gaan kyk na die passasiersplan op die rekenaarskerm op die vlugbeheerbeampte se lessenaar net onder die stuurkajuit. 35J is oop. ’n Voorlopige, telefoniese bespreking is nie bevestig nie. Dis wel ’n venstersitplek, maar regoor die vlerk, wat beteken daar is nie ’n uitsig nie.
“Wat wil hy in elk geval sien? Die vlug is driekwartpad oor die woestyn en die see,” brom die vlugbeheerbeampte.
“En dit in die donker,” voeg Kara by.
“Los Bergman waar hy reeds ingegrawe is en skuif Scholtz na 35J,” gee Johan van Zyl raad. “Gee hom ’n ekstra poskaart of ’n aandenkingspeldjie of iets om hom gelukkig te hou.”
As dit so maklik sal wees, dink Kara. Sy gee vir die baba ’n bottel en lê hom in een van die lugwiegies by sy ma se sitplek neer. “Sodra ek ’n kans het, sal ek hom weer kom haal,” belowe sy.
“Moenie te lank wag nie. Ek is moeg vir kinders – ek wil rus.”
Die ambulansgeval is welkome afwisseling. Oom Willemse is gaaf en vriendelik. Hy het nog nooit voorheen gevlieg nie en dit het ’n span osse gekos om hom op die “vliegmasjien” te kry om die ou lollende tikker te gaan regmaak.
“As die liewe Vader wou gehad het die mens moet vlieg, sou hy vir hom vlerke gegee het,” kla hy. “Hoekom dit uitlandse doktertjies moet wees, weet ook nugter. Wat is verkeerd met ons eie land se dokters dat hulle nie die omlyning sommer hierso kan doen nie?”
“Omleiding, Oupatjie,” korrigeer die verpleegster wat die pasiënt vergesel.
Oom Willemse is effens doof. “Ja, dis mos wat ek seg, niggie. Hulle gaat vir my ’n nuwe lyn insit vir die kortasemgeit.”
Hy is bleek en sweetdruppels pêrel op die vervalle gesig. Kara bring vir hom tee en maak seker dat die suurstofsilinder byderhand is op die hoederak. Hoewel hy sy eie medisyne het, gaan maak sy seker dat daar genoeg van die nodige kapsules in haar noodhulptas is, ingeval hy hartkloppings kry.
“Onthou, op die noordwaartse vlug is dit jou beurt vir die papegaaibuis,” herinner Hermien haar.
“Groentjies behoort aankondigings gespaar te word op hulle eerste vlug,” kla Kara. “Hulle lyding is reeds erg genoeg.”
Hermien lag. “Jy sal dit oorleef, en dis goeie oefening. Vra asseblief vir die stuurkajuitbemanning wat hulle wil drink nadat ons opgestyg het. Dit sal my ’n klim met die trap bergop spaar.”
Kara voltooi eers gou haar ronde met die silwermandjie en gaan maak kennis met Josef Truter.
Hy is soos sy verwag het: ’n bedorwe brokkie. Nog neuroties daarby. Maar dalk met rede.
“Ek haat legkaarte!” vaar hy uit en keer die doos wat Kara vir hom gebring het, op die vloer om. Legkaartstukkies lê die hele gang vol en oor die mense wat langs hom sit.
Tydens hulle opleiding het die aspirantlugwaardinne in kindersielkunde geleer om met die kind te kommunikeer, hom kans te gee om sy saak te stel sodat hy soos ’n indiwidu in eie reg kan voel.
“Hoekom?” vra Kara. “Ek glo nie ’n arme, onskuldige legkaart het iets gedoen om haat te verdien nie. Hy doen maar net sy bes om jou te vermaak.”
“Hóékom? Omdat my ma dit altyd vir my gegee het om my besig te hou as sy ’n nuwe kêrel het en ek hulle nie moet pla nie. Dis hoekom sy en my pa geskei het: oor al die baie kêrels.”
“Gaan jy nou by jou pa kuier?” vra sy.
“Nee, by my ma. By haar en haar nuwe bosery. Ek bly by my pa, maar hy het ook ’n nuwe bimbo. Met sulke lang, rooi naels en geel hare. As my pa nie by is nie, knyp sy my altyd. Dis hoekom hy my vir die vakansie na my ma toe stuur – sodat hulle alleen kan wees.”
Kara probeer weer ’n bietjie sielkunde. “As jy met haar vriende maak, sal sy van jou hou en jou nie knyp nie. Moenie haar pla nie, eet elke aand al jou kos op en sê dit smaak lekker.”
“Ek hoef nie, want sy maak nie die kos nie. Sy koop net altyd hamburgers.”
“Bied dan aan om die tafel te dek of die skottelgoed te was.”
“Ons eet nie by die tafel nie; sommer op ons skote. Uit die bokse.”
Kara ag dit raadsaam om vir eers liewer die onderwerp te verander. “Wil jy koeldrank hê?”
“Ja.”
Sy bring vir hom lemoensap, wat hy nie wil hê nie.
“Ek wil gaskoeldrank hê,” eis hy. “In ’n bottel.”
Kara bring vir hom ’n kola; gewaarborg om in enige kind se smaak te val. Dan pak sy die poskaarte, watte en kougom weg.
Sy gaan kyk vlugtig in die spieël na die knop aan haar kop en gee haar romp ’n afwaartse pluk voor sy die trap na die stuurkajuit toe opklim om die besonderhede vir haar vertrekaankondiging te kry.
Die kaptein sit met sy rug na haar toe en met oorfone op sy kop toe sy die stuurkajuit binnestap.
“Haai, bloeiseltjie,” groet die eerste offisier. “Gaaf om jou weer te sien.”
Dis Henk Coetzee, saam met wie sy in die binneland op 727’s gevlieg het en wat intussen na Boeing 747-makrostralers bevorder is. Altyd gaaf en gemoedelik.
“Ja, jou ook,” antwoord Kara. “Hoe gaan dit?”
“Stukke beter vandat ek jou weer gesien het.”
Kara lag. “Jy is medisyne vir ’n ou se moreel: iets wat ek op die oomblik nodig het.”
“Hoekom?”
Kara wil nie haar skete en kwale met hom bespreek nie. “Ek sal nou-nou beter voel.”
“Afgesien van jou, is daar enige ander proposisies aan boord?” verneem hy hoopvol.
Dis ’n ou speletjie van bemanningslede. Kara dink na. “66A en B is nie te sleg vir die oog nie. 81F ook nie, maar sy dra ongelukkig ’n trouring.”
“Vra vir die ander twee gesiggies of hulle nie lus is om die stuurkajuit te sien nie. Dis te sê, as jy nie beskikbaar is nie.”
“Ek is hier om te werk. Wat van die skone Leonora?” stel Kara voor.
Henk trek ’n suur gesig. “Ek het haar lankal uitgekyk. Sy het ’n langbroek aan en ’n donkerbril op. Dis gemeen.”
“Dis incognito.”
Die kaptein kyk vlugtig op. “Windrigting?” verneem hy.
Henk soek haastig na die meteorologiese verslag, wat onder ’n stapel papiere lê, sodat hy dit nie dadelik opspoor nie.
“Twintig knope noordnoordwes,” antwoord sy bevelvoerder. “Waar is daardie straler wat vir landing inkom, waarteen die beheertoring ons gewaarsku het?”
“E …” Henk tuur onbeholpe na regs. “Ek is nie seker nie.”
“Links. 37 grade na bakboord. Meneer
