“So dit ís jy?”
“Nou wiedehel het jy dan verwag? Moeder Teresa?”
“Hmmmm … Nee.” Hy kyk haar onder die dik wenkbroue deur, “dalk eerder Lady Gaga?”
“Luister Meneer Wie-jy-ook-al-wil-wees, ek is nie lus vir grappies nie. Ek is besig!”
Sy druk die deur toe, maar hy keer met sy voet.
“Wag, ek is jammer.”
“Nie so jammer as wat jy gaan wees as ek …”
Hy lag saggies: “… as jy wát nie?”
Ergernis dam in haar op. Sy voel lus om hom ’n taai klap te gee toe sy sien hoe sy oë die ry spore agter haar op die plankvloer volg en te ruste kom by die poeletjie wat om haar kaal voete begin drup.
“As ek, as ek … wel … ?” Donna word skielik skoon hees by die gedagte dat Karen iets oorgekom het. “Jong, moenie met my sukkel nie, waar’s my suster?” Sy hou asem op vir sy antwoord.
“Sover ek weet, is sy by haar woonstel waar ek haar vanmiddag veilig afgelaai het?”
Sy kan sien hy verstaan niks van beloftes of bloedbande tussen susters nie. Sy verstaan dit self nie.
“Omdat ek jou verdomde nek vir jou kort bokant jou stuitjie sal omdraai as jy een haar op haar kop …”
“Hei, ontspan. Jou suster is mooi groot. Ons is net pelle.”
Sy plant haar bene uitmekaar en staan haar staan. Sy moet seker maak. “O, ja?” dreig sy.
“Kyk, kan ek asseblief net inkom? En alles verduidelik? Dis nie mooi om so op die drumpel te staan en stry nie. Oukei?”
“Om te wat?”
“Om te keer dat die tannie met die rollers in haar hare wat daar oorkant deur haar blindings loer, nie jou dominee bel en rapporteer hoe jy mans net in jou kamerjas by jou voordeur ontvang nie.”
“Watse tannie?” Sy rek om verby sy skouer te kyk, en hy neem sy kans waar.
Die soen tref haar so onverwags dat sy vir een heerlike oomblik nie eens keer nie. Haar asem stol hoorbaar in haar keel en haar bene voel skielik onvas. Eers toe sy besef dat haar japon besig is om van haar een skouer af te skuif, tref die realiteit haar. Sy tree verward terug. Haar voete gly effens in die nattigheid, en sy gryp na hom om haar balans te herwin.
“Sjoe, nie so haastig nie, vroumens.”
Sy hap na suurstof. Sien hoe hy die voordeur met een hand agter hulle toedruk.
“Waddehel dink jy doen jy?” Haar woorde klink skielik kwaaier as wat sy is.
“Ek maak seker dat die hele straat nie sien wat hier aangaan nie.”
“Ekskuus? Is dit miskien ’n dreigement?”
Hy trek sy hemp eers weer tydsaam reg, stut dan sy hande weerskante van haar.
“Dis eerder ’n belofte.” Hy kyk haar fronsend vas in die oë.
Sy voel die koue gangmuur agter haar rug. En vir ’n oomblik weet Donna presies hoe ’n mot voel wat in ’n kers vasvlieg. Nee, moenie oogkontak maak nie, raas sy met haarself. Onthou van Karen. Sy duik onder sy arm deur en gaan staan ’n entjie weg, arms om haar lyf gevou. Hy laat sak sy kop tot teen die muur, en sy besluit dis veilig om uit te asem.
“Kan ons dalk net bietjie asemskep of … ?” vra sy.
“Binnetoe gaan? Ja, ek dink so …”
Haar hart bedaar eers effens toe sy oorkant hom in haar sitkamer gaan sit.
Hy vryf oor sy voorkop. “Ek is nie juis bekend vir my geduld nie, maar selfs vir mý is my optrede te erg. Ek is jammer.”
Sy knik. “Ek ook.”
Hy kyk op, glimlag wrang. “Vir ’n oomblik het ek gedink jy gaan my uitsmyt.”
“Ek oorweeg dit steeds.” Iewers moet sy veld wen. Dinge loop nou lelik verkeerd.
Hy staan skielik op. Hy is effens korter as wat sy gedink het. Stewiger. Tog domineer sy forse gestalte die hele vertrek.
“Jou voorreg. Dis jou huis.”
“En mý suster.”
“Karen?”
“Ja, natuurlik. Ek het net een suster.”
Hy haal sy skouers op. “Wat van Karen?”
Haar mond val oop. “Hoe bedoel jy, wat van Karen? Jy kom hier aan met haar op tou en nou … ”
“Whoa! Whoa! Stop net daar.”
Sy lig haar wenkbroue en staan effens nader.
“Ja?”
“Niemand het niemand op tou nie. Ek het Karen se besigheidskaartjie op die galery se toonbank gesien daardie aand na die uitstalling en in my sak gedruk. Nadat jy weg is, het ek maar taamlik verleë daar rondgestaan. Ek is die volgende dag Namibië toe om dinge daar te gaan help uitsorteer by ’n organisasie vir diererehabilitasie waarby ek betrokke is. Toe ek terugkom, was my hare baie lank.” Hy trek sy vingers deur sy hare wat nou netjies geknip is.“Ek het van die kaartjie onthou, ’n afspraak gemaak en my hare by Karen laat sny. Sy’s ’n baie nice girl. Bleddie goed in haar werk. Toe vra sy my vir koffie. En ons chat. Daarna het ek haar ’n paar keer na plekke toe gevat. Sy sukkel op die oomblik sonder haar kar, het sy gesê. Buitendien is sy baie aangename geselskap, en was ek alleen. Dis al.”
Vir een oomblik tower haar verbeelding weer die hele haresny-toneeltjie op. Dit maak haar onmiddellik onredelik vies.
“En nou? Daardie frons?” Hy kyk vraend na haar toe sy nie antwoord nie.
Sy gryp na strooihalms. As hy moet weet wat sy dink, sal hy hom wat verbeel.
“Sy bly my suster. My bloedfamilie.”
“Iets waarvan ek nie ’n cooking clue gehad het tot vanmiddag nie.”
“Seker ook waar.”
Lammerig gaan sit Donna weer. Dalk praat hy die waarheid. Sy wil so graag hê dit moet waar wees. Dalk het sy haar misgis met Karen se houding. Dalk …
Dis asof hy haar gedagtes lees. “Daar is niks romanties tussen my en Karen nie. Dit belowe ek jou.”
“Nogtans. Dis nie reg dat sy nie weet van ons nie.”
“Van ons? Wat van ons?” Sy mond plooi eenkant toe in ’n soort tartende laggie.
“Wel … die … die ander aand … die …” Sy kry al weer nie die ding gesê wat sy wil sê nie.
Hy gee ’n tree nader. “Die feit dat jy voel daar
