“Ek dink ek het al van u gehoor, dokter Naudé,” sê sy. “Ek is self van plan om ginekologie en verloskunde te doen. As ek eers klaar is met my Zuma-jaar, en nadat ek darem so een of twee jaar in Engeland gewerk het.”
Hy kyk skerp na haar. “Is jy opgewasse vir die lang ure en die druk? Jy lyk so … jonk en kwesbaar. Babas kom mos nie op bestelling nie, jy kan nie hulle tyd bepaal nie. Dis ’n dag-en-nag-werk.”
Brenda voel dadelik in die gesig gevat. Hierdie man onderskat haar. Hy is so bevooroordeeld soos die meeste mans.
“Ek is heeltemal sterk en vasberade genoeg,” reageer sy styf.
Sy glimlag is sowaar spottend, asof hy haar nie glo nie.
“Ek is ook van plan om in ginekologie en verloskunde te spesialiseer,” hoor sy Thomas sê, en sy draai haar oë weg van sy oom na hom.
“Hy wil net al die vroumense op hom verlief maak,” terg Maureen, en Thomas lyk gevlei.
Hy grinnik vir sy oom. “Dalk word ek eendag ’n vennoot van my oom Charl.”
Brenda let op dat die oom glad nie geamuseerd of inskiklik lyk nie.
“Jy sal jouself eers moet bewys,” is al wat hy sê.
“Kom ons mingle, my skat,” stel Maureen voor en hulle verlaat die groep.
Thomas neem Brenda se arm. “Kom ons gaan soek ons eie portuur op. Verskoon ons, mense.”
Dwarsdeur die aand, met sy sjampanje, toesprake, heerlike buffet-ete en massas mense, is Brenda bewus van die lang man wat so tussen die ander uitstaan. Hy praat nie weer met hulle nie, en dit lyk ook nie of hy ooit weer in hulle rigting kyk nie.
Brenda wonder of sy enigsins van hom hou. Hy is wel die aantreklikste man wat sy al ooit gesien het, en hy was aanvanklik bedagsaam. Maar hy het haar krities en met versluierde oë gestaan en dophou, asof hy wonder of sy goed genoeg is vir ’n Naudé. Toe hy haar “blykbaar ’n vreeslike vangs” genoem het, was hy sarkasties.
Thomas laai haar laataand by die koshuis af en bedank haar, maar hy maak nie weer ’n afspraak nie.
Sy het seker die toets by sy mense gedop, dink sy. Ag, nou ja, sy gee regtig nie om nie. Dis net ’n lekker storie om vir Eben te vertel.
“So ’n blikners! Ek sal hom teer en veer, en as hy nog nie genoeg gehad het nie, sal ek hom onderstebo aan sy toonnaels aan die naaste boomtak vasspyker,” blaas Eben.
Brenda lag. “Genade, maar dit klink verskriklik wreed. Wat het jy so erg teen Thomas? Hy het hom darem nou die aand soos ’n heer gedra. Wel, byna. Dit wil sê, hy het hom nie heeltemal soos ’n skarminkel gedra nie, al het hy geflankeer met al wat ’n vrou is. Hy kan homself net nie help nie. Dit was in elk geval die enigste keer dat ek ooit met hom sou uitgaan.”
Eben kyk haar simpatiek aan. “Moenie seergemaak voel nie, ou dier. Take it whence it comes.”
“Waarvan praat jy?”
Hy sug. “Daardie vabond het ’n weddenskap van honderd rand gewen. Die ouens in die kafeteria het gewed dat hy jou nie uitgevra sal kry nie.”
Brenda se mond val oop. Eers lag sy, maar toe droog dit op. Eintlik is dit glad nie snaaks nie, maar baie beledigend. En dit maak regtig seer, al wil sy dit nie erken nie.
“Die luis,” sê sy sag. “Ag, dit maak ook nie saak nie. Ek voel vere vir Thomas Naudé.”
En dit het haar darem die geleentheid gegee om sy ginekoloog-oom te ontmoet, dink sy. Vir die eerste keer in haar lewe kan sy ’n man nie uit haar gedagtes kry nie. Ag, dit sal wel mettertyd vervaag, troos sy haarself.
