het van agter af gekom en staan nou en kyk hoe sy vir Pollie en Mia leer om ’n A te maak.
“Darem ’n bietjie. Ek sal hulle deur hulle eerste paar standerds kry,” sê Katrien sarkasties.
“Sê maar net as ek moet help,” sê Helena en toe sy omdraai, sien Katrien vir Faan skuins agter haar staan. Hy vat Helena se arm en stap al geselsend weg sonder om die nare vroumens reg te help.
Toe die kinders se lesse klaar is, vat Katrien haar hoed en ’n boek en stap af rivier toe. Sy het ’n tydjie alleen nou nodiger as kos. Sy kry ’n heerlike beskutte plek en leun met haar rug teen die boomstam. Sy drink die volheid van die natuur in totdat sy voel hoe dit ’n rustigheid deur haar hele wese laat kruip.
Hierdie gevoel wat sy al die jare vir Faan gekoester het, moet sy vandag ontleed. Al die jare was dit ’n droom ver buite haar bereik. Sy het altyd vir hom verskonings gesoek. Dit waarmee hy egter nou besig is, is nie te verskoon nie. Hy gebruik haar vir sy simpel vermaakspeletjies met Helena.
En dit maak oneindig seer! Maar hierdie liefde is al so ’n deel van haar dat sy nie weet waar fantasie ophou en waar die werklikheid begin nie.
Sy wens sy kan dit met iemand bespreek. Daan sal flou word en Annie is te klein. Soos soveel kere tevore wens sy dat sy net vir een dag ’n ma kan hê. Haar gedagtes skarrel rond soos herfsblare in die wind en teen die tyd dat sy moet teruggaan, is sy niks nader aan ’n oplossing nie. Sy gaan was haar gesig in die koue rivierwater en droog dit met haar voorskoot af voordat sy terugstap kamp toe.
Helena hang aan Faan se arm toe hulle twee ’n rukkie later by die kamp aankom. Sy loer onderlangs na Katrien, wat haarself moet beteuel om haar nie storm te loop en bo-op haar te gaan sit nie.
Die jonger mans het ’n bok geskiet en dit hou hulle besig om die vleis te bewerk.
“Katrien!” Stefaans, wat haar al ’n rukkie dophou, roep haar nader waar hy onder ’n koelteboom sit.
“Is iets verkeerd?” vra hy bekommerd. “Jy lyk hartseer,” en hy vee liggies oor haar wang.
“Nee, oom Stefaans, dis sommer die hitte. Oom sal sien, as die son sak, is ek weer ’n mot,” lag sy kastig en probeer so oortuigend as moontlik klink.
“Jy moet vir my kom sê as die seuns jou nie reg behandel nie, ek sal hulle stertveertjies vir hulle uittrek,” sê hy en Katrien draai vinnig weg sodat hy nie verder moet uitvra nie.
Ná die aandete maak sy haar werkies vinnig klaar en verdwyn na haar wa toe.
“Waarheen is Katrien so haastig?” vra Faan, wat haar nog kon gebruik. Helena eet uit sy hand vanaand noudat hy ’n bietjie aandag aan Katrien gee.
“Sy voel nie lekker nie,” sê Stefaans, maar daar is ’n styfheid in sy stem wat Faan se ore nie ontgaan nie.
Vanaand het Katrien egter behoefte aan Annabelle en sy haal die dagboekie uit die wakis.
15 September 1895
Liefste Annabelle,
Ek wil nie groot wees nie, dis te seer! Ek wens ek was nog so klein soos Mia en Pollie.
Ek hou niks van Helena nie. Sy is gemeen en agteraf en ek gaan nie eens probeer om van haar te hou nie. As Faan haar wil hê, dan moet hy haar vat. Ek gaan my nie langer deur hulle laat misbruik nie.
Ek sal trou met die eerste man wat my vra sodat ek kan wegkom, al sal ek my siek na die kinders verlang.
Ek gaan nie toelaat dat hierdie liefde my so pap en ruggraatloos maak nie. Ek gaan Faan uit my gedagtes en my hart uit sit.
Moenie vanaand met my oor vergewe praat nie. Ek wil nie vergewe nie! Ek wil kwaad wees, want die Here vergewe my nooit. Hy hou dinge teen my deur my so te straf en ek weet nie wat ek verkeerd doen nie.
Nag, Annabelle.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
