nog vir Pappa op die koop toe as boekhouer gekry hier by sy myn.”
“So ’n gemene ou … ou …” Lettie soek wild in haar gedagtes na nog woorde. Betsie druk saggies haar vinger op Lettie se mond.
“Dit is genoeg dat ek sulke nare gedagtes omtrent hom koester. Dit is nie nodig dat julle ook vergiftig raak nie.”
Vyf paar blou oë rek groot en staar dan verskrik na die deur, waar nou ’n dringende klop opklink.
Ria kry eerste lewe in haar lam ledemate en spring op. Sy beweeg tot by die venster en loer versigtig uit. Met groot oë draai sy om en beduie wild vir Betsie.
“Dit is hy! Die magistraat! O, Nannie …”
Dit is eers toe die tweede klop deur die huis weergalm dat Betsie opstaan en nog sonder plan of woorde vorentoe beweeg.
Die magistraat is ’n lang, skraal man en ’n breë, aangeplakte glimlag haak om sy mondhoeke toe hy sy hand na Betsie uitsteek.
“Klopper is die van, juffrou. U is seker een van die Viljoendogters.”
“Ja, ek is Betsie Viljoen. Kan … kan ek u met iets help, meneer Klopper?”
“Ek is magistraat Klopper van Swakopmund, juffrou. Sal u omgee as ek inkom?”
Betsie hou die deur traag wyer oop en die man glimlag breed asof hy verstaan hoekom sy so versigtig is.
“Dit is heeltemal reg om so versigtig te wees, juffrou. Ek weet jou pa het sy dogters altyd baie, baie goed opgepas. Dit was, om die waarheid te sê, altyd ’n groot grap hier onder die manne …”
Hy bly vinnig stil toe hy die frons op Betsie se voorkop sien en merk hoe haar ken effens wip.
“Juffrou Viljoen, u is seker die oudste, as ek die ander so bekyk. Ek dink ons twee moet maar die bespreking namens julle almal waarneem.”
Betsie loer paniekerig na haar susters en beduie met haar oë.
Hulle moet haar net nie alleen by hierdie man los nie.
“U kan maar voor hulle praat, meneer Klopper. Ek neem aan dit raak ons almal.”
“Ja, juffrou; sien, dit gaan oor jul toekoms.”
“Ek dink nie daar is juis iets wat ons kan bespreek nie, meneer Klopper. Sien … e … my pa het alles in meneer Von Throtha se hande oorgelaat. Hy het hom as ’t ware as voog oor ons aangestel.”
“So verstaan ek van mevrou Visagie, juffrou. Ek is bly dat sy dit juis aan my genoem het, want streng gesproke is dit ’n aangeleentheid vir my. Ek kan sommer die sakie afhandel en dan spaar ek vir meneer Von Throtha baie moeite en erns. Hy is ’n baie, baie besige man, juffrou. Aangesien die sakie tog maar later in my hande sal val, kan ek dit net sowel direk afhandel.”
“Ek verstaan nie, meneer Klopper. Wat wil u nou afhandel?” Betsie probeer tyd wen terwyl haar verstand oortyd werk.
“Sien, juffrou …” Die man se stem is stroperig en seker veronderstel om begrypend te klink. “Julle … jou sussies sal in ’n weeshuis opgeneem word en jy –”
“Nee!” Betsie kan die ontsteltenis nie langer keer nie, maar gaan dan so kalm moontlik voort. “Nee, meneer Klopper, daar is nie sprake van so iets nie. Die saak is reeds afgehandel. Ons het ’n boodskap van meneer Von Throtha gekry. Hy … e … het … e …” Betsie soek naarstiglik na nog woorde, maar daar waar haar verstand behoort te wees, is nou net ’n vaal kol.
“Hy het pampoentjies, meneer. Dit is hoekom hy nog nie hier is nie.” Dit is al siekte waaraan Lettie vinnig genoeg kan dink op hierdie oomblik.
