het hy tog probleme voorsien. Maar Nicolette het blykbaar besluit om verstandig te wees, en dan kan hierdie belangrike sakie nou afgehandel word. Hy voel heel tevrede met homself. “Mag ek weet wie die gelukkige man is?”
“Met u goedkeuring het my keuse geval op … op Guillaume du Toit.”
Haar stemtoon laat dit na ’n lewenslange vonnis klink, maar die koning gee voor dat hy dit nie agterkom nie. ’n Koning, ’n verstandige en wyse een, leer vroeg in sy heerskappy waaraan hy aandag moet gee en wat om te ignoreer. Vandag, weet hy, moet hy ignoreer, en hy gaan soen haar op die wang.
“Jou keuse is verstandig, soos ek ook verwag het. Guillaume du Toit is reeds verby die dwase jare van die jeug, maar hy is nog nie só oud dat hy nie ’n goeie en betroubare eggenoot vir sy vrou sal wees nie. Hy is ’n man met ’n aansienlike inkomste en sal goed vir jou en jul kinders sorg.”
’n Rilling trek deur die jong liggaam, maar die koning besluit om dit maar te ignoreer. “Ek sal hom sommer nog vanmiddag van jou keuse in kennis stel en julle kan mekaar vanaand hier in die paleis ontmoet om sake verder te bespreek. So gou moontlik sal ’n verlowingspartytjie gehou word. So sal die maand gou verbygaan.”
Hy kyk teer op haar af, want eintlik is hy baie geheg aan hierdie rooikop-rissiepit, soos sy onder party mense bekend staan, en hy wens in alle opregtheid dat sy geluk sal vind. Maar, soos dit maar deur al die eeue gegaan het en seker nog sal gebeur, dink die ouer geslag – soms ook met goeie rede – dat hulle die jonger garde ’n bietjie leiding moet gee en help om gewigtige besluite te neem. Een van sy baie verpligtinge sal hy dus oor ’n maand aan die reeds verstandige Guillaume du Toit kan oordra, en hy moet eerlik erken, hy voel in ’n mate bly daaroor en nou baie meer gerus.
Hoewel Nicolette de Lille so te sê aan die Franse hof grootgeword het, was hy nog altyd bewus van die feit dat sy baie verskil van die ander jong meisies wat ook so tuis aan die hof is. Daar skuil ’n ontembaarheid in die skraal lyfie en agter die groen oë wat nie eens die streng etiek van ’n koninklike opvoeding en die hoogs beskaafde invloede van dié elitekring van Parys heeltemal kon doodsmoor nie. Alte dikwels, en veral die afgelope maande, het hy met kommer gesien hoe daar soms ’n lig in die groen oë blink, dieselfde lig wat hy in René la Porte se oë gesien het – iets van die avontuursoeker, van die ontembare, van ’n gees wat nie vasgehok en ingebreek kan word nie. Dit was een van die beweegredes agter sy skielike begeerte dat Nicolette moet trou, want waar so iets by ’n man ’n bate is, is dit volgens hedendaagse standaarde net die teenoorgestelde by ’n vrou.
’n Vrou is bedoel om te trou, ’n goeie vrou vir haar man te wees, na sy huishouding om te sien, te weet hoe om sy vriende te onthaal, om sy kinders in die lewe te bring en te versorg, en in haar eggenoot se skadu te lewe. Sy is ’n besitting waarmee haar man voor sy vriende kan pronk as hy daarna voel, maar wat hy ook op die agtergrond kan skuif; ’n ornament wat hy kan uithaal en vertoon wanneer ’n bal aan die paleis bygewoon word, maar een wat hy weer daarna gerieflik in sy kasteelagtige woning bêre en van wie hy geen vrae verwag wanneer hy soms, net vir die opwinding, stil in Parys se agterstrate verdwyn nie.
In die weke wat volg, heers daar groot bedrywigheid by almal wat vernaam is in Parys. Die koningsgade gaan haar te buite aan die voorbereidings vir die komende huwelik. Aan prag en praal, soos net die Franse hof dit ken, sal dit nie ontbreek nie. Origens is almal doenig om hul tabberds gereed te kry vir die groot geleentheid.
Veral onder die jong hubare mam’selles heers daar groot geesdrif, nie net omdat hulle nou weer ’n verskoning het om ’n nuwe tabberd te kry nie, maar ook omdat hulle heimlik intens verlig voel dat Nicolette de Lille nou eindelik gaan trou. Hopelik sal hulle, veral die minder aantreklikes, nou meer aandag van die ander hubare m’sieurs ontvang wanneer die rooikop-rissiepit van die huweliksmark af is. So tussen die vlytige geflits van die naalde deur word menige skaars bedekte, katterige opmerkings gemaak, maar in een opsig is almal dit eens: Nicolette de Lille sal seker die mooiste bruid wees wat Parys hierdie eeu gaan oplewer!