Tog het sy ’n voorgevoel dat sy professioneel weer met hierdie man te doene sal kry.
Brenda is effens gespanne by die gradeplegtigheid. Haar broer Rolf en sy vrou Lisa is in die gehoor, weet sy. Die studente staan egter in een lang ry, besig om togas en kappe te kry en mekaar geluk te wens. Eben se van is Brynard en hy is dus heel voor, terwyl sy alfabeties heel agter is tussen Poen Westra en Johan Weideman. Die Desember-son bak op hulle neer en die toga maak haar warm, maar sy gee nie om nie. Vandag is ’n groot triomf. Selfs nog groter as die eedafleggingsplegtigheid vroeër.
Toe hulle by die D.F. Malan-gedenksaal inloop, soek haar oë na Rolf en Lisa. Sy wuif vir hulle, en Rolf staan regop met sy kamera om haar af te neem.
By die sitplekke wat vir die eregaste bespreek is, sit ’n hele ry indrukwekkende Naudés. Hulle is natuurlik hier vir Thomas én Arnold. Een troon bo die ander uit – Charl Naudé. Aan sy sy is sy mooi blonde vrou. Verbeel sy haar of kyk hy na haar? Nee, dit kan nie wees nie. Hulle het net oë vir hulle twee familielede.
Toe sy egter by hulle verbystap, voel sy of sy aangestaar word en sy kyk om. Charl Naudé se oë is wel op haar. Hy knik en glimlag. Sy knik en glimlag terug, maar dis of haar hart nie heeltemal normaal wil klop nie. Sy skryf dit aan spanning toe.
Aan die einde van die plegtigheid is die prysuitdeling. Teen dié tyd weet Brenda dat sy die toekenning vir die beste student ontvang en dat Johan Weideman die prys vir die beste skripsie ontvang. Hulle word deur die beampte aangetree.
Brenda het trane in haar oë toe sy vorentoe geroep word en weer by die trappies opstap. In haar ore dawer die applous. Die rektor en die dekaan van die Fakulteit Gesondheidswetenskappe wens haar geluk. Sy kyk een slag oor die see van gesigte voor haar en kameras flits.
As haar ma nog gelewe het, sou sy trots gewees het. Haar ma het haar van kleins af aangemoedig. Dit maak haar bewoë dat sy nie hier kan wees om in haar sukses te deel nie.
“Jy is skrander en jy sal nog die hoogste sport van die leer bereik,” het sy meer as een keer vir Brenda gesê.
Na die plegtigheid staan die mense buite op die gras rond. ’n Fotograaf van die universiteit en een van Die Burger kom Brenda by haar trotse familie afneem.
“Jy raak nou te famous vir ons gewone sterflinge,” spot Eben toe hy en sy ma, tant Gertie, by hulle aansluit. “Netnou is daar ’n talent scout hier en hy gryp jou vir die een of ander soapie. Mense vrek mos oor mediese stories.”
“Lawwe ding,” sê Brenda en soen hom en sy ma.
“Die Naudés is ’n gedugte clan,” merk Eben op. “Kyk daar hoe koek hulle om die twee broers saam. Ek skat Thomas het maar deurgeskraap, soos hy partytjie gehou het.”
Brenda kyk oor haar skouer en sien dat Charl Naudé in hulle rigting kyk. Dan kom hy sowaar nader. Sy hou asem op.
“Geluk met jou prestasie, dokter Wiechers,” sê hy en skud haar hand.
“Dankie.” Hoekom is hy tog so oorweldigend? Sy moet al haar wilskrag inspan om koel en kalm te lyk.
Hy draai na haar broer. “Rolf! Hoe gaan dit? Ek het jou jare laas gesien. Geluk met jou kleinsus se prestasie.”
“Hallo, Charl. Gaaf om jou ook te sien,” sê Rolf en skud sy hand.
Brenda kyk verbaas na hulle. “Julle ken mekaar?”
“Ons was saam in die
