hoekom my nuwe donkerblou baadjiepak reeds ingepak is, met alle moontlike knope, some en nate reeds dubbeldeeglik vasgewerk. Ek glo voorkoming is beter as genesing.”
“Ingepak? Gaan jy nie Maandag daardie nuwe baadjie aantrek nie? Jy wil ’n goeie indruk op die prokureurs maak.”
Hennie glimlag skeef. “Wil ek? Onthou, Muller, Dykstra, Bothma en Seun is ook die Meirings se prokureurs. Ek wil dalk liewer die indruk van ’n tawwe tienie skep, in ’n praktiese seilbroek en hemp en met my hare in ’n poniestert vasgebind. Ek moet van die begin af lyk soos iemand met wie jy nie skoor soek nie.”
“Ag nee, Hennie, tog nie in ’n seilbroek nie! Wat sal die mense van jou dink?”
“Moeder, meneer Muller, Dykstra en Bothma was volgens Oupa saam met Noag in die ark. Ek dink selfs die en Seun is redelik argaïes. Nie een van daardie oude menere is hubaar nie, dus maak dit nie saak wat ek aantrek nie. Dit sal geriefliker wees om in ’n slenterbroek te ry.”
2
Dendron lyk nog net soos Hennie dit van elf jaar gelede af onthou, behalwe dat die hoofstraat geteer is en die prokureurskantore nuut is en staan waar die ou opelugmark altyd was.
“Goeiemiddag, mevrou Vermaak.” Wynand Bothma steek sy regterhand uit, stel homself voor en betrag Hennie waarderend op en af.
Ekskuus, vra Hennie in haar binneste om verskoning. Hierdie een was nie saam in Noag se ark nie en lyk beslis nie argaïes nie. Inteendeel. Hy is jonk en aantreklik en die manier waarop hy na haar staar, maak haar verleë.
“E … Dis juffrou Vermaak,” korrigeer sy.
Wynand is bly. Die posisie lyk beter en beter. Hy het gedink hierdie oulike rooikoppie is meneer Hendrikus Vermaak se vrou, maar nou lyk dit vir hom sy is die dogter van ou oom Drik se erfgenaam. En haar pa het die prokureursfirma in kennis gestel dat hy van voorneme is om hom permanent op Sesdorings te vestig. Dis net vyf kilometer weg. Hy hoop net nie haar pa aard na daardie dwarstrekkerige ou oom Drik Vermaak nie en hy hoop ook die rooikoppie het nie dalk ’n vaste kêrel nie. Hy waag ’n onderlangse blik na haar linkerhand en is verlig oor die afwesigheid van enige ringe.
“Jammer, Juffrou.” Wynand glimlag sjarmant. “Sal jy ’n koppie tee geniet terwyl ons op jou vader wag?”
Hennie frons onbegrypend. “My vader het nie saam met my gekom nie, meneer Bothma.”
Wynand verstaan nie mooi wat die rede dan is waarom hierdie meisietjie gevra het om een van die prokureurs te spreek nie, maar hy laat hom nie van stryk bring nie.
“Dis in die haak, Juffie. Hy kan maar later inkom om ’n laaste paar dokumente te teken, die formaliteite af te handel.”
“U verkeer blykbaar onder ’n misverstand, meneer Bothma,” verduidelik Hennie. “Dis nie my vader nie, maar ek wat my oupa se erfgenaam is.”
“Maar Carl het dan gesê …” Wynand bedink hom voor hy die sin kan voltooi. Dit sal nie eties wees om te herhaal wat ’n ander kliënt van hom alles kwytgeraak het nie. Hy besef nou eers die implikasies van hierdie situasie en hy voel jammer vir die rooikoppie. Hier gaan vonke spat en hare waai – meestal rooies, soos hy die posisie opsom. Hoekom het hierdie lastige ou man hulle nie in kennis gestel dis ’n meisiekind wat Sesdorings erf nie?
“Dit spyt my, Juffie, dat daar ’n misverstand was. Ek was met vakansie en het nie die Vermaak-boedel hanteer nie. Sal jy net ’n oomblik wag terwyl ek die betrokke lêer laat haal?”
