ook,” nooi Martha die groter kinders en hulle laat nie op hulle wag nie. Gertjie vat vir Annie, maar Piet vat haar af en beduie na Martie.
“Ek gaan nie met my eie suster dans nie.”
Katrien ontspan; Karl voel so bekend en gemaklik hier by haar met sy gespierde arm om haar middel. Hy is soos al die Liebenbergs so groot dat sy haar kop agteroor moet buig om sy gesig te sien.
Faan kyk verbaas na Karl en Katrien wat so vrolik lag en gesels. ’n Mens is gewoond daaraan om Katrien en Danie saam te sien. Vanaand lyk Katrien so anders. Sy was nog altyd ’n bietjie verlief op hom en dit het hom aan die begin in die verleentheid gestel as Braam hom terg, maar vanaand is daar soveel potensiaal in dié moontlikheid.
Die musiek hou op en Danie drink eers ’n bietjie lemoenstroop terwyl die ander al skertsende weer gaan sit. Helena ignoreer Faan nog steeds en gee haar volle aandag aan Braam. Tussendeur probeer knoop sy geselsies met Karl aan.
Katrien maak van die geleentheid gebruik om na die tweeling te gaan kyk. Hulle twee speel bedags só dat hulle saans saam met die son sou gaan slaap het as Katrien dit sou toelaat.
Alles is rustig en toe Katrien terugkom, staan Helena by Karl, wat haar liggies koel waai. Katrien grinnik effens. ’n Mens behoort eintlik by Helena te leer – sy speel hierdie klomp verliefde mans op meesterlike wyse teen mekaar af.
Katrien kyk na Faan se profiel in die flou lig van die lantern. Hy sit diep ingedagte asof hy baie ver dink, en sy skrik en bloos toe hy skielik opkyk en haar blik vir ’n breukdeel van ’n sekonde vasvang.
Sy kyk vinnig weg en hou haar besig met Annie, wat hier voor haar op die grond kom sit het, se hare. Sy sien uit die hoek van haar oog hoe Faan opstaan toe Danie en Gertjie weer begin speel.
“Kom ons dans, Katrien,” sê hy toe hy voor haar staan en sy hand na haar uithou.
Katrien se hart slaan tamboer in haar borskas en sy moet sluk aan die droogheid in haar keel. Sy staan egter op, dankbaar vir die swak lig sodat hy nie die blos op haar wange kan sien nie, en sit haar hand in syne.
“Jy lyk pragtig vanaand. Jy lyk so volwasse,” sê Faan geselserig en sy stem is so anders as wat sy dit gewoond is.
“Ek behoort te wees, Faan. Ek is net so oud soos Helena. Ek is net klein gebou, dis al,” sê sy en ontwyk sy oë.
Katrien sien hoe Braam weer vir Helena vra om te dans en die onvergenoegde uitdrukking op haar gesig gee Katrien oneindig plesier.
Piet kom vat vir Katrien vir die volgende dans en nog steeds gaan vra Faan nie vir Helena nie. Hy gee Piet nog ’n rukkie kans, kom tik hom dan op die skouer en vat weer vir Katrien. Katrien loer blosend na hom en ’n vreemde magteloosheid kom nestel op die krop van haar maag. Faan se aandag is glad nie by haar nie, maar hy dans só dat Helena elke beweging kan sien wat hy maak.
Katrien loer vinnig na Helena en sien die frustrasie op haar gesig. Faan speel nou háár speletjie en dis glad nie lekker om aan die ontvangkant daarvan te wees nie.
Al die plesier is skielik vir Katrien uit die dans en sy voel vuil en misbruik. Sy het lus en skop vir Faan op sy skeen en los hom net daar in die middel van die bokseil.
Halfpad deur die dans is Helena moeg en sy gaan sit op die stoel langs Karl. Braam staan effe verleë rond, maar Katrien kry hom nie eens jammer nie. Toe die dans klaar is, gaan sit Katrien langs Danie, wat bekommerd afkyk in haar gesiggie wat vanaand ongelukkig en hartseer lyk.
“Is iets verkeerd?” vra hy sag en broederlik.
“Nee, ek is sommer moeg,” sê sy ontwykend.
