aan hierdie onopgevoede, onverfynde buffel sien nie! En die manier wat die man het om altyd so meerderwaardig op ons aristokrasie neer te kyk, so asof hy gedurig smaal oor ons!”
“Jy verbeel jou dit, Nicolette. Hy is dan self een van ons!”
“Maar jy sal dit nooit sê nie!” ’n Verfynde snuifie klink op. “Kyk nou weer vanaand. Wat soek hy tussen die gepeupel? Dis nie sy plek nie. Geen welopgevoede mens sal dit vanaand in Parys se strate waag nie, want die skuim het die stad oorgeneem. Maar hy … hy loop hier tussen hulle rond! Dit sal my glad nie verbaas as hy nog saam met hulle in die tavernes drink nie! En sy kleredrag! Hy het nie die geringste gevoel vir wat reg is nie, en dis duidelik dat hy van modes niks af weet nie. ’n Man van sy stand met sulke klere op ’n aand soos vanaand! Hy is nog vermetel genoeg om met daardie klere vanaand paleis toe te kom!”
“Ja, dit sal my glad nie verbaas nie!” Marguerita het hartlik hier langs haar gelag. “René la Porte skep sy eie modes. Hy steur hom nie aan wat die res van die wêreld doen nie. Jy kan sê wat jy wil, Nicolette, maar hy is ’n man. Daardie klomp aan die hof lyk almal eenders, presies eenders met hul pruike en kantmansjette, sykouse en lang baadjies. René troon altyd uit in elke geselskap waar hy kom.”
“Dit kan jy weer sê! Hy troon uit omdat hy so afsteek, ja!”
Terwyl sy die pas van die menuet hou, kyk sy weer vinnig terug oor haar skouer. Hy hét sowaar in daardie selfde klere die koning se Oujaarsdagbal kom bywoon! Hy het hom nie eens verwerdig om ander klere te gaan aantrek nie. Waarskynlik is hy nog vol stof ook en het hy hom nie eens die moeite getroos om dit af te slaan nie! En kyk hoe staan hy daar – met net so ’n effense smaling asof hy die hele klomp, koningspaar inkluis, diep in sy hart verag!
Skielik ontmoet die ligblou oë hare en die glimlag verdiep. Tot haar verdere ergernis maak hy weer sy spottende buiginkie. Sy ruk haar kop vinnig weg, maar uit die hoek van haar oog sien sy hoe die koningsgade vinnig nader stap en hoe hy galant oor haar hand buig. Sy sien hoe sy sy aangebode arm neem. Hulle sluit hulle by die koning aan en Sy Hoogheid klop die jong man joviaal op die skouer, duidelik verheug om hom te sien. Nicolette sweer hy het nie eens die goeie maniere om verskoning te vra omdat hy so laat is nie, en blykbaar hinder dit niemand dat sy kleredrag beslis nie so weelderig soos die res van die mans s’n is nie. Baie beslis doen sy beskeie kleredrag geen afbreuk aan sy gewildheid onder die mooi, jong Franse mam’selles nie.
Nicolette bepaal haar aandag doelbewus by die gepoeierde en geparfumeerde jong man aan haar sy, maar tog is sy die hele aand bewus van daardie enkele askleurige kop wat bo die bepruikte hoofde in die groot balsaal uitstaan.
Dis nadat 1705 met klokkespel ingelui is en almal mekaar reeds ’n voorspoedige en gelukkige nuwe jaar toegewens het, dat hy meteens voor haar staan en sy hand uithou.
“Mag ek?”
Sy lê haar hand teësinnig in syne. Sy sou verkies het om glad nie met hom te dans nie, want haar fyn neusie het haar reeds ingelig. Hy het nie net nog dieselfde klere aan nie, maar ruik ook soos ’n taverne! Sy sweer hy het eers saam met die hoipolloi gedrink in een van hul wynkroeë voordat hy hierheen gekom het!
Sy wil egter nie aandag trek nie, want sy sien Marguerita hou haar met ondeunde oë dop en die ander meisies met jaloerse blikke, dus beweeg sy maar ritmies saam op die gavottepas en sorg net dat sy oral kyk behalwe na haar dansmaat. Tog is sy bewus daarvan dat sy ligblou blik onafgebroke op haar rus en dit ontstig haar so dat sy meteens uit pas is. Skielik is sy hand om haar pols en hoor sy hom sê: “Jy moet seker moeg wees. Ek het opgemerk dat jy tot dusver nog elke dans op die baan was. Kom ons stap ’n bietjie na buite.”
