was glo verloof aan ’n meisie wat ’n week voor die troue saam met ’n ander man weggeloop het. Vandaar sy renons in die Evageslag.”
“Volgens wat ek al van hom gehoor het, blameer ek haar nie.” Kirsten of Carsten of iets … Kara weet van hom. Uiters presies en krities. Dit sál nou natuurlik met haar gebeur om hom as bevelvoerder te hê terwyl sy nog onseker en senuweeagtig is.
Kara sluk haar koffie haastig weg.
Hulle is vyf minute vroeg aan boord.
Fanie en nog ’n paar van die juniors gaan die kroegvoorraad saam met die hoofkelner na, terwyl die waardinne toesien dat die kajuit en kleedkamers netjies is.
Kara sorg dat die sitplekgordels in haar stasie almal gekruis is. Sy pak naskeermiddel, parfuum en handdoeke in die kleedkamers uit en toets of die leesliggie, roepklokkie en musiekkanaal by elke sitplek werk.
“Is die vegetariër se kos gelaai?” wil sy by die hoofkelner weet’
Sampie knik gerusstellend. “In die oond, gereed om verhit te word.”
Kara gaan maak dubbelseker.
Die hooflugwaardin bekyk haar op en af. “Romp nie te styf of te kort nie en bloes skoon en gestryk. Die kaptein sal jou nie voor ’n vuurpeloton plaas nie.”
“Is hy só erg?” vra Kara met groot oë.
“Nee,” antwoord Hermien Lategan. “Erger. Ons sal in ons spoor moet trap op hierdie vlug.”
“So het ek gehoor. Anders word jy gedemoveer.”
“Of na Siberië verplaas.” Hermien kyk ondersoekend na haar. “Wat makeer jou voorkop? Jy lyk soos ’n renoster wat ’n horing kweek.”
Kara se vingers vryf oor die knop en sy probeer haar kuif vorentoe trek om dit te bedek. “’n Stamp,” antwoord sy en herhaal die hele storie.
“Die skurk,” simpatiseer Hermien. “Jy moes hom gedagvaar het. Én aangebied het om vir hom ’n bril of ’n truspieëltjie te koop.”
“Ek sou as hy nie so vinnig verdwyn het nie.”
“Nie net onnosel nie – nog ’n lafaard daarby.”
Een van die ander juniors het na die relaas gestaan en luister. “Wat het van die vissies geword?” wil sy weet.
“Nee, heelhuids,” antwoord Kara. “Of heel-skub, of wat ’n mens dit ook al noem.”
Hermien lyk bekommerd. “Jy lyk of jy in die oorlog was. Jy kan nie so voor die passasiers verskyn nie. Ons bevelvoerder sal jou bokant die Kalahari uitgooi – sonder ’n valskerm.”
“Een yspak op pad!” kondig Fanie aan.
Die ys help om die pyn te verdoof. En toe Kara in die spieël gaan kyk, is die swelsel ook minder opvallend. ’n Bloukol is besig om bokant haar slaap te vorm en sy wend vars grimering bo-oor aan.
Fanie kom staan agter haar in die kleedkamer en sit sy arms om haar middel. Hy beduie na die spieël. “Dink jy nie ons maak ’n aantreklike paartjie nie? So of ons vir mekaar bedoel is, ek en jy.”
Kara maak sy arms om haar los. “Fanie, wag … daar is nog baie werk om te doen.”
“Soos wat?”
“Ek moet gaan kyk of die suurstofsilinder vol is, of daar legkaarte en ander speletjies vir die kinders is, en genoeg lugwiegies vir babas wat aan boord kan wees.”
“Dit kan wag.” Sy arms gly oor haar rug en sy hande streel oor haar nek en gesig. “Ek is lief vir jou, al skram jy heeltyd weg en soek jy verskonings. Jy en ek hoort bymekaar.”
Kara probeer haar uit sy omhelsing loswikkel. “Daar is ’n tyd en ’n plek vir alles. Moenie. Wag nou eers.”
“Ek wag al te lank,” fluister hy met sy mond teen hare. “Ek is ook maar net ’n man van vlees en bloed. En jy is ’n begeerlike vroumens …”
“Nee, moenie!” herhaal Kara.
Eers dink sy dis haar weiering en koel reaksie wat die gewenste reaksie het. Fanie los haar. Sy arms sak teen sy sye. Hy beweeg weg en staan soos ’n soldaat op die paradegrond.
“Dis beter. Nou kan ek met my pligte aangaan,” sê sy verlig.
“Deksels en vervlaks!” mor hy omgekrap.
“Wat?”
“Verduiwels! Die kaptein het pas aan boord gekom en ons twee hier gesien. Ons kan ’n brander te wagte wees, of ’n inskrywing in die vlugverslag.”
“Die kaptein? Waar was hy?” vra Kara.
“Hy het so pas twee meter van ons af in die gang verbygeloop.”
Kara staan vinnig nog verder van Fanie af weg. “Dink jy regtig hy het ons gesien?”
“Ek is bevrees hy het. As hy iets daaroor te sê het, sê dit was my skuld. Ek was voorbarig en jy het my probeer wegstoot. Anders is jou voorland terug binneland toe.”
Kara se moed sak in haar skoene. Hulle is nog nie eens van die grond af nie en sy is alreeds in die kookwater.
’n Bus kom oor die laaiblad aangery en hou aan die voet van die trap stil.
“Passasiers in aantog!” roep Sampie waarskuwend. “Aksiestasies! Sit julle pette en julle beste glimlagte op.”
Kara sit gou ’n bietjie lipstiffie aan om haar selfvertroue te gee.
Eerste aan boord is ’n jong ma met ’n baba.
“Sal jy hom nóú neem of later?”
“Ekskuus?” vra Kara.
In antwoord oorhandig die ma die baba aan haar. “Die reisagent het gesê dis ’n diens wat by die prys van die vliegkaartjie ingesluit is: dat die lugwaardin die baba oppas.”
“Én ’n vyfgangmaal,” sê die man agter haar.
’n Vyfgangmaal met 348 passasiers en ses mikroskopiese kombuise? Kara kan op die oomblik aan ’n paar baie beskrywende woorde vir wysneus-reisagente dink.
“Aandete bestaan uit ’n vrugtekelkie, biefstuk en twee groentesoorte, Meneer,” antwoord sy, “asook slaai, nagereg, kaas en beskuitjies, wat u saam op ’n skinkbord ontvang.”
Die man lyk skepties. “Én koffie?”
“’n Keuse tussen koffie, tee, Milo, Ovaltine, ’n glasie likeur en portwyn.”
“Dis te hope nadat ek die agent verseker het ek wil nie die vliegtuig koop nie – net ’n sitplek tot in Londen.”
Kara se glimlag verslap effens, maar sy sê nie ’n woord nie. Met klein Junior op haar heup wys sy sitplekke aan, beantwoord vrae en help met handbagasie, waarvan daar ’n oormaat is.
By