Die oumense besluit dit was ’n lang dag en hulle verdwyn na hulle waens sodat die jongklomp nog ’n bietjie plesier kan hê. Gertjie gaan haal ’n kombers wat hy op die bokseil oopgooi en hulle gaan sit om Danie sodat hulle kan sing. Die oumense het die lanterns wat aan die bome gehang het, gevat en dis net die laaste gloeiende kole van die vuur wat ’n bietjie lig verskaf.
Helena, wat besef dat sy besig is om haar hand te oorspeel, kom skuif tussen Katrien en Braam in.
“Skuif op dat ek ook ’n plek kan kry.” Faan kom druk tussen Katrien en Helena in en sy liggaam voel sterk en warm hier teen Katrien. Sy weet hy doen dit om naby Helena te wees en tog is haar ontroue hart tevrede om net die soetheid van sy nabyheid te koester.
Karl kom skuif aan haar ander kant in en druk met sy een arm skuins agter haar sodat sy lyf effe oorhel na haar kant toe. Dankbaar vir sy bekendheid en beskerming skuif Katrien nader aan hom. Hy het haar vanaand uit ’n verleentheid gered én hy het nie een keer met Helena gedans nie.
Sag en dromerig klink hulle stemme in die stil nag op terwyl hulle liedjies van liefde vol sonskyn en reën sing. Veral Katrien sing met diepe gevoel.
Faan besef dat hy sy nuwe strategie moet handhaaf en skuif ’n bietjie weg van Helena sodat hy nader aan Katrien sit. “Ek het nie geweet jy sing so mooi nie,” sê hy hard genoeg vir haar dat Helena dit ook kan hoor.
“Is daar dan iets wat jy van my weet?” vra sy dubbelsinnig toe sy opkyk in Faan se gesig wat so naby aan hare is. Haar hart gaan wild te kere, maar sy klop haarself op die skouer dat haar stem sonder enige bewing is.
Faan kyk verbaas na haar. Die ander begin weer sing en dit weerhou hom van ’n antwoord, maar haar woorde steek in sy gedagtes vas, sodat hy kort-kort op ’n vreemde manier na haar kyk.
Helena leun stywer teen Faan aan en hy glimlag tevrede. Dit werk! Sy moenie dink dat sy hom en Braam teen mekaar kan afspeel nie.
Dis vir Katrien ’n vreemde aand toe sy dit later in die wa oordink. Daar was soveel teenstrydige emosies dat sy dit glad nie uitgesorteer kry nie. Sy gee die stryd later sugtend gewonne en die slaap druk haar oë sag toe.
Hulle is die volgende oggend vroeg aan die gang, want dis ’n taamlike lang trek wat voorlê. Katrien is dankbaar om besig te bly, want in haar binneste is dinge deurmekaar en dit ontsenu haar, veral omdat sy dit nie eens met Danie kan bespreek nie.
Gelukkig is hulle saans so moeg dat elkeen net spook om geëet en gewas te kom sodat hulle kan gaan slaap, en daar is nie geleentheid vir verdere onderstrominge nie.
Die Pretoriusse is die vreemdelinge in die kamp en ook nie gewoond aan hierdie soort lewe nie. Gert het hulle die eerste dag al gevra om hom tog raad te gee, want van osse en waens weet hy niks. Martha en Kobie doen moeite om hulle tuis en gemaklik te laat voel.
Katrien voel skuldig omdat sy hulle probeer vermy, en een stukkie klaarheid wat sy uit al haar bepeinsinge kry, is dat Aletta nie verantwoordelik is vir haar dogter se optrede nie. Aletta blyk ’n baasnaaldwerkster te wees en dadelik het sy en Katrien iets gemeen. Katrien gaan soek dikwels by haar raad, wat sy met groot liefde gee.
Helena is soos die aandster, skitter op haar blinkste as dit donker is. Faan se strategie om haar te ignoreer en aandag aan Katrien te gee het die regte uitwerking gehad en hy is nou weer herstel tot “hofnar”.
Wat egter vir Katrien baie duidelik is, is dat Helena haar toenemend op Karl toespits. Dit behoort vir haar, Katrien, ’n verligting te wees, want dit beteken dat Helena nie ernstig in Faan belangstel nie. Maar snaaks genoeg, sy wat altyd so dankbaar was vir enige aalmoesies van Faan se kant af, voel nou dat dit nie genoeg is nie. Sy sal eendag iewers moet gaan stilsit waar sy alleen kan wees en hierdie dinge kan oordink.
Hulle
