kalmer is. “O ja, daar is. Ek gaan wegloop.”
“Weg- … Nicolette!” Marguerita sug moedeloos. “Waarheen nogal?” Sy kry haar niggie aan die skouers beet. “Wees realisties, Nicolette. Al gaan jy waarheen in Europa, sal die koning sorg dat jy terugkom en jou troubelofte aan Guillaume nakom. Hy sal jou soek totdat hy jou kry! Daar is geen plek …”
“Daar is. Daar moet ’n plek wees wat ver genoeg is …”
“Waar is so ’n plek?”
“Ek weet nie. Ek …” Sy kyk meteens op. “Die Kaap die Goeie Hoop! Ja! Dis aan die uithoek van die aarde! En al sit hulle my agterna, al word ek gedwing om terug te kom, gee dit my nogtans ’n paar maande grasie. Dit duur ’n paar maande om daar te kom en weer ’n paar om terug te kom, en intussen kan enigiets gebeur! Marguerita, ek gaan wegloop na die Kaap die Goeie Hoop toe!”
“Nicolette, jy kan nie!” Die jonger meisie is byna in trane. “As jy ooit terugkeer, sal jy onthoof word! Die koning sal jou dit nooit vergewe nie. Jy sal nie net ’n gek van Guillaume maak nie, maar ook van hom! Dis ’n klap in die koning se gesig!”
“Dan is dit ’n klap wat hy verdien!” Nicolette de Lille lig haar ken omhoog, en meteens het die doodsheid waarin sy die afgelope weke deur vrees vasgevang is, haar verlaat. Marguerita herken die lig in die groen oë. Niks op hierdie aarde buiten die dood sal Nicolette van haar plan laat afsien nie. Dis nou sý wat paniekerig is van vrees, en sy pleit, hoewel sy weet dat dit vergeefs is.
“Asseblief, besin tog net! ’n Seereis na die Kaap beteken maande van ontbering en enigiets kan gebeur! Die skip kan in ’n storm vergaan, of julle kan deur seerowers aangeval word en …”
“Ek verkies ’n haai se maag bo Guillaume du Toit, en wat seerowers betref … ek is oortuig daarvan dat ek geen swakker behandeling van ’n seerower sal kry as wat ek van die heer Du Toit sal ontvang nie. Dus …”
“Maar jy is vrou-alleen! Jy kan nie sonder beskerming op ’n skip gaan klim nie. Die matrose …”
“Marguerita, dit help nie. Ek gaan weg op die eerste skip wat weer uit Marseilles vertrek.”
“Maar wat gaan met jou gebeur wanneer jy die Kaap bereik? Wat gaan jy doen? Wat gaan van jou word? Hoe sal jy alleen regkom in daardie woeste land?”
“Dit is in die skoot van die toekoms. Ek gaan my nie nou daaroor bekommer nie. Ek sal wel my pad vind …” Diep in haar hart weet sy dat sy geensins so braaf voel as wat sy voorgee nie. Sy het tot hiertoe ’n baie beskutte lewe gelei, veilig in die skadu van die koninklike paleis. Sy weet op die aarde niks van die gewone lewe nie. Sy het nog net altyd ’n glimp daarvan gekry deur haar koetsvenster, soos daardie Oujaarsaand … Haar oë verhelder. “René … René la Porte is aan die Kaap! Ek onthou mos nou hy is daarheen! Ek ken darem iémand aan die Kaap.” Marguerita kyk haar skepties aan, maar ook sy voel meteens meer gerus. Dis waar. René is aan die Kaap …
“Nicolette, is jy werklik ernstig?”
Nicolette lag skielik uitbundig van skone verligting. O, daar is ’n ontsnapkans, dankie tog!
“Ek was nog nooit so ernstig nie! Ek gaan nou dadelik inpak. Gaan sê vir Jacques ek wil die koets oor ’n uur gereed hê. Ons vertrek vanaand nog na Marseilles. Bid net saam met my dat daar ’n skip is wat vandag of môre nog na die Kaap vertrek.” Marguerita swyg maar liewer. Dis nodeloos om te praat. Jacques ontvang die boodskap en ’n uur later rol die wiele van ’n koets suidwaarts … na Marseilles.
