is sommer vies oor hy so taktloos is. Hy moet mos weet sy is nie so ryk soos hy nie.
“Ek het nog nie genoeg Engelse ponde verdien om dit te kan bekostig nie,” antwoord sy kil.
“Gaan jy in die Kaap vir jou ’n nuwe motor koop? Jy kan tog nie nog steeds met daardie studentetjorrie ry nie. Wat was sy naam nou weer?”
“Haar naam – Skigtige Saartjie. Dis die naam wat my broer Rolf haar gegee het, want sy was eers syne. En ja, ek gaan haar beslis weer ry. Sy staan tans by my broer se huis op Stellenbosch.”
Hy skud net laggend sy kop.
Die restaurant is besonder deftig, en Brenda is bly sy het moeite gedoen met haar voorkoms. Dat Thomas haar sommer na ’n eenvoudige plekkie sou neem, het sy nie verwag nie. Daarvoor is hy gans te bedorwe en geneig tot vertoon.
“Goeienaand, dokter,” groet die ontvangsdame asof sy hom goed ken. “Die gewone tafel?”
Haar oë gaan takserend oor Brenda, wat reguit terugkyk.
“Ja, die gewone,” verseker hy die meisie. Sy loop heupswaaiend voor hulle uit na ’n tafel vir twee in ’n skemer hoek.
“Kom ons drink vanaand sjampanje,” stel hy voor, en hy bestel ’n soort wat Brenda as baie duur herken.
“Wat vier ons?” vra sy.
Hy grinnik. “Dat ek dit uiteindelik reggekry het om jou te date.”
Sy trek ’n gesig. “Nie dat jy baie hard probeer het nie. Maar nou ja, jy was so besig om al die ander dokters en verpleegsters en fisio’s en wat ook al te date, dat jy nie tyd gehad het vir my nie.”
“Hel, ek is jammer.”
Sy vou haar servet oop en sprei dit oor haar skoot. “Moenie wees nie. Ek het jou glad nie gemis nie.”
Dit klink nou katterig en smalend, dink sy, maar hy soek daarvoor.
Die sjampanje word gebring en die kelner skink.
“Op die ginekoloog,” klink Thomas glase. “Ek twyfel nie dat jy een gaan word nie.”
“Dankie.”
Sy teug en kyk na die spyskaart. Thomas doen soveel moeite om sjarmant te wees en sy wantrou hom tog so. Sy bestel ’n dis wat nie te duur is nie, maar hy bestel die duurste ding op die spyskaart. Rykmanseun wat nooit spaarsamigheid en tekorte geken het nie, dink sy wrewelig.
“Ek gaan jou nou ’n geheim vertel, maar belowe jy sal nie vir jou gabba Eben of enigiemand anders vertel nie.”
Nuuskierig kyk sy oor die rand van haar glas na hom. “Belowe.”
“My oom Charl het gesê as ek nie vir jou gaan nie, is ek ’n blerrie fool.”
Sy voel hoe ’n blos teen haar wange optrek. Sy hoop maar hy sien dit nie in die halfdonker nie.
“Ons het nog nooit vir mekaar gegaan nie. Jy het my net daardie een slag gedate om ’n weddenskap te wen.”
Hy grinnik verleë. “Ag, ja, maar dit was tog ’n goeie idee. En die aand was immers lekker, of hoe?”
Sy teug net aan haar sjampanje en reageer nie. “Jy het nog altyd gedink ek is ’n playboy, nè, Brenda?”
Sy sit haar glas neer, verbaas oor wat soos ’n aantyging klink.
“Jy het nog altyd gedink ek is ’n nerd, nè, Thomas?”
Hy kyk haar stip aan en sy gesig word ernstig. “Ja, ek het, maar jy was ook die mooiste meisie in die klas. En die koudste, afsydigste een. Die ouens was maar bang vir jou, weet jy?”
Sy lag. “Die ysprinses? Ek het gehoor daarvan. Gelukkig is dit darem nie die ysheks of die ysdraak nie. Jy het in elk geval nie in my belang gestel nie, want jy was so gewild onder al die ander meisies wat nie met ys omgewe was nie.”
“Die een wat weggekom het … die grootste vis,” mymer hy. “Die grootste uitdaging. Ek het my kanse verspeel, het ek nie?”
Brenda sit terug en gluur hom aan. “Probeer jy nou romanties wees, of dramaties, of met my speel, Thomas? Dis bietjie te laat daarvoor.”
Hy sug teatraal. “Dit ís te laat en jy gaan weg. My oom gaan my vra of ek gras onder my voete laat groei het, en ek sal ja moet sê. Dan noem hy my ’n blerrie fool en ’n loser.”
Verontwaardig kyk sy na hom. “Het jy my nou vanaand uitgenooi om jou oom te kan vertel jy het dit tog gedoen?”
“Nee, ek wou regtig –”
“Ja, klink dit vir my! Jou oom moet ook besef dat ek my nie via jou laat manipuleer nie. Dat ek nie vir my laat voorskryf met watter man ek moet uitgaan nie.” Haar stem raak al driftiger.
“Chill, Brenda. Ek maak net grappies.”
Hy sit sy hand oor hare, maar sy trek haar hand weg.
“Hier kom ons kos,” sê hy verlig.
Die vermetelheid van daardie Charl Naudé om sy pierewaaier-neef aan haar te wil afsmeer, dink sy ergerlik. Asof sy gevlei moet wees dat ’n Naudé in haar belang stel. Sy en Thomas pas geensins by mekaar nie. Sy moet dalk gevlei voel dat Charl Naudé dink sy is goed genoeg, maar sy is eerder kwaad.
As sy hom eendag weer sien, sal sy hom daaroor konfronteer.
Vir die res van die aand gesels hulle oppervlakkig oor die Engelse, Engeland en wat hulle al gesien het, en die mense met wie hulle saamwerk. Dit voel vir Brenda soos ’n wapenstilstand, maar die gesprek verloop darem vreedsaam en die kos is baie lekker.
Thomas bestel ’n tweede bottel sjampanje en drink twee keer vinniger as Brenda.
“Jy moet nagereg eet,” dring hy aan. “Anders is die aand te kort.”
“Ek het nie juis ’n soet tand nie. Ek verkies kaas en beskuitjies.”
Hy bestel vir hom nagereg en vir haar kaas en beskuitjies. En daarna dring hy aan op koffie, likeur vir haar en konjak vir hom.
Sy het lank laas soveel gedrink en begin taamlik lighoofdig voel. Thomas gesels soos ’n draai-orrel.
“My oom Charl se vrou is so jaloers op hom dat hy dit skaars meer kan uithou,” sê hy skielik, en sy wonder hoe hulle by dié onderwerp uitgekom het.
“Dit moet moeilik wees as hy ’n beroep het waar hy uitsluitlik met vrouepasiënte werk.”
“Jip. Maureen wil stuipe kry as hy laat kom of in die nag uitgeroep word. Sy beskuldig hom links en regs dat hy minnaresse het. Uit skone moedeloosheid het hy vir haar ’n boetiek in Tygervallei gekoop om haar besig te hou. Sy is nie ’n sakevrou se dinges nie, maar sy is darem nog nie bankrot nie.”
“Foeitog.” Brenda probeer simpatiek klink.
“Die probleem is dat die vroumense regtig oor hom vrek, en sy weet dit.”
“O?”
