vat.
Maar toe, soos altyd, is die tafel en die mense weg en staan die boom alleen en kaal op die werf.
Amelie skrik wakker en vee die trane van haar wange af. Sy skuif teen die kussings op en klik haar tong. Op agt en twintig weet sy tog dis net ’n droom. Sy het so lank laas dié droom gedroom. Hoekom nou weer?
Sy kan vandag verstaan hoekom sy dit as kind gereeld in die weeshuis gedroom het. Om so skielik sonder haar pa en ma te moes regkom, was traumaties en die droom was ’n manier om die skok van hulle onverwagse dood te verwerk. En ja, sy het seker die lang, lui Sondagmiddagetes saam met haar ma en pa se vriende gemis.
Snaaks genoeg het sy nooit van die ongeluk self gedroom nie. Sy onthou die oorverdowende slag van metaal en glas so goed; sy onthou die lang, lang stilte daarna totdat mense by die wrak opgedaag het. Maar haar onderbewussyn het haar nog altyd net toegelaat om van hierdie prentjie van haar verlies te droom.
Maar liewe aarde, hoekom nou weer? En die man? Dis die eerste keer dat sy die figuur langs die lang tafel in haar droom opmerk. Sy frons. Dit was so werklik. Dis tog nie asof daar op die oomblik ’n man in haar lewe is nie. Of dat sy ’n behoefte aan een het nie. Inteendeel.
Ná Jan se bos lelies is dit vir haar duidelik dat sy nie die soort meisie is wat deur ouens verstaan word nie. En dis beter so. ’n Hart kan net soveel seer in ’n leeftyd verwerk en hare is bietjie vuisvoos na alles wat met haar gebeur het. Wat ’n man met lang krulhare in haar drome soek, is ’n misterie.
Sy skuif af teen die kussings en haar oë word swaar. En die kinders? Was daar die vorige kere kinders? En ken sy nie die man met die lang krulhare nie?
4
Amelie klim uit Joe se groot 4x4-affêre. Dit het vir haar gevoel hulle bereik nooit hulle eindbestemming nie. Haar hande bewe ligweg en sy druk hulle onder haar armholtes in. Die ander drie wat saam met Joe gery het, het nog nie opgehou praat nie en babbel steeds oor allerhande onbenullighede. En dít na amper vyf ure. Liewe aarde. Sy het haar oë toegemaak en gelukkig het niemand haar gepla nie, anders het sy sweerlik al iets gesê wat sy nie moes nie.
Maar die aanvanklike angstigheid oor die rit het verdwyn. Miskien omdat dit Joe was wat bestuur het, of omdat die ander vroue so aanhoudend gepraat het, sy weet nie.
Die son sit laag en loer nog net so effens bokant die koppe uit. Dit het langer geduur om hier te kom as wat sy gedink het. Almal het gereed vir die naweek by die kantoor opgedaag en net tot twaalfuur gewerk. Toe was dit ’n geskarrel oor wie waar ry. Joe en drie van die ander afdelingshoofde het hulle rygoed beskikbaar gestel, een van die min dinge waaroor sy dankbaar is. Want as sy self moes bestuur … ’n Rilling gly langs haar ruggraat af en sy vou haar arms om haarself.
Iemand het genoem dat hulle ’n bedryfsielkundige gekry het om die sessies aan te bied. Dit maak regtig nie vir haar saak of ’n bobbejaan die sessie gaan aanbied nie; sy wens nou net hy wil opdaag sodat hulle kan begin. Al waarna sy uitsien, is om veilig terug in haar plekkie te wees. Haar frustrasievlakke is hemelhoog: sy het haar tande seker al stomp gekners.
Dis die begin van April en die ergste hitte van die somer is verby, maar die dae is nog warm. Hopelik is hier iewers ’n rivier of swembad waarin hulle kan afkoel. Ag vrek, sy’t haar swembroek vergeet, onthou sy nou en sug.
Die voertuie waarin die ander gery het, hou langs hulle stil. Joe wink die mense nader.
“Ek gaan gou kyk of Chris al hier is …” begin hy, maar die gebrul van ’n motorfiets wat nader kom, maak dit moeilik om te hoor wat hy sê.
