hy jou pla, sê hy moet buite op die vlerk gaan speel.”
Kara lag. “Dis ’n goeie idee. Wie is die kabaretsangeres?”
“Leonora du Preez.”
“Ek het haar in verskeie verhoogproduksies gesien. Autumn Phantom en Hillbrow Blues. Hulle sê haar gesig en ongelooflike paar bene waarborg dat enige vertoning ’n sukses is. Net haar naam laat die besprekings instroom.”
Die klerk is nie beïndruk nie. “Kry haar handtekening. Kry drie. Dan kan ek hulle vir een van Hansie Cronjé s’n ruil.”
“Krieket en rugby – dis al waaraan julle mans dink … Wat makeer die ambulansgeval?”
“Hart. Hy het vir ’n ekstra silinder suurstof gevra. Dis reeds gelaai.”
Noudat sy vir die vlug aangeteken het, is daar nie meer haas nie en nog ’n kwartier oor voor Kara aan boord van die Boeing 747 moet wees. Sy besluit om te gaan kyk of Fanie in die kafeteria is. Dis die kajuitbemanning se bymekaarkomplek en sy en Fanie drink gewoonlik eers daar gou saam koffie voor hulle begin werk.
Kara ken Fanie al nege maande en is lief vir die forsgeboude, jong student. Hy is besig om deeltyds aan Unisa te studeer en intussen sien hy die wêreld gratis. Of, soos hy dit stel: “Ek word betáál om die wêreld gratis te sien.”
In die verlede het hulle dikwels saamgevlieg wanneer hy met ander vlugkelners kon uitruil, soos vandag. Hy het vanoggend gebel om te sê dat al wat dit hom gekos het om Giepie de Kock te oorreed hy het griep, was ’n kas bier.
Fanie Terblanche sit by die toonbank en wag en is verheug om haar te sien.
“Jý is op die nippertjie hier. Ek wou al die polisie bel om jou te gaan soek,” kla hy.
Sy vertel hom kortliks wat gebeur het.
“Onnosele swaap,” stem hy saam. “Sy soort hoort nie op die pad nie.”
Fanie is min gepla oor die vissies; hy is baie meer bekommerd oor háár wat harsingskudding kon opgedoen het. “Sodra ons aan boord is, sal ek ys op daardie knop pak. Dit sal die swelsel laat sak.”
“Ek is piekfyn,” keer sy. “Net ’n bietjie skok opgedoen, dis al.”
“Drink ’n kalmeerpilletjie.”
“En raak halfpad deur die vlug, tydens ’n drankbediening, aan die slaap? Nee, ek is reg. Die hoofpyn sal nou-nou bedaar.”
Dít laat haar skielik weer van die omkopery onthou. “Dis heerlik om jou saam op my eerste oorsese vlug te hê. Ek sal die helfte van die kas bier betaal.”
Hy skud sy kop. “Dis nie nodig nie. Ek is nie ’n kerkmuis nie.”
“Maar jy moet jou universiteitsgeld betaal én nog studieboeke koop.”
“Ek hét ’n beurs, en daar’s altyd iets oor vir ’n paar bottels bitterwater.”
Dis al wat haar soms van Fanie pla: dat hy te lief is vir die “bitterwater”. Hy studeer BSc, wat ’n stywe kursus is. ’n Vorige keer, op die vooraand van die semestereksamen, het hy tot laataand by vriende gekuier, waar die “water” vrylik gevloei het, pleks van by sy boeke sit. Die gevolg was dat hy nie die volgende oggend plantkunde gaan skryf het nie. Hy het ’n hele halfjaar vermors en nou ’n ekstra vak wat hy volgende jaar sal moet neem.
Kara stoot dié gedagtes opsy. Fanie is ’n oulike ou, maar soms baie koppig. Dit sal nie help om te preek of aan hom te karring nie.
“Ek hoor ons is vol vanaand,” verander sy die onderwerp.
“Soos sardientjies ingepak. Dis altyd so op ’n tussenstasievlug. Maar jy sal gewoond raak daaraan. En in Zürich het ons vyf dae vry. Ek wil jou gaan wys hoe lyk Luzern en dan kan ons met ’n sweefspoor opgaan na die Jungfrau toe.”
“Heerlik. En in Zürich self wil ek graag die museums en teaters sien. En die hoofkwartier van die VN.”
“Daar’s ’n casino ook – in Montreaux – waarheen ek jou sal neem.”
“Ek is nie eintlik ’n dobbelaar nie.”
“Dis omdat jy tot dusver altyd verloor het. Wag tot jy begin wen en die gogga jou byt, dan sal jy nie van die tafels af kan wegbly nie.”
“Soos jy? Hopende jy wen die boerpot?”
Hy lag skuldig. “Net omdat ek tot dusver niks beter gehad het om te doen nie. Maar nou is jy hier. Dis beter as ’n sak vol geld.”
Fanie steur hom nie aan regulasie 247 (iii) in die Blou Boek van Jakaranda-Lugdiens wat bepaal dat personeel wat in uniform is, geen fisieke kontak hoegenaamd met lede van die teenoorgestelde geslag mag hê in die openbaar nie, hetsy op die grond of in die lug. Hy leun vorentoe en soen Kara op die punt van haar neus. “Weet jy hoe onweerstaanbaar is jy as jou oë so groot gerek is?”
“Dis omdat ek nie wil hê jy moet jou geld mors of jou werk verloor nie.”
“As ons twee die dag getroud is, gaan ons ryk wees,” belowe hy haar. “Jy sal ’n pelsjas kan koop met die kleingeld in jou agtersak.”
“Geld is nie alles nie,” maan sy.
“Maar dit help. En daar is ’n gesegde wat sê: As armoede by die deur inkom, vlieg liefde by die venster uit.”
Kry eers jou graad, dink sy. En ’n vaste werk. En vergeet van die perde en dobbelmasjiene. Maar sy wil nie preuts klink nie en sê niks nie.
“Het ek al vir jou gesê ek is lief vir jou?” vra Fanie.
“Nog nie vandag nie,” speel sy saam.
“Ek is baie lief vir jou.”
“En ek vir jou,” eggo sy.
“Liewer as vir roomys en aarbeie, biltong en sjokolade?” terg Fanie.
“Liewer as vir dou op ’n varsgesnyde grasperk en ’n uitverkoping by ’n supermark,” beaam Kara.
Maar daar is ’n verskil tussen lief wees en liefhê, besef sy. Wat voel sy vir Fanie? Is dit net verliefdheid, wat sal oorwaai?
Sy onthou die dag toe sy hom ontmoet het. Hy was ’n passasier op ’n vlug van Kaapstad na Johannesburg. Reeds op Kaapstad se lughawe het sy die aantreklike, blonde ou in die verbleikte denimbroek en T-hemp opgemerk. Hy het ’n skouersak by hom gehad en soos ’n branderplankryer gelyk.
By die inweegtoonbank het hy haar op en af bekyk en ’n lang wolwefluit laat hoor. Eers wou Kara haar vir die voorbarige ou vervies, maar toe het sy die blink liggies in sy oë gesien en geglimlag.
“Dankie. Dit laat my sestien jaar oud voel.”
“Hoe oud ís jy?” wou hy weet.
Wat het dit met hom te doen? het sy gedink. Sy behoort die voorbarige mansmens kort te vat en op sy plek te sit en dan koelkop weg te stap sodat hy die boodskap kan kry dat sy attensies onwelkom is.
Maar
