julle wou duik, veral voor die einde van die kreefseisoen, maar ek kon nie nee sê om ’n spanbousessie volgende naweek te hou nie. ’n Pel het my by die maatskappy aanbeveel.”
Neil kom nader gestap. “Nou wanneer is jy beskikbaar? Jy is omtrent elke naweek besig. As jy nie spanbousessies hou nie, is jy met een of ander girl besig.”
Chris lag. “Ek het nog ’n lewe, ek is nie getroud soos jy nie,” spot hy sy swaer. “Maar ek sal bietjie kyk na my dagboek en julle laat weet wanneer ek weer kan saamgaan.”
“Wie praat van trou?” vra sy ma. “Chris?”
Chris buk af en soen sy ma op haar wang voordat hy laggend langs haar gaan sit. “Ma het een dogter wat getroud is. René het selfs twee seuntjies. Is dit nie genoeg nie? Jou ander drie kinders is nog doodgelukkig so op ons eentjie. Ons het nie trouplanne nie.”
Nicola gee hom ’n dankbare kyk oor haar kamera. “Dankie. Ek is bly iemand anders sê dit ook vir haar.”
“Ja, Ma. Speel met jou kleinkinders,” grinnik Neethling.
Sy ma kyk Chris fronsend aan. “Jy is my oudste kind. Ek kan nie glo dat jy nog nooit ’n meisie ontmoet het wat jy huis toe wil bring nie. Dis net nie normaal nie,” sê sy. “Neethling bring ten minste af en toe ’n meisie hier aan. Nou wel nooit meer as een keer nie …”
“Bang julle raak attached,” sê Neethling.
Vir ’n oomblik sien Chris weer die langbeen-meisiekind met die koringblonde hare en blou oë wat haar voet stamp en hom met haar elmboog uit die pad dwing, maar hy lig een skouer. “Trou is definitief nie op my agenda nie. Maar wanneer ek die regte een ontmoet, Ma, bring ek haar om jou kos te kom proe. Ek belowe.”
“En wanneer sal dit wees?” vra sy ma.
Sy pa lag. “Jy weet mos al jy gaan dié een nie wen nie. Bring haar maar huis toe.”
Chris lag onseker. “Watter ‘haar’? Daar is nie ’n ‘haar’ nie,” probeer hy nogmaals duidelik maak.
Nicola wink vir hom. “Kom kyk gou na die foto,” sê sy en beduie na haar kamera.
Gelate staan Chris op en stap om die tafel sodat hy oor sy suster se skouer na die foto op haar kamera kan kyk.
Sy blaai vinnig deur die foto’s wat sy al geneem het. “Kyk jou gesig,” fluister sy en druk met haar vinger op sy gesig. “Ek het dit op die presiese oomblik geneem toe Ma gesê het sy kan nie glo jy het nog nooit ’n meisie ontmoet wat jy wil huis toe bring nie. Lyk vir my of daar tog iemand is?” sê-vra sy skalks.
Chris staar na die foto van homself. Wat is die uitdrukking op sy gesig? Verbasing? Nee, dis nie dit nie, dis eerder … verwondering?
Hy vryf Nicola se hare deurmekaar en lag. “Jy moet ophou om die lewe deur ’n kamera se lens dop te hou, Sus. Jy sien gesigte en droom drome.”
Maar sy glimlag net en bêre haar kamera.
Effens vererg stap hy terug na sy sitplek. Dis net verbeelding. Ja, die meisiekind wat hy gesien het, is baie sexy en ja, hy dink tydig en ontydig aan haar, maar dit beteken nie hy gaan iets daaromtrent doen nie. En haar huis toe bring na dié klomp toe? Hy vryf sy oë. Waar de hel kom die gedagte vandaan.
“Ek is bly om te hoor jy doen nog die spanbousessies,” sê sy pa. “Die personeel by die skool praat steeds oor die een wat jy verlede jaar met ons gedoen het. Jy sal onthou hoe skepties ek daaroor was, maar nou beveel ek jou sessies vir ander skoolhoofde aan. Dit het gemoedere gekalmeer en mense laat saamwerk vir die eerste keer in jare. Beslis die geld en tyd werd.”
