nie! Waarvan praat hy? “Wel, hierdie keer gaan juffrou Hettie haar eie gemors kom regmaak.”
“As u my net sal sê waarna u verwys. Ek het geen idee waarvan u praat nie!”
“Ek praat hiervan.” ’n Sterk, sonbruin hand skiet na sy baadjiesak en hy gooi iets voor haar op die lessenaar neer. Met bewende vingers tel sy dit op, vou dit oop. Voor haar dans ’n uitgeskeurde blad van een van hul uitgawes en langs die vetgedrukte letters “Vra vir Juffrou Hettie” glimlag die liewe ou gesig haar vriendelik toe.
Manda frons verward. “Wel … wat daarvan?”
“Wat daarvan?” Hy maak eers so ’n halfsirkel voor haar en draai dan weer terug, kompleet soos ’n slang wat wil pik, dink Manda. “Lees dit! Lees daardie eerste stuk … die stuk van Jeanette en …” Dis of sy stem wil breek. “En daardie ou oom van haar. Lees dit, want groter snert sal jy in jou dag des lewens nooit weer onder oë kry nie.”
Manda gehoorsaam werktuiglik. Sy weet dis háár rubriek hierdie, die eerste een wat sy geskryf het die oggend nadat juffrou Hettie die ongeluk gehad het …
Sy kyk versigtig op. “Ek … ken die inhoud. Wat is die probleem?”
Hy snorklag en sê dan sissend: “Die probleem? Daar is meer as een, juffrou. Die eerste probleem is dat dit die grootste spul snert is wat daar geskryf staan. Dat nie een woord daarvan waar is nie. Dis ’n spul infame leuens om mee te begin. Daar bestaan nie so iets dat daardie arme kind soos jou liewe juffrou Hettie haar noem, ooit gevange gehou is nie. Dat sy ’n beskermde lewe gehad het tot dusver, is waar, maar sy is beslis nie agter tralies opgesluit soos wat daar geïnsinueer word nie. Dis ’n gruwelike, hemeltergende leuen dat haar voog, daardie ou man, soos hy in die rubriek genoem word, haar vir homself grootgemaak het en haar nou in ’n huwelik met hom wil dwing. En dis belaglik dat hy agter haar erfporsie aan is.”
“So?” Manda het haar intussen reggeruk, neem nou weer plaas en kyk uitdagend op. “U wil my dus wysmaak dat ’n meisie van agtien jaar al hierdie dinge uit haar duim gesuig het? Ek gee toe dat sy miskien hier en daar kon aangedik het, maar die basiese feite, glo ek …”
“Ek wil jou niks wysmaak nie. Dit traak jou nie uit watter vinger Jeanette daardie klomp snert gesuig het nie, maar ek sê vir jou dis nie waar nie.”
’n Onrustigheid pak Manda beet. Die man klink so seker van homself. Sou hierdie Jeanette ’n grap probeer maak het of sou die kind nie heeltemal normaal wees nie? Aan daardie moontlikheid het sy nooit gedink nie! “As ek dan u woord daarvoor moet neem dat niks hiervan waar is nie, moet ek aflei dat sy … wel … aan ’n oormaat verbeelding ly of selfs …”
“Swaksinnig is?” sis hy, steeds woedend. “Ek het nog nooit so daaraan gedink nie, maar begin dit beslis nou vermoed. Wat vir my ’n voldonge feit is, is dat net ’n swaksinnige grootmens so ’n brief vir soetkoek sal opeet, dit publiseer en dan nog die vermetelheid het om haar raad te gee, die soort raad wat wel gegee is. Geen volwasse mens by sy sinne sal so iets doen nie.”
Dis nou Manda se beurt om ’n blos op haar wange te kry. “Meneer, ek dink nie dis nodig om so beledigend te wees nie. U is ook onredelik. U moet onthou dat ons net dít wat aan ons geskryf is, het om na te oordeel. Daarvolgens gee ons raad en probeer ons help.”
“Help? Noem jy dit help? Ná wat gebeur het …”
“Wat het gebeur?”
“Sy het die raad aanvaar. Sy het weggeloop. Spoorloos verdwyn.”
Manda se hart ruk. “Sy sal weer terugkom …”
“O? En hoe weet jy? En wat kon intussen nie alles met haar gebeur het nie? ’n Jong meisie wat die lewe nie ken nie en dan nog die erfgename van ’n fortuin.”