Betsie lag senuweeagtig van verligting toe sy die ongeloof op die magistraat se gesig sien.
Dierbare Lettie! Pampoentjies of nou nie pampoentjies nie, maar dit is ’n verduideliking. Goed genoeg vir hierdie oomblik.
“O …!” Die magistraat se wind is heeltemal uit sy seile.
“Ja, sien, meneer, ons is juis op pad na hom toe.” Lettie besluit dit is tyd dat sy die sakie oorneem. Haar susters staan soos skape wat ter slagting gelei word en sal so oopmond van verbasing staan totdat hulle almal in die weeshuis sit.
“Maar … maar wanneer het u dan die boodskap gekry? Niemand weet dan van ’n vreemdeling wat hier was nie.”
Betsie het sommer lus om vir Lettie te soen omdat sy so vinnig kan dink. Dadelik is hulle weer ’n verenigde front in hierdie oorlewingsprojek. Haar verstand funksioneer weer en haar stem klink heel oortuigend.
“Dit was ’n swart man, meneer Klopper. Hy was gisteraand laat hier. Meneer Von Throtha maak vreeslik verskoning en vra dat ons hom tog moet vergewe. Hy sê …” Betsie lag kastig asof dit vir haar ook ’n grap is. “Hy sê ons moet seker baie min van hom dink. Hy is so skaam dat so ’n kinderagtige siekte hom hier moet weghou terwyl ons hom so dringend nodig het. Hy … e … het gesê ons moet ons solank gereed hou …”
Lettie frons en stamp liggies aan Betsie. Sy moet die pap dikker aanmaak. Hierdie man met sy lang, maer nek soos ’n aasvoël moet ’n mens nie die minste kans gee nie. Hy krap sommer weer alles deurmekaar.
“Ja, meneer Von Throtha stuur iemand om ons solank langs die pad te ontmoet.” Lettie praat hierdie keer te vinnig en dit maak nie veel sin uit nie.
“Maar julle kan tog nie alleen nie –”
Betsie druk dadelik ’n klip in die gat. “Sien, meneer Von Throtha se sekretaris is reeds op pad. Ons wil maar ry, dan ontmoet ons hom op Usakos.”
“Wel … ek wonder of ek julle dan nie maar moet vergesel tot daar nie.”
“O, nee! Nee, dit is regtig nie nodig nie.” Betsie glimlag bewerig.
“Ons wag nog tot môre. Dalk is die sekretaris al nader as wat ons dink. Ons sal tog vir meneer Von Throtha van u aanbod sê, meneer Klopper. Ons sal vir hom sê hoe gaaf u was en dat u nie die moeite ontsien het nie. Ons sal regkom, dit is regtig nie nodig dat u nou so ’n draai moet ry nie.”
Dit stel hom blykbaar tevrede en hy glimlag stroperig. “Wel, ja … dit sou glad nie moeite gewees het nie. Ek sou dit met graagte doen. Sê maar as julle nog hulp nodig het. Ek is nog ’n dag of wat hier.”
Die voordeur se klikgeluid hang lank in die lug voordat iemand iets sê.
“Nanna?” Ria se oë is groot. Diep binne-in elkeen lê die wete dat hulle nou ’n verkeerde perd opgeklim het.
“Luister, julle … dit gaan ons niks help om by ou Von Throtha uit te kom nie.” Betsie se stem is beslis. “Hy stel dan nie eens genoeg belang om net te kom kyk wat hier aangaan nie. Ons … ons gaan terug plaas toe!”
“Maar, Nanna, dit is mos nie meer ons plaas nie.” Pollie kyk geskok na haar.
“Wel … dit is ou Von Throtha s’n en Pappa het hom gevra om na ons om te sien.” Betsie se kennetjie wip en daar kom sit ’n stywigheid in haar nekkie wat niks goeds voorspel nie.
“Maar hy sal ons mos daar kry! Ek
