jy was reeds twintig. Dit het tyd geword dat jy trou. Ek sal dit waardeer as jy ’n keuse onder die jong mans doen en my die naam laat kry van die gelukkige m’sieur met wie ek kan onderhandel.” Hy glimlag vriendelik. “Dit sal moontlik ’n moeilike besluit wees, want, soos ek verstaan, was daar nie ’n tekort aan aanbiedinge nie. Ek gee jou dus tot môre tyd om ’n keuse te doen, en die huwelik sal vandag oor ’n maand plaasvind. Aangesien jy my protégée is, sal jy uit die paleis trou.” Hy glimlag weer. “Dit sal die huwelik van die jaar in Frankryk wees – my trougeskenk aan jou.” Sy wenkbroue lig vraend toe daar nie dadelik reaksie op sy gulle aanbod kom nie. “Wel?”
Nicolette sluk en maak ’n grasieuse, diep buiging voor haar voog, maar haar stem is sonder geesdrif.
“Ek sal u môre hierdie tyd laat weet wie my keuse is. Baie dankie.”
Die koning is in ’n peinsende stemming toe hy weer alleen is. Dan haal hy na ’n rukkie sy skouers op. Hy weet, en Nicolette ook, dat dit nie eintlik ’n vriendelike samespreking oor haar toekomsplanne was nie, maar ’n bevel van die hoogste gesag van die land wat uitgereik is. Dis tyd dat Nicolette de Lille trou. Die koning sê so, en as sy nie daarmee genoeë neem nie, sal hy self iemand kies en die huweliksplegtigheid sal oor ’n maand in die paleis plaasvind. Kort en klaar.
Marguerita, Nicolette se niggie wat saam met haar woon sedert sy haar ouers gelyktydig in ’n koetsongeluk verloor het, sien sommer dadelik dat daar ’n groot skroef los is toe Nicolette tuis kom. Sy en Nicolette het ’n vermoede gehad waaroor die koning met haar wou praat, en net een blik na die sedige, stil gesiggie oortuig haar dat hul vermoedens reg was. Die koning dink dis tyd dat Nicolette trou!
“Ek moet hom môre sê met wie ek wil trou,” laat Nicolette kortaf hoor en val neer op die chaise longue voor die venster, haar oë somber op die Seine gerig.
Marguerita kyk haar bekommerd aan. Sy kry haar niggie diep uit haar hart jammer, want sy weet dat Nicolette nog geen keuse kon doen onder die talle jong m’sieurs wat om haar hand meeding nie, maar sy is al twintig! Eintlik moes sy al lankal getroud gewees het!
Sy gryp die veerpen op die swaar rooshoutlessenaar en laat gemaak vrolik hoor: “Nou, kom ons stel ’n lys van al die moontlikes op. Dit sal die beste wees, dan kan jy hulle een vir een oorweeg.” Dit lyk nie of Nicolette haar gehoor het nie, maar sy doop die pen en frons liggies. “Daar is Pierre de …”
“Moenie laf wees nie! Ek sterf liewer!”
“O!” Marguerita sug en krap die P dood. “Dan is daar Francois le …”
“Daardie vaatjie! Is jy mal, Marguerita?”
“Wat van Guillaume du …”
“O, nee, asseblief! Daardie witgepleisterde graf!”
“As jy dan jou neus vir húlle optrek, sal ook nie een van die ander deug nie.” Marguerita kyk haar fronsend aan. “Daar bly net Jean Prieur en Gabriel van Blois oor …”
“Ek sterf liewer!”
“Nicolette, maar met wie gaan jy dan trou? Jy móét uit hierdie klomp ’n keuse doen! Wat is verkeerd met Jean Prieur?” Marguerita begin nou regtig bekommerd raak.
“Daardie laventelhaan met sy verwyfde maniere? En jy vra my wat is verkéérd met hom?”
Marguerita sug. Sy sien maar swarigheid voorlê, maar hou moedig vol: “Gabriel van Blois is darem oulik, Nicolette. Hy is …”
“Ja, ek weet. Hy kan op ’n manier gaan, maar o, sy verwaandheid! Hy is die grootste windlawaai aan die Franse hof!”