Terwyl hulle wag, bestel Wynand ’n skinkbord tee en vra Hennie uit oor haar verwantskap met ou oom Drik Vermaak. Ná hy alles ’n paar minute oordink het, maak hy solank versigtig voorbrand vir die stryd wat heel duidelik op hierdie skraal meisietjie wag.
“E … Dink jy dit sal wys wees om alleen op Sesdorings te woon, Hennie? As ek jou so mag noem … My naam is Wynand. Hier op die platteland is ons nie op formaliteit gesteld nie.”
“My oupa het twintig jaar lank alleen daar gewoon.”
“Maar jy is ’n meisie en …” En dis waar die groot knoop gaan lê, voeg Wynand teenoor homself by. Vir Carl was dit lastig om die ou man so te sê op sy drumpel te hê, maar hy gaan woedend wees om te hoor van nou af is dit ’n meisie. Ook maar goed hy het ’n koopaanbod vir die laaste elf hektaar van Sesdorings gemaak. Hennie Vermaak sal dit natuurlik aanvaar en dan sal die oorlog verby wees.
“… en dis gevaarlik om alleen te woon,” voeg Wynand lamlendig by. Hy wonder of hy kan aanbied om by haar te gaan loseer.
“Ek is van plan om ’n kwaai hond aan te skaf en tussen die twee van ons sal ons vir enige inbreker kans sien,” antwoord Hennie.
“Sal dit nie beter wees om op die dorp te woon en elke oggend uit te ry biblioteek toe nie?” probeer Wynand weer. Dit sal baie onaangenaamheid uitskakel en hom tyd en brandstof bespaar …
“’n Honderd kilometer elke dag, net omdat ek te bang is om alleen te bly? Nee, my motor is nie betroubaar genoeg nie en my plek is in elk geval op Sesdorings.”
Toe hulle klaar tee gedink het en die lêer op sy lessenaar lê, gee Wynand sy vulpen vir Hennie aan. Hy verduidelik wat die laaste paar dokumente is wat sy moet teken, wag tot sy klaar is en skuif dan vier getikte velle papier na Hennie toe.
“Dis die voorlopige likwidasie- en distribusierekening. Jy sal merk dat daar intussen nog twee rekeninge teen die boedel gedebiteer is, Hennie.”
Hennie bestudeer die getikte velle. Dan frons sy en kyk op.
“Verwydering van obstruksie en herstel van beskadigde eiendom … Wat beteken dit?”
Wynand het gedurende die afgelope halfuur agtergekom dat Hennie Vermaak dalk na haar oorlede oupa mag aard en besluit sy het nie verniet rooi hare en groen oë nie. Hy ag dit gerade om liewer die twee oorspronklike rekeninge uit die lêer te haal sodat hy nie haar vraag hoef te beantwoord nie.
Hennie bekyk die rekening van ’n motor-wegsleepdiens en dié van ’n bouer en messelaar.
“Maar my oupa het nie ’n motor besit nie.”
“Dit kom my voor hy het,” sê Wynand versigtig. “Hoewel dit blykbaar nie meer in werkende toestand was nie en intussen van die hand gesit is om uitstaande skuld te delg.”
“Van waar na waar is hierdie motor weggesleep, meneer Bothma?”
“Wynand, asseblief,” glimlag Wynand en jok dan: “Ek weet nie.”
“Wie het my oupa se motor verkoop om watse uitstaande skuld te betaal?”
Wynand aarsel en voor hy kan antwoord, vra Hennie met skielike intuïsie: “Was dit om skade aan sekere drade en omheinings te vereffen? Of iets van daardie aard?”
“Ek reken so.” Wynand se stem klink ongelukkig.
“Waarom kon daardie rekening nie ook teen die boedel gedebiteer wees nie?”
“Dit was blykbaar reeds ’n paar maande agterstallig.”
“Dit het die Meirings nog steeds geen reg gegee om my oupa se eiendom te verkwansel nie. Is daar nie ’n wet teen so iets nie? Kan