“Ek het bietjie afgeskaal. Dis baie tydrowend en my praktyk hou my andersins so besig, maar ’n pel het my aanbeveel en ek wou nie nee sê nie. En,” glimlag hy toe hy weer aan die girl dink wat hy twee keer binne soveel dae gesien het, “dit klink uitdagend.”
“Kyk, daar is dit weer!” roep Nicola uit en wys ’n vinger in sy rigting. “Kyk daai smile, Ma. Ek sê vir julle: daar is ’n meisiekind iewers in die prentjie. Toe, bieg nou maar en vertel.”
Chris vryf oor sy gesig en lag net. “Ek weet nie waarvan jy praat nie. Die probleem is glo ’n nuwe aanstelling wat nie by die res inpas nie. Die CEO hoop die sessie sal daarmee kan help.”
René sit vorentoe. “En die nuwe aanstelling is ’n girl?”
“Hoe het jy gew…” begin hy voordat hy besef hy het netjies in die strik getrap.
Tot sy frustrasie bars almal uit van die lag. Hy gaan nooit die einde hiervan hoor nie.
“Nou verstaan ek hoekom jy die kans om te gaan duik eenkant toe skuif vir ’n werksessie,” lag Neethling. “’n Vroumens. Moes dit geweet het.”
Chris gooi sy arms in die lug. “Ek …”
“Hoe lyk sy?” vra sy ma, opgewonde.
“Kleur hare? Lank? Kort?” vra Nicola.
“Mooi bene?” vra Neil en René stamp verontwaardig aan hom.
“Sexy?” vra Neethling met ’n breë glimlag.
“Los die man uit,” sê sy pa met sy skoolhoofstem en almal bedaar. “Jy sal haar maar huis toe moet bring, seun,” glimlag hy voordat hy die onderwerp verander.
Chris lag net. Hy het lankal besef dis die maklikste verweer in sy groot gesin. Almal begin eet. Hy kyk om die tafel. Hoe sal die kwaai enetjie hier inpas? Hy verstik amper in sy kos, teug gou aan sy wyn.
“Vertel ons of jy iets gehoor het van die Nederlandse universiteit wat wil hê jy moet weer daar kom klasgee. Is dit vir drie maande soos verlede jaar?”
“Dié keer wil hulle hê ek moet vir ’n hele akademiese jaar kom, wat beteken ek moet teen Oktober daar inval. Hier is genoeg mense wat die praktyk aan die gang kan hou, en dit sal my tyd gee om my boek klaar te maak. Ek oorweeg dit ernstig.”
“Klink vir my asof jy klaar besluit het?” sê-vra sy pa.
Chris knik. “Ek dink so. Ek laat weet hulle môre.”
“Jy gaan darem seker Kersfees huis toe kom?” vra sy ma, ’n frons tussen haar wenkbroue.
Chris lag. “Dit sal ’n voorvereiste vir die aanstelling wees, Ma. Jou Kerstafel mis ek vir niks in die wêreld nie.”
Die spierwit tafeldoek oor die lang tafel hang tot op die grond. Bosse pienk en wit rose is al langs die middel in groot koper-en-glashouers geplaas. Die porselein is fyn, die messegoed silwer, die servette groot en van lap. Bakke kos staan op ’n sytafel en die geur van skaapboud, gebraaide aartappels en stowepatats hang in die lug. In ’n langwerpige bak is dun-dun boontjies bedek met okkerneute en in ’n diep glasbak lê lae aarbeie tussen papawersaad en ’n hemelse sousie.
Die mense om die tafel lag, ander skep kos in; die kinders kruip onder die tafeldoek weg en jaag mekaar om die groot pekanneutboom wat sy skaduwee oor die tafel gooi. En met sy rug na haar toe, sit ’n man met bruin hare wat laag in sy nek omkrul. Haar man.
Amelie lag en wil nader stap. Maar haar voete is swaar en sy kan nie beweeg nie.