“Parbleu, Nicolette! Met een van hulle sal jy móét trou! Daar is niemand anders nie.”
Nicolette kyk vinnig terug na die Seine, met ’n uitdrukking in haar oë soos dié van ’n vasgekeerde dier. Ja, met een van hulle sal sy móét trou! Hoe sal sy dit oorleef?
“Skryf die klomp goed se name agtermekaar. Dan sal ek my oë toemaak en met my vinger op een druk.” Haar stem is gedemp en gespanne toe sy eindelik die swaar stilte verbreek.
Marguerita se oë rek geskok. Sy het nooit kon dink ’n mens kan op dié manier vir jou ’n man uitsoek nie! Sy sug en begin dan maar gehoorsaam skryf. Toe sy eindelik klaar is, is dit ’n lang lys name waaruit Nicolette de Lille kan kies.
Dis ’n bewende vingerpunt wat eindelik op ’n naam druk.
“Jy kan maar jou oë oopmaak. Die gelukkige man is Francois le Fleur!” roep Marguerita opgewonde en verlig uit, maar haar glimlag verdwyn byna onmiddellik weer toe sy in die ontstelde en geskokte oë van haar niggie afkyk.
“O, nee! Nee, ek kan nie! Ek kán nie! Hy is sweterig, Marguerita! Ek sal my doodgril!”
“Maar jy het klaar gekies …”
“Nee! Kom ons probeer weer. Ek sal weer my oë toemaak. Hou reg die papier,” laat sy oorhaastig hoor, en voel ’n rilling van afsku deur haar gaan.
“Guillaume du Toit!” kondig Marguerita aan en Nicolette se oë vlieg oop.
“Maar hy is net ’n sak vol bene!” protesteer sy flou.
Marguerita besluit dis tyd om streng op te tree, anders sal hulle môremiddag nog hier sit sonder dat ’n keuse gedoen is.
“Hy mag na aan sy dood wees en lyk soos wat, maar jou vinger het op hom gedruk en jy gaan met hom trou, Nicolette! Dis nou klaar. Ek gaan nie weer die papier vir jou hou nie. Guillaume du Toit is die man met wie jy gaan trou!”
Nicolette val met geslote oë en wange, wat meteens deurskynend bleek lyk, terug teen die chaise longue. Weer eens gaan haar niggie se hart in jammerte na haar uit.
“Hy sal darem nie sweterig wees nie, Nicolette,” probeer Marguerite troos.
“O, bly stil! Hy het nie eens ’n druppel bloed in sy uitgedroogde ou liggaam nie, waar sal hy nog sweet vandaan kry? Uh! Daardie maer, benerige arms!”
Marguerita se oë lyk soos pierings en Nicolette sak laggend terug. Maar meteens verander haar laggie en druk sy haar gesig in haar hande terwyl sy die snikke nie langer kan keer nie. Die giggeltjie wat skielik uit Marguerita se keel ontsnap nadat sy oor haar ergste skok gekom het, breek kort af. Sy hardloop na haar niggie toe en plaas ’n vertroostende arm om die rukkende skouers.
“Ag, Nicolette, dis darem seker nie regtig so erg nie. Die ander vroumense kom klaar met hul mans, en hulle lyk ook maar nie beter nie. ’n Mens sal dit darem seker oorleef.”
Sy probeer gerusstellend glimlag. Om Nicolette de Lille in trane te sien, is baie ongewoon.
“Ja, ek sal seker. Ek sal moet, nie waar nie? Ek het geen keuse nie.”
Maar die res van daardie dag, ook die nag en die daaropvolgende oggend, ken Nicolette geen rus of duurte vir haar siel nie. Sy is soos ’n dwalende gees, maar hoe sy ook al probeer, sien sy geen uitweg nie. Oor ’n maand sal sy gaan trou met ’n man van haar keuse of, as sy nie kan kies nie, sal Sy Majesteit self ’n keuse vir haar doen.
Dis ’n strak en gespanne Nicolette de Lille wat haar daardie middag weer by Sy Hoogheid aanmeld.
“Ek is
