heers ’n oomblik stilte. Sy kan duidelik in haar verbeelding sien hoe die donker frons nou weer tussen die wenkbroue verskyn, en die ergerlikheid klein blitse in sy oë maak oor haar kortaf antwoord. Hy sê egter niks daaroor nie, want dis ’n plaaslyn en soms kan ’n mens se bure ongewone belangstelling in jou private gesprekke toon, veral as dit Babilon se lui is. Wat die mense van Babilon doen of sê, was nog altyd ’n baie interessante onderwerp vir hulle wat buite staan. Dit weet Calvyn teen hierdie tyd baie goed, dus sê hy net kortaf: “Laat weet asseblief vir Jansen dat hy die bakkie moet neem en inkom dorp toe en die goed by die koöperasie gaan oplaai. Ons sal dit die naweek nodig kry.”
“Goed.”
Toe sy die telefoon neersit, is daar ’n leë, teleurgestelde gevoel in haar. Sy sou self graag weer ’n goeie fliek wou sien en ’n rukkie wegkom van Babilon af. Om ’n hele Saterdagmiddag alleen met haar skoonma te wees, is ’n beproewing. Deon het natuurlik reeds weer verdwyn. Glo gaan visvang by ’n groot dam op een van die naburige plase. Soos sy hom ken, weet sy goed dat sy hom nie voor middernag moet terugverwag nie.
Sy gee die boodskap aan die huishulp in die kombuis om aan die voorman te gee en besef dat sy Hendrik Jansen nog nie ontmoet het nie. Maar op Babilon is dit nie vreemd nie. Soos sy hulle opgesom het, sal die De Ridders geen familiariteit met ’n voorman toelaat nie.
Goeie maniere verplig haar om terug te keer na die stoep, en sy sien met verligting dat die gas op die punt staan om te vertrek.
“Pappa-hulle is ook Vaaldam toe vir die visvangery. Ek gaan ook netnou. Ons gaan vanaand vis oor die kole braai en ’n bietjie dans in oom Hans se skuur. Jy kom seker later oor, nie waar nie?”
“Nee, ek is nie van plan om te gaan nie.” Sy sê niks meer nie, maar kyk trots, uitdagend terug in die ander meisie se oë. Twaalf wilde perde sal dit nie uit haar trek dat dit nou die eerste woord is wat sy van ’n visbraaiery en dansery hoor nie, nog minder dat sy nie genooi is nie.
“Wel, ek sal seker vir Deon daar kry, want hy is beslis genooi. Sien jou later.”
Ook hierdie eertydse vriendin van haar man het ’n wakker verstand, besef Salome terwyl sy met brandende wange van vernedering die motor agternakyk. Sy sal in haar pasoppens moet bly. Sal haar senuwees dit ooit hou?
Teen drie-uur die middag kom roep ’n verskrikte Saartjie haar in haar kamer met die nuus dat Apools buite is en vra dat sy dringend die baas moet soek. Een van sy beste koeie is besig om te kalf, en dit lyk asof daar moeilikheid is. Salome gaan doen eers self navraag by Apools en verneem dat hy die koei tot in die stal gebring het, en dat dit na ’n bruggeboorte lyk. Saartjie vertel haar dat mevrou De Ridder nog slaap, en Salome wonder bekommerd waar sy Calvyn of sy voorman in die hande sal kan kry. Laasgenoemde het ook nog nie van die dorp af teruggekom nie.
Met ’n baie bekommerde Apools aan haar sy gaan stel sy self ondersoek in, en vind dat die ervare ou plaaswerker beslis gelyk het. Daar ís komplikasies. ’n Oomblik kyk sy in die groot, stom oë van die koei, wat so hulpsoekend na haar kyk. Dan sak sy op haar knieë en begin bevele uitblaf aan die handewringende Apools. Toe hy haar net met groot, verskrikte oë staan en aangaap, word haar stem kwaai: “Maak gou, Apools! Daar is geen tyd nie. Bring die goed en kom help my.”
Die volgende paar uur kan ’n verstomde Apools net swyend en met die grootste bewondering toekyk hoe vinnig en ervare die fyn handjies van die nuwe vrou op Babilon werk. Dis ’n stryd tot die dood toe, en eerlank tap die sweet Salome af. Die son begin sak, maar nie sy óf Apools kom dit agter nie. ’n Klein drama speel hom in die koeistal af, waar ’n ma, al is sy stom, haar dank met donker oë bring toe ’n nuwe lewe eindelik volmaak te voorskyn kom.