Chris? Is dit wat Joe gesê het? Almal draai in die rigting van die geraas. Die ryer wuif in hulle rigting, hou stil, klim af en haal sy helm af. Hy kam sy vingers deur bruin hare wat laag in sy nek krul. Nog voordat hy omdraai na hulle toe, sak Amelie se hart in haar skoene. Dis die vent wat haar voor Joe se kantoor dopgehou het en wat later in die gym was. Sy kry net mooi die horries as hy die aanbieder is.
Joe stap laggend na die motorfiets toe en slaan met sy hand daarop. “Chris. Magtig man, dit was seker lekker om met dié ding tot hier te ry. Dis ’n klomp perde wat jy hier het. Mense, ontmoet julle spanbouleier, doktor Chris Meyer. Chris, hierdie klomp laat ek nou in jou bekwame hande oor. Ek sal help om mense na die huisies te vervoer, maar daarna het ek ’n afspraak met ’n yskoue bier.”
Laggende bruin oë ontmoet Amelie s’n vlietend voordat hy na die res van die groep kyk. Dis wragtig hý. En sy moet ’n naweek lank na hom luister?
“Dagsê, mense.” Hy beduie na die groot gebou langs hulle. “Ek gaan die sleutels van die huisies kry. Almal sal seker eers wil afpak en kyk waar hulle vanaand slaap. Ons ontmoet mekaar weer oor ’n uur hier vir aandete wanneer ek die res van die program sal verduidelik.”
Die ander maak aanstaltes en stamp aan haar, maar Amelie voel of sy vasgesement is aan die grond. Om hier te wees is al erg genoeg, nou is dié man ook nog hier.
“Nog steeds die ene aggressie, juffrou Le Roux?” vra ’n stem agter haar.
Sy lig haar ken en draai na hom toe. Hy is nader as wat sy gedink het en sy geur omsingel haar, laat haar lighoofdig voel. Hy ruik na veld, na leer, na mán. Sy praat vinnig. “Nee, doktor Meyer, ek is doodkalm,” sê sy met ’n stywe glimlag en loop weg van hom af.
Sy oë lag vir haar en sy moet op haar tande byt om nie haar frustrasie uit te kreun nie.
“Die res van jou huismaats.” Hy roep drie ander vroue nader. “Joe sal julle gaan aflaai.” Hy beduie na waar Joe se voertuig staan. Toe draai hy om en stap na ’n volgende groepie toe.
“Dankie, Chris,” koer die drie agter hom aan, en toe hy wegstap, waai een van die vroue haar gesig kamma koel.
“Chris Meyer. Hottest bachelor in die omgewing en ons is ’n hele naweek saam met hom,” sug sy.
“Ek weet. Is ons nie gelukkig nie!” roep een van die ander uit.
“Ons praat van twee nagte onder die Karoohemel. Enigiets is moontlik,” glimlag die derde een.
Die drie draai na Amelie en haar moed sak tot in haar skoene. Te oordeel aan die uitdrukking op haar huismaats se gesigte, is hulle net so min lus vir haar soos sy vir hulle. Die drie is deel van die bemarkingspan en is gedurig aan die giggel oor een of ander date wat een van hulle gehad het. Berge val op haar. Hoe praat ’n mens met sulke vroumense?
“Amelda? Amanda? Wat is jou naam nou weer?” vra een vir haar.
“Amelie,” sê sy kortaf en klim voor in Joe se voertuig.
Sy het regtig niks vir die drie te sê nie. En nou moet sy bleddiewil die volgende agt en veertig plus uur saam met hulle deurbring. Seriously? Sy het nog altyd die regte ding probeer doen, hoekom word sy nou so gestraf?
“Is julle meisies reg vir die avontuur?” vra Joe met die inklimslag.
Die drie agter haar oe! en aa! maar Amelie pers net haar lippe opmekaar. Sondag is verskriklik ver.
Joe ry met hulle na van die groter huisies. Dit lyk minstens skoon en netjies, besluit Amelie dankbaar. Die huisies se kleur en strooidakke pas in by die omgewing, en hulle lyk gerieflik. Sy het al visioene gehad van tente en stof en goggas in haar bed.
Joe help hulle om hulle bagasie af te laai. “Nou toe, maak julle tuis, ek kom haal julle
