’n triestige oggend en die markplein is verlate. Sy onthou nog hoe die Spanjaarde daar gedans het en dink onwillekeurig aan Don Diego. As hy nie meer hier is nie, sal daar gedurig iets wees wat haar aan hom sal laat terugdink, en dan sal die hartseer en verlange diep in haar binneste kom lê. Sy sal snags daaraan lê en dink en weet dat hy nooit na haar sal terugkeer nie.
Sy kyk uit oor die baai waar die Marquessa nog voor anker lê, en die aanblik van die skip laat haar beter voel. Hy is nog hier. Solank die skip aan sy anker lê en wieg, is Don Diego in die Kaap en is daar nog hoop.
Sy vind madame Schoonveld in die herberg se kombuis, waar sy besig is om bevele vir die middagete te gee. Sy lyk bly om Véronique te sien.
“My hartjie, maar dis ’n verrassing! Ek dag jy is op Drakenstein!”
Véronique groet haar met ’n soen.
“Ek is terug, madame. Ek bly nou in die Kasteel.”
Madame Schoonveld knik goedkeurend.
“En so hoort dit! Het daar iets gebeur dat jy so gou terug is?”
Véronique lag.
“Dis ’n lang storie, maar om dit op te som: ek het probleme veroorsaak en die kommandeur het my verblyf in die Kasteel aangebied.”
“Kom jy jou goed haal?”
Véronique aarsel.
“Ek weet nie hoe om dit in die Kasteel te kry nie, madame. Ek wil die kommandeur nie graag lastig val nie.”
“Toe maar, ek sal toesien dat dit daar afgelaai word. Dis darem nie so ’n klomp goed nie.”
Véronique glimlag dankbaar.
“Baie dankie, madame, ek weet nie hoe om u daarvoor te vergoed nie.”
Die ou dame se gesig verkreukel.
“Dis my plesier, kind. Kom, ek gaan vir jou iets te drinke gee. Dis nare weer vanoggend. As die wind net wil opsteek, dan waai die wolke weg en kry ons weer sonskyn.”
Véronique kyk by die venster uit.
“Ek hou van die nat weer. Dit laat my aan Frankryk dink.”
Madame Schoonveld kyk ondersoekend na haar.
“Jy moet jou nie oor jou vaderland verknies nie, juffrou. Baie min van die mense aan die Kaap keer ooit terug na hul vaderland. Jy sal hierdie land moet leer liefkry.”
’n Ongelukkige uitdrukking kom lê in Véronique se oë.
“Hierdie land het my tot dusver nog nie juis goed behandel nie, madame.”
“Dis omdat jy hom nog nie ken nie, kind. Dis ’n vrugbare land en hy gee wat hy het, in oorvloed. Die nedersetters lei geen maklike lewe nie, dis waar, maar as die land eers getem is, sal dit ’n goeie lewe bied.”
“Monsieur Van Riebeeck het die nedersetting meer as vyftig jaar gelede gestig, madame. Neem dit dan só lank om ’n land mak te maak?”
Madame Schoonveld lag.
“Dis mos nie ’n taak vir een geslag nie, kind. Maar kom, hier is jou tee. So ’n ietsie warms sal jou sommer beter laat voel.”
’n Uur later verlaat Véronique die herberg. Sy voel beter vandat sy weer met die vriendelike Hollandse dame gesels het. Sy het nie juis vriende hier aan die Kaap nie en sy waardeer dit dat die ou dame haar so goed behandel.
By die Kasteel besluit sy om tog maar weer die kommandeur te gaan vra vir ’n geleentheid om met Claude te gesels. Sy kry die jong man jammer dat hy in so ’n penarie beland het, en as sy vir hom iets kan doen, sal sy dit met graagte doen.
Simon van der Stel stem in om haar by Claude toe te laat, maar net ’n paar minute lank. Miskien voel hy dat hy haar versoek nie ’n tweede keer kan weier nie, en kort voor middagete word sy deurgelaat na Claude se sel.
Hy straal van vreugde toe hy haar sien.
“Mademoiselle! U weet nie hoe bly ek is om u te sien nie!”
Sy kyk na hom en voel bitter jammer vir hom. Hy lyk verwaarloos. Sy hare is onversorg en sy klere is vuil. Hy lyk moeg en sy oë sit agter in sy kop.
“Wat het jy gemaak, Claude?” vra sy sag.
Sy hande klem om die tralies.
“Ek het oortree, ma’mselle. Ek verdien my straf.”
Sy kyk verbaas na hom.
“Het die lewe van ’n gevangene jou só gou van sienswyse laat verander?”
Hy glimlag skeef.
“’n Mens het baie tyd hier om na te dink. Ek moes liewer na ma’mselle geluister het. Kyk in watse gemors is ek nou.”
“Spyt kom altyd te laat, Claude. Die kommandeur sal jou net ’n week hier hou. Dan sal hy jou seker vrylaat.”
Hy lyk verlig.
“Dis goeie nuus! Ek was só bang hy kry dit in sy kop om my in die Donker Gat te gooi!”
“Ek glo nie hy sal so iets doen nie. Wat gaan jy doen as jy vrygelaat word?”
Hy grinnik.
“Ek sal dadelik begin skoene maak. Iemand sal wel my skoene koop.”
“Natuurlik sal hulle!” Sy vra skielik: “Sê my, Claude, het jy monsieur Etienne Lorraine leer ken terwyl ek by hom in diens was?”
Hy draai sy kop skeef.
“Werk u dan nie meer daar nie?”
“Nee … Ek woon nou tydelik hier in die Kasteel.”
“Ek sien. Monsieur Lorraine het ’n paar keer hierheen gekom om die Franse te organiseer. Hy het my nog belowe dat hy my die geld sal voorskiet om ’n skoenwinkel te begin as ek vir hom werk … teen die kommandeur.”
“Dit was baie dom van jou. Ek glo ook nie monsieur Lorraine sal jou nou nog help nie.”
Claude knik stadig.
“Ek weet, maar dit maak nie meer saak nie. Miskien sal die kommandeur my help … as ek belowe om uit die moeilikheid te bly.”
Véronique kyk weg.
“Ek sal nie daarop reken nie, Claude. Ek dink hy is al baie vies vir ons Franse.”
Hy kyk vinnig na haar.
“Dis alles monsieur Lorraine se skuld! Hy praat ’n mens maklik ’n gat in die kop!”
Die wag staan nader.
“U tyd is verstreke, juffrou.”
Sy knik en kyk na Claude.
“Ek