“Moenie so bekommerd lyk nie, Marguerita.” Nicolette kyk haar niggie teer aan. “Julle keer dadelik terug, en jy en Jacques weet niks van my verdwyning af nie. Julle sê net toe julle julle kom kry, was ek weg. Laat hulle my maar soek. Ek dink nie hulle sal sommer aan die Kaap die Goeie Hoop dink nie. Ek het Jacques goed betaal. Hy moet by jou bly en jy kan in my huis aanbly solank jy wil. Dis in elk geval joune. My juwele en ander besittings is genoeg vir my vir die res van my lewe. Dit wat nou hier agterbly, is joune.”
“O, Nicolette, hou op! Dit klink asof jy ’n testament opstel!” huil Marguerita ontsteld en Nicolette versober. Miskien is sy besig om presies dit te doen. Maar sy wil liewer dood wees as daardie man se vrou!
Dis ’n lang en vermoeiende rit na Marseilles aan die suidpunt van Frankryk. Langs die pad moet hulle ’n paar keer van perde verwissel, maar eindelik is die hawestad in sig en bring Jacques die blye tyding dat ’n vaarder byna gereed is om te vertrek op die lang reis na die Ooste wat om die Kaap die Goeie Hoop gaan.
Nicolette kry egter teëstand by die kaptein. Hy snap onmiddellik dat dit ’n weglopery is. Eers weier hy om na haar pleidooi te luister. Hy wil nie sy kop onnodig afgekap hê nie, maar Nicolette de Lille weet hoe om ’n man om haar pinkie te draai. Eindelik moet hy voor haar sjarme en oorredingsvermoë swig. Tog probeer hy nog wal gooi.
“Dit is te gevaarlik om u so sonder chaperone op die skip te neem, mam’selle! Die matrose … Hulle is ’n ongure spul, en ons is maande op see.”
“U besorgdheid oor my welsyn waardeer ek ten seerste, kaptein, maar ek kan myself beskerm.” Nicolette glimlag hom op haar mooiste toe. “Ek het reeds aan ’n plan gedink, ’n waterdigte plan wat my veiligheid sal verseker totdat ons aan die Kaap kom.” Sy staan op van die lendelam stoel waar hulle in ’n kamertjie van een van die minder gegoede herberge van die hawestad onderhandel. “Verskoon my net vyf minute, asseblief.”
Marguerita en die kaptein kyk haar vraend aan, maar met ’n geheimsinnige glimlaggie verdwyn sy agter die gordyn in met ’n swart handsak in haar hande. Binne vyf minute skuif die gordyne weer oop … en die twee wagtendes knip hul oë.
“Nicolette! Jy het mansklere aan!” kry Marguerita dit eindelik geskok uit.
“Hoekom nie? Hoe lyk ek vir julle? Sal ek deurgaan vir die kaptein se stuurjonge?”
“Mam’selle … e … asseblief …” Die kaptein is in ’n groot verleentheid. Weliswaar sal hierdie patroon wat nou hier voor hom staan, kan deurgaan vir ’n bloedjong mannetjie, blekerig en pieperig. Jy sal nooit vermoed dat daar vroulike kurwes onder daardie swart mansklere versteek is nie. Maar as hy betrap word …
Nicolette sien die tweestryd waarin hy verkeer, en sy kom met haar laaste troefkaart vorendag. Jacques het reeds vir haar vasgestel dat die kapteinsoldy van ’n vaarder nie juis baie rojaal is nie. ’n Ekstratjie sal nie maklik versmaai word nie, veral as die ekstratjie ’n klein fortuin is. Sonder ’n woord, maar met die smeekgebed in haar hart dat hierdie laaste troefkaart die deurslag finaal in haar guns sal gee, maak sy haar sak weer oop en gooi ’n stel juwele tussen hulle op die tafeltjie neer.
Die kaptein se oë flikker en weer roep Marguerita geskok uit: “Nee, Nicolette! Dit was jou moeder se trougeskenk van die koning! Jy kan mos nie …”
“Sal dit genoeg betaling wees vir die geringe gunsie, kaptein?” Hul oë ontmoet en sy vervolg sag: “Ek kan u die versekering gee dat elke edelgesteente in daardie armband en halssnoer eg en baie waardevol is. Soos u gehoor het, was dit ’n geskenk van die koning aan my moeder op haar troudag.”
“Nou ja, mam’selle … e … as u dan werklik so graag wil gaan …”
Nicolette glimlag en stoot die juwele oor na sy kant toe.
“Ek wil werklik baie graag gaan, m’sieur. Baie dankie.”
Die afskeid is swaar. Die
