kyk Thomas agterna toe hy fluit-fluit wegloop.
“Weet jy, ons vriend Thomas hou hom pierewaaier en rokjagter, maar ek dink hy is meer onseker van homself as wat hy lyk,” sê sy vir Eben.
Hy knik. “Jy’s dalk reg. Hy het op universiteit deurgeskraap en ’n paar velle agtergelaat. Sy familie vereis natuurlik dat hy net so moet spark soos die res van hulle, maar ek vermoed hy is nie so toegewyd aan die mediese beroep nie. Hy speel maar net saam omdat hy verplig word.”
Brenda begin klim die trappe na die dokterskwartiere. “Daardie Charl Naudé is ’n voorbeeld van wat ’n geneesheer moet wees. Dink jy nie so nie?” vra sy oor haar skouer.
“Nee, my skat. Hy’s gans te mooi. Geneeshere moet heel, nie harte breek nie. Hy moes liewers ’n filmster geword het. George Clooney, move over. Ek is nou weer die perfekte materiaal vir ’n geneesheer. Net mooi genoeg, en teerhartig.”
Brenda lag net en boks Eben speels teen die arm.
3
Brenda sit diep ingedagte. Dis ’n week gelede dat hulle saam met Charl Naudé uit was en sy kan hom steeds nie uit haar gedagtes kry nie. Sy wonder oor hom, sy lewe, sy omstandighede. Sy durf nie vir Thomas uitvra nie. Hy kry dalk die verkeerde idee en dink sy stel belang in die man.
Toe ’n jong, blonde dokter skielik by haar tafel kom staan, skrik sy terug na die werklikheid.
“Gee jy om?” vra hy met ’n glimlag. “Die kafeteria is so vol, daar is nie meer tafels oop nie.”
Sy Engels is beslis Brits, dink sy. “Sit gerus.”
“Dankie. Ek is Kevin Wakefield, en jy is een van die Suid-Afrikaners.”
“Brenda Wiechers. Aangename kennis. Is jy van hier?”
“Gebore in Woking, al tien jaar lank in Londen. Is Suid-Afrika vol mooi mense soos jy en daardie bruingebrande dokters?”
Sy glimlag skeef. “Ons is maar soos julle, mooi én lelik. Die son bak ons net bruiner daar onder. Hier hou die weer ’n mens wit.”
“Julle sal ook nog verbleik soos ons. Jy lyk byna Skandinawies met daardie rooibruin hare en helderblou oë.”
“Ek is deels Duits, deels Iers, deels Nederlands en deels Frans.”
“Sjoe! Hulle sê mos die hibriede kan so goed uitkom. Sterk ook, want hulle is nie ingeteel nie.”
Sy glimlag net en eet haar broodjie, bewus daarvan dat hy haar met iets soos verwondering dophou.
“E … wil jy nie saam met my ’n vertoning gaan kyk nie? Agatha Christie se The mousetrap speel in die West End.”
Sy kyk op, skoon onkant gevang. Hoe kan hy haar so vinnig en halsoorkop probeer uitneem?
“Wel, ek weet nie …”
“Gaan jy vas uit, of is jy verloof?”
“Nee, nie een van die twee nie.”
“Ek het gedink as ek nie aanstaltes maak om kennis te maak en jou uit te vra nie, gaan niks ooit gebeur nie. Ek het jou lankal raakgesien, maar ek moes eers my moed bymekaarskraap.”
“Regtig?” Sy lag. “Nou ja, ek byt nie. Ek is mak, al kom ek uit Afrika.”
“Ek is ook mak. Glad nie ’n wolf nie.”
Nee, nie in die Thomas-liga nie, besluit sy geamuseerd. Hy lyk oopgesig en oulik. Sy oorweeg sy uitnodiging ’n paar sekondes voor sy instem. “Goed, dit sal lekker wees.”
Hy glimlag breed, en sy hou sommer van sy vriendelike bruin oë. Om ’n vertoning te gaan kyk, kan tog nie skade doen nie. As sy nie sy geselskap geniet nie, gaan sy net nie weer met hom uit nie.
Eben por haar in elk geval aan om uit te gaan. Anders, beweer hy spottend, gaan sy ’n oujongnooi word met net ’n kat vir geselskap.
“Is jy môreaand vry?” vra Kevin Wakefield.
“Nee, eers die aand daarna.”
“Dan koop ek solank kaartjies vir daardie aand. Ons sal met die moltrein moet gaan. Gee jy om?”
“Nee, glad nie. Dis altyd vir my ’n belewenis om met die moltrein te ry. Ons het nie ondergrondse treine in Suid-Afrika nie.”
“Ons het weer nie almal motors nie. Ek hoor julle het almal motors.”
“Nie almal nie, maar die meeste. Die afstande is groot en ons openbare vervoerstelsel is nie baie goed nie.”
Hy vra haar adres en skryf dit neer. “Ek vergeet dalk iets, dan is ons in die moeilikheid. Ek is taamlik verstrooid.”
Sy staan op. “Verskoon my, ek moet draf.”
Toe sy omdraai, stamp sy in iemand vas.
“Vlug jy oor jy my sien?” vra Thomas, teatraal seergemaak, met ’n skinkbord kos in sy hande.
“Nee, ek is oor ’n paar minute weer aan diens.”
“Wie is dié ou?”
Brenda is haastig, maar sy stel hulle voor.
“Wanneer kan ek by jou kom koffie drink?” vra Thomas op Engels en gaan sit op die stoel wat sy verlaat het. “Ons raak vreemdelinge vir mekaar, en ek dink nie dis wat oom Charl in gedagte gehad het nie.”
“Wag, ek moet hardloop. Ek praat anderdag met jou.”
Sy haas haar weg. Wat bedoel hy met sy verwysing na sy oom? Hoop die oom dat hulle twee sal afhaak? Die varkies moet eers vlerkies kry voor dít gebeur, dink sy vies. Sy gaan haar nie aan ’n reeksvryer soos Thomas blootstel nie, al ken sy hom jare lank. Dis presies die ding: sy ken hom te goed.
Sy kyk op haar horlosie. Binne twee minute moet sy aansluit by die ander dokters en verpleegsters en dis nog ’n hele ent. Sy begin draf.
Brenda geniet die aand saam met Kevin Wakefield nogal baie. Hy het ’n sin vir humor en hulle vind aanklank by mekaar. Hulle lag vir dieselfde goed. By die teater is hy die ene besorgdheid en hy koop vir haar ’n doos sjokolade, wat die twee van hulle saam opeet.
Op pad terug in die moltrein neem hy skielik haar hand. “Ek keer net dat iemand jou wegsleep,” grap hy.
Sy laat hom begaan, al maak dit haar ongemaklik. Al hou sy van hom, weet sy reeds dat sy niks meer as ’n vriendin sal kan wees nie, want ongelukkig trek hy haar nie fisiek aan nie. Hy kyk na haar handpalm, trek sy vinger oor die lyne en maak asof hy haar fortuin lees.
“Jy gaan met ’n blonde dokter trou en julle gaan saam ’n praktyk in Harley Street open. Julle gaan baie ryk wees en ’n herehuis in Kensington aanskaf. Miskien kry julle tyd vir kinders en dan gaan julle ’n hele kroos maak.”
Sy lag, maar eintlik voel sy baie ongemaklik. Sy is bang om haarself te verbind, bang vir iemand wat ernstig wil raak. Huweliksbande