Die ander jong m’sieurs wat, ten spyte van herhaalde kyke teen hul eie neuse nog die hoop gekoester het dat hul huweliksaanbod die een of ander tyd met meer guns ontvang sou word, verdrink hul teleurstelling in die voggies van die Rynvallei. Ook hulle is dit eens: Guillaume du Toit is ’n gelukkige man!
Net in die huis van die bruid self heers geen feesstemming nie. Dit is eerder asof iemand wat ter dood veroordeel is daarin woon. Marguerita se senuwees is aan flarde wanneer daar met die finale stadium van die voorbereidings begin word.
“Nicolette, Siegfriedt is hier om jou kapsel vir die troudag te bespreek.”
Nicolette kyk op van waar sy nou daagliks by die venster langs die Seine sit en uitstaar sonder ’n tikkie belangstelling in al die doenigheid om haar. Sy verroer nie eens ’n vinger om te help nie.
“Sê hy kan môre kom. Ek is nie nou lus vir ’n gelol aan my kop nie.”
“Nicolette, asseblief! Die man is nou hier. Hoekom uitstel tot môre?” Marguerita kyk haar pleitend aan.
“O, liewe deug, Guillaume stel nie in my háre belang nie! Wat maak dit saak hoe dit daardie dag lyk?” Nicolette kriewel onrustig.
Marguerita slaan haar ooglede neer. Sy onthou goed hoe hewig ontsteld Nicolette die aand ná die verlowingspartytjie was en wat daartoe aanleiding gegee het. Sy draai om en sê ’n rukkie later vir die man wat beleef staan en wag: “Mam’selle Nicolette het vanmiddag hoofpyn. Sal u asseblief so vriendelik wees om maar liewer weer môreoggend te kom?”
Weer met die uitdrukking van ’n vasgehokte dier in haar oë staar Nicolette na buite sonder om iets van die groen weelde van die Seine-oewers raak te sien. Dis haar aanstaande man se gesig wat sy voor haar sien – die maer gelaatstrekke, die bloedlose, dun lippe, die koudheid van die oë, die lang, benerige vingers wat oor hare vou … Sy sluit haar oë en trek haar asem rukkerig in. Maar daardie aand van die verlowingspartytjie was sy oë nie koud nie. Dit het gegloei met ’n vuur wat haar wou verteer. Toe hulle ’n oomblik alleen was, het sy gedemp maar woedend laat hoor: “Ons is nog nie getroud nie, m’sieur. Gedra jou asseblief!”
Hy het gemaak verbaas laat hoor: “Maar, ma chérie, my gedrag is nog die hele tyd onberispelik!”
Die skroeiende blik het weer oor haar gegaan, en hy het weer geglimlag. Sy dun lippe het van sy tande af weggetrek sodat dit soos ’n grynslag gelyk het.
Sy het met ’n gevoel van naarheid van hom af weggedraai, en sedertdien het sy enige moontlike en onmoontlike verskoning geopper om hom nie weer te sien nie. Tot haar verbasing het haar aanstaande hom hierdie onvriendelike gedrag van sy bruid laat welgeval. Soos sy ook geweet het, sou dit nie meer lank wees nie, dan sal sy geen verskoning meer hê nie. Dan sal sy sy vrou wees!
’n Oorweldigende angs, soos Nicolette nog nooit in haar lewe ervaar het nie, oormeester haar. Hoe kan sy, hoe kán sy met daardie man gaan trou? Daar bestaan by haar geen illusies meer oor wat sy moet verwag wanneer die slaapkamerdeur eers agter hulle toegegaan het nie. Sy weet nou dat die stories wat van Parys se agterstrate na die hoogste kringe deurgesypel het, waar is.
Toe die skemer oor die lanternliggies van Parys toesak, staan sy meteens op. Marguerita kyk op toe sy so skielik in die deur verskyn. Dan vernou haar oë toe sy sien hoe paniekerig Nicolette lyk.
“Marguerita, ek kan nie met hom trou nie!”
“Nicolette!” Marguerita is nou werklik bekommerd. Nicolette klink histeries, heeltemal paniekerig.
“Marguerita, ek gaan nie met hom trou nie!”
“Maar wat kan