Manda se oë rek. Jeanette het net melding gemaak van ’n bietjie geld wat haar ouers vir haar nagelaat het. Sy het nooit iets van ’n fortuin genoem nie. “Is dit werklik so baie?”
“Ek sou sê tienmiljoen is seker nie kleingeld nie,” kom dit sarkasties en Manda staar hom net aan. “Waar is daardie juffrou Hettie, juffrou Maree?”
“Wat … wat wil u hê? Wat … kan sy doen?”
“Sy het hierdie gemors veroorsaak.”
“Nee, sy het nie.” Manda lek oor haar lippe. “Dit was ek. Ek het daardie rubriek geskryf. Ek het dit gehanteer terwyl juffrou Hettie in die hospitaal was.”
“Jy!” Hy is vir die eerste keer stom … stom van verbystering en skok.
Manda kyk moedig op. “Dis nog altyd net u woord teen dié van Jeanette dat die feite wat sy my gegee het, leuens is. Ek vind dit steeds moeilik om u woord bo hare te aanvaar. Dit maak nie sin dat sy so ’n brief sou skryf as daar nie ten minste ’n greintjie waarheid in steek nie.”
Weer lyk dit of hy gaan ontplof. Weer is dit duidelik dat hy nie ’n man is aan wie se woord ooit getwyfel word nie. Koel en uit die hoogte kyk sy hom aan. “Ek kan nie sien waar u in die prentjie pas nie.”
“Nie? Wel, laat ek jou dan vertel, sodat jy kan weet waar ek in die prentjie pas en wie se woord om te aanvaar. Ek, juffrou Maree, is die ou man wat agter haar fortuin aan is en haar in ’n liefdelose huwelik met my wil dwing – die ou man wat haar oupa kon gewees het. Ek is Rocco de la Rey – Jeanette de la Rey, die erfgename van die De la Rey-fortuin, se oom en voog, ’n wewenaar, ses en dertig jaar oud en self ’n hele paar miljoen rand sterk. Wel?”
2
Manda kan hom net sit en aanstaar en die ongeloof lê helder in haar oë. Dan maak dit plek vir skok toe die volle besef van wat die man haar pas vertel het, ten volle tot haar begin deurdring. Meteens is hy nie meer ’n blote vreemdeling wat net uiters lastig is nie. Hy begin vaag bekend lyk en die naam klink nog bekender. Rocco de la Rey is bekend in die stad, sinoniem met rykdom, sukses en invloed. ’n Ou gevestigde in die wêreld van groot geldsake en bedrywe.
En dis dié Rocco de la Rey wat hier voor haar staan, en dis aan Jeanette de la Rey dat sy die raad gegee het om weg te breek, te verdwyn voordat sy haar in ’n gedwonge, liefdelose huwelik met haar ou voog bevind, die slinkse ou man wat net agter haar geld en jeug aan is …
Die giggellaggie wat meteens die swanger stilte verbreek, klink so onvanpas dat sy self daarvoor skrik en vir ’n oomblik yskoud word. En dan borrel dit verder na buite, totdat sy later net met tranerige oë hulpeloos na die man kan opkyk wat voor haar staan en wat lyk asof hy uit graniet gekap is. Sowat van skok en verbystering, van kale ongeloof, het sy nog nooit tevore op ’n gesig gesien nie. En hoe meer granietagtig die man vertoon, hoe snaakser lyk hy vir haar.
’n Vuis slaan op die blink lessenaarblad en laat haar penorent wip. Dit bring haar histerie oombliklik tot ’n einde. “Is jy van die duiwel besete? Daar is niks om oor te lag nie, verduiwels! Jy het van my die grootste gek voor al my vriende gemaak! Die hele stad is aan die skinder en lag ten koste van my!”
“Wat … wat bedoel jy?” vra sy verward, en sit ’n streng hand op haar keel. Dis beslis nie nou die tyd vir lag nie. Hierdie man lyk asof hy hom elke oomblik te buite kan gaan.
“Omdat almal weet wie die Jeanette is aan wie jy sulke puik raad gegee het, veral noudat sy spoorloos verdwyn het. Dis nie moeilik om twee en twee bymekaar te sit nie, veral nie vir die mense wat ons persoonlik ken en ook hierdie snert lees wat jy skryf nie. En natuurlik
