nie die geduld om hulle te probeer ontrafel nie. Ook nie tyd om heeldag na jou te staan en luister nie. Wat is jy van plan om met daardie roosbome te doen?”
“Hulle weer te plant of die skade te betaal.”
“Ek dink ek weet meer van rose plant af as jy, Juffrou. Bepaal jou liewer by jou biblioteek en daardie lang tou mense wat blykbaar op hulle geagte bibliotekaresse wag.”
Hennie kyk oor haar skouer en merk tot haar verbasing dat daar regtig drie motors onder die soetdoringbome staan. Arme tant Lettie het seker haar hande vol om die uitleenkaartjies sowel as die verversings te behartig. Sy is skielik haastig om te gaan help en van Meiring-grond pad te gee.
“Moenie die halfkilogram kompos in die gat vergeet nie, meneer Meiring,” herinner sy baie vriendelik. “En, meneer Meiring, onthou om dit deeglik met die grond te meng, sodat die plante se wortels nie brand nie.”
Hennie wag nie om die uitwerking van haar afskeidswoorde te sien nie. Sy draai om en stap vinnig weg, al met die voetpad langs, waar sy ’n halfuur gelede gehardloop het. Sy hoop nie Carl Meiring is van plan om te staan en wag en te kyk hoe sy sukkel om oor die draad te klim nie. Met haar geluk en sy talent om haar altyd in ongemaklike situasies te betrap, sal haar denimbroek se naat op ’n strategiese plek oopbars of skeur waar dit nie moet skeur nie en dan sink sy uit skaamte in die aarde weg.
“En juffrou Vermaak …!” roep Carl Meiring net toe Hennie ’n onhandige voet op die boonste draad geplaas het en vir lewe en dood aan die heiningpaal vasklou om nie haar balans te verloor nie. “Dis nie dat ek bang was om my posbus te kom oopsluit nie. Dit was uit hoflikheid – om jou die verleentheid van ’n ontmoeting met my te spaar.”
“Hoe bedagsaam van jou!” roep Hennie uit. Sy moes egter nie opgekyk het toe sy geantwoord het nie, want op daardie oomblik steek haar skoen se hak vas en tuimel sy van die draad af, om hard met moeder aarde kennis te maak. ’n Skerp pyn flits deur haar enkel, dog Hennie ignoreer dit. Sy kyk eerste op om te sien of Carl haar vernedering aanskou het en lekker staan en lag. Tot haar verligting het hy reeds weggestap, op pad na die afdak waar hulle tuingereedskap blykbaar weggesluit is.
“Ja, ’n verstuite enkel is ’n mens se verdiende loon as jy so katterig was,” raas Hennie met haarself terwyl sy kruppel aansukkel biblioteek toe.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