Salome besef nie, toe sy tot die dood toe uitgeput langs die dankbare ma terugsak, dat daar ook trane met die sweetstroompies op haar wange meng nie. Sy het geen benul watter unieke en verbysterende prentjie sy – haar hare in slierte, haar gesig vuil, haar klere bemors – daar langs die koei uitmaak nie. Die man wat onverwags in die staldeur verskyn, kan haar ’n oomblik net in verstomde swye aanstaar.
“Wat in hemelsnaam gaan tog hier aan? Apools! Wat de … Wanneer het dit gebeur?”
Sy hoor hom agter haar praat, maar is te moeg om op te kyk of selfs ’n poging aan te wend om op te staan van die stalvloer af. Sy sit en kyk na die pasgebore kalfie terwyl haar hand die sagte satynvel van die ma streel. Hier langs haar heup verskyn ’n groot voet, en dan buk Calvyn vinnig langs haar. In die agtergrond hoor sy Apools se opgewonde verduideliking, maar sy hoor dit nie eintlik nie. ’n Hand onder haar ken dwing haar kop omhoog.
“Ek is jammer. Ek … het nie geweet waar om jou … te kry nie … Ek was so bang sy gaan dood … Apools sê dis jou beste koei.”
“Jy het geweet waar om my te kry. Ek het jou gesê ons gaan bioskoop toe.”
Die moeë oë rek effens verward, verbaas.
“Dis waar, ja. Ek … het heeltemal vergeet daarvan toe ek in die stal kom. Ek is jammer, Calvyn, maar … maar sy lewe darem … en die kalfie ook …” ’n Swak, bewerige glimlaggie huiwer om haar mond. “Dis ’n versie. Het jy gesien?”
’n Sterk arm sirkel om haar en lig haar op haar voete.
“Ek het gesien, ja. En sy is joune.”
“Myne?” Groot oë kyk na hom. “Hoekom?”
Die eerste keer sien Salome hom glimlag teenoor haar, en sy word ook nou bewus daarvan dat die sterk arm haar nog steeds regop hou.
“Omdat die baas van Babilon so sê.” Maar hierdie keer is daar geen bytende sarkasme of baasspelerigheid in die woorde nie, en sy slaan haar ooglede verward neer. ’n Skielike duiseligheid oorweldig haar noudat die spanning verdwyn het en die besef tot haar deurdring dat Calvyn nie vir haar kwaad is nie.
Sy voel hoe sy opgehelp word, en hier digby haar gesig sê hy: “Toe, Apools, maak skoon. Om te dink dat ’n vrou vir jou moet leer.”
“Daardie ene …!” Apools beduie wild. “Daardie handjies weet net waar om te vat. Die nuwe vrou van die plaas is goed by die koei …”
Toe Calvyn met ’n besmeerde Salome in die agterdeur verskyn, rek Ria se oë groot, en nog groter toe sy die ongewoon breë glimlag op haar broer se gesig gewaar.
“Daisy het vanmiddag onverwags begin kalf toe ons en Jansen almal van die plaas af weg was. Dit was ’n bruggeboorte en, glo dit as jy kan, Salome het haar gehelp en haar skitterend van haar taak gekwyt. Ma en dogter albei wel, maar die dokter is tot die dood toe moeg, want sy sukkel glo al van drie-uur vanmiddag af met haar.” Hy kyk op die fynbesnede gesiggie hier by sy skouer af. “Sy is besmeer van kop tot tone. Help haar gou om te bad en kyk dat sy iets te ete kry.”
Asof sy ’n baba is, help Ria haar in die bad en in haar slaapklere en in die bed, en Salome laat haar dit maar welgeval. Sonder Ria se hulp sou sy nooit gebad gekom het nie, want sy is net te moeg.
Sy is byna aan die slaap toe Ria, gevolg deur Calvyn, met ’n skinkbord kos verskyn. Hoewel sy nie honger is nie, eet sy soos ’n soet kind om nie aanstoot te gee nie, terwyl sy met ’n halwe oor luister na wat Ria en Calvyn gesels.
“Ons sal moet roer as ons nie laat daar wil kom nie. Die visbraaiery is al seker aan die gang.”
“Ek gaan nie meer nie. Ek sal vir Jansen vra om jou oor te neem.”
“Vir