Sy wil eers terugrem, maar bewus van die baie blikke wat op hulle rus, stap sy so stadig en ongeërg as wat haar ontevredenheid dit toelaat saam met hom uit by die groot deure wat lei na die roostuin van die paleis.
Hulle is egter skaars buite of sy trek haar hand terug van sy arm en gee so ver moontlik van hom af pad.
Hy kyk haar ’n rukkie stilswyend aan en sê dan: “Jy lyk nie juis vriendelik nie, mam’selle.”
Sy kyk koel terug. “En jy ruik ook nie juis aangenaam nie, m’sieur!”
“Wil jy glo!” Hy snuif-snuif aan sy baadjiemou en lag dan saggies, geamuseer. “Ek het nooit daaraan gedink nie, maar natuurlik klou ’n taverne se reuk soos ’n neet aan jou. Pardon, mam’selle, maar ek kon nie agterkom dat die ander dames juis die reuk onaangenaam gevind het nie, inteendeel!”
“Maar ek is nie een van die ander dames nie, m’sieur. Ek is Nicolette de Lille.” Sy kyk hom uit die hoogte aan.
“Juis, ma chérie! Die allerenigste Nicolette de Lille!”
Die wantroue lê vlak in haar oë. As sy net altyd weet wanneer die man spot en wanneer hy ernstig is!
“En omdat jy Nicolette de Lille is, vra ek jou om met my te trou.”
Haar kop ruk omhoog en ’n oomblik is sy te verstom om iets daarop te sê. Hy staan nog op dieselfde plek, dieselfde geamuseerde glimlaggie om sy lippe. “Jou grappie getuig van swak smaak en swak opvoeding, m’sieur. Sal ons ingaan?” Haar oë begin weer flikker. Sy wil dadelik terugdraai, maar ’n hand op haar arm hou haar terug.
“En nou is jy weer kwaad, ma chérie? Maar jy het jouself beledig, nie ek nie. Jy is die een wat gesê het dis swak smaak van my om jou te vra om met my te trou.”
“Jy weet goed dit is nie wat ek bedoel het nie.” Sy ruk haar arm onder sy aanraking weg. “Die regte prosedure is …”
Hy gooi sy arms in die lug en vir die eerste keer het die glimlag van sy lippe verdwyn. “Ja, ek weet! Die regte prosedure, volgens julle klomp siek snobs, is dat ek na jou voog, die koning, moet gaan en eers toestemming moet kry om jou die hof te maak, en nadat ’n respektabele tyd verbygegaan het, kan ek hom weer nader om jou hand. Intussen mag ek jou net met my oë verslind! O ja, ek weet goed genoeg wat die regte prosedure is! Maar vir my was dit nog altyd die simpelste van al jul belaglike maniertjies. Wat de duiwel het die koning of enige ander mens op aarde te doen met hoe ék voel en met wie ék wil trou?”
Haar geskokte gehyg na asem is duidelik hoorbaar en dit spoor hom nog verder aan. “Ek wil vir jóú snags in my arms hou, nie daardie vaatjie van ’n koning nie! En behoede my dat ek net na jou sal kyk terwyl ek uitbrand van verlange om jou in my arms te neem en myne te maak. Ek weier! Wat meer is, ek wil jou red uit hierdie vergulde kou van prosedures en moenies waarin julle adel vasgevang is sodat julle nie eens die vaagste benul het van wat dit werklik beteken om te lewe, voluit te lewe met alles in jou nie. Nicolette, trou met my, môre, en gaan saam met my hier weg. Ek belowe jou jy sal nooit spyt wees nie. Jy sal die eerste keer in jou lewe werklik weet wat dit is om te lewe!” Sy hande rus dringend op haar kaal skouers en vergeefs probeer sy hierdie keer die warmte van sy vingerpunte ontwyk.
“Jy is van jou sinne beroof! Jy is dronk!”
“Ja, ek is dronk!” sê hy skor en ruk haar meteens teen hom vas. “Ek is dronk van verlange na jou … ja, na jou, Nicolette de Lille, met jou optrekneusie en jou verspotte preutse maniertjies en jou hooghartige ogies en jou klein, fyn lyfie met die sagte rondings wat my al tot raserny wil dryf! As ’n mens dan werklik kan dronk word van verlange en liefde, dan is ek vanaand die mees besope man in Parys! En ek gee nie om dat jy en hierdie spul opgetooide poppe wat vanaand hier is dit weet nie! Ek begeer jou as vrou, mý vrou! Kom saam met my, Nicolette, nou, hierdie oomblik!”
Vergeefs ruk sy om van die staalgreep af weg te kom, kyk sy met woede en tog ook met vrees op in die gesig wat sy nog net
