstyl. “Die rekening, asseblief. Ons moet nou gaan.”
“Ek sal vir die rekening vra,” sê hy betigtend.
“Ek het dit nie geweet nie. Is dit etiket?”
“Ek weet nie wat dit is nie, dis bloot hoe ek dit verkies. As manlike chauvinis,” voeg hy by. “Jy sal dit begryp, ek is seker.”
“Maar ons betaal tog apart,” sê sy, nie seker of hy ernstig is of met haar spot nie.
Hy antwoord nie, wag tot die kelner die rekening voor hóm neersit en druk sy kredietkaart bo-op albei strokies neer. “Ek sal vir ons al twee betaal,” sê hy in die soort stem wat nie teenkanting duld nie. “Die hemel weet, jy het my deurmekaar genoeg. Laat my toe om iets normaals te doen. Dit kan ’n antidoot wees teen jou intuïsie of sesde of sewende sintuig. Hoeveel het jy?”
“’n Paar ekstra,” sê sy op haar vae manier. “Jy het hulle ook, jy gebruik hulle net nie.” Sy skuif die pakkie oor na sy helfte van die tafel. “Hier. Ek hoop jy hou daarvan.”
“Ek kan nie,” begin hy. “Dis regtig nie nodig dat jy . . .”
“Asseblief.” Sy kyk pleitend na hom. “Ek sal beter voel.”
Die kelner bring die rekening terug en hy teken die strokie, druk sy kredietkaart terug in sy sak en staan op, die mooi toegedraaide pakkie in sy hand. “Wel,” sê hy. “Dankie.”
“Dis ’n plesier.”
Sy staan ook op en loop voor hom uit na die deur. Toe hulle buite op die sypaadjie kom, kyk sy weer na hom. “Is jy seker ek kan jou nie gou kantoor toe neem nie?”
“Nee dankie, dis kwalik ’n blok weg.”
Sy haal haar motorsleutels uit haar handsak. “Dankie vir die ete,” sê sy skamerig.
“Dis ’n plesier,” eggo hy haar. Hy kyk hoe sy die motordeur oopsluit. “En luister, as jy in die vervolg met my wil kontak maak, doen iets so normaal soos kyk in die telefoonboek.”
Sy klim in, klap die deur toe en draai die venster ’n ent oop. “Hoe kan ek?” vra sy vrolik. “As ek nie weet wat jou naam of van is nie?” Sy lig haar hand, kyk in die truspieël en gly glad in die verkeer in.
“Wag!” roep hy agter haar aan. “Ek weet nog minder wat jóú naam is!”
Maar sy hoor hom lankal nie meer nie. Hy sien net hoe die pragtige wit motor om die volgende draai verdwyn.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
