nie, Manda. Verstaan my asseblief mooi. Hierdie soort van ding leer jy net met ervaring uitken. Dis onregverdig om te verwag dat iemand wat vir die eerste keer hiermee te doen kry, dit dadelik korrek sal takseer.”
“Ek begryp, juffrou Hettie. Maar sê my nou hoe u hierdie brief sou hanteer het, asseblief.”
“Wel, ek sou vir eers ietwat skepties teenoor haar droewige verhaal gestaan het. Ons leef darem nie meer in die Middeleeue nie. Haar brief klink soos die tema van ’n outydse roman. Iets sê my dat die kind se feite nie heeltemal juis is nie.”
“Ja, maar iets sê my ook dat daar êrens, hoe gering ook al, ’n bietjie waarheid in moet steek. Juffrou Hettie, ek kan net nie aanvaar dat ’n meisie van agtien sommer so ’n fantastiese storie uit haar duim sal suig en dan sal skryf en raad vra nie. Nie as sy normaal is nie, en sy is dit blykbaar, hoewel sy skynbaar aan ’n oormaat van verbeelding ly.”
“Dit gee ek toe. Daar moet êrens iets wees waarop sy hierdie verhaal gebaseer het. Maar ek voel eerlik dat die situasie wat sy hier skets, op ’n misverstand berus. Per slot van sake kan hierdie voog van haar haar nie met ’n geweer tot voor die kansel dwing nie. Sulke dinge gebeur net nie meer vandag nie, Manda.”
Manda sug, laat haar blik sak. Nee. Natuurlik nie. “Wat sou u antwoord dus aan haar gewees het?”
“Ek sou haar aangeraai het om ’n ope gesprek met hierdie voog van haar te hê. Hom vertel het dat sy geheg is aan hom en dat sy innig dankbaar is vir alles wat hy vir haar gedoen en beteken het in die jare wat verby is, maar dat sy nie kans sien om sy vrou te word nie. Terloops, ek sien in jou antwoord dat jy ’n paar keer melding maak van ’n ou man en op een plek van ’n ou man wat haar oupa kon gewees het. Ek sien nêrens in haar brief iets wat so ’n afleiding regverdig nie. ’n Taamlike ouderdomsverskil tussen hulle kan wees van vyf tot vyftig jaar. Maar ek sal nie sê dat ’n man van ses en dertig as ’n ou man bestempel kan word en nog minder dat hy maklik die oupa van ’n agtienjarige meisie kan wees nie.”
Vir die soveelste keer vandag voel Manda haar ore brand. Dan lag sy skuldig. “Ek is bevrees ek ly ook aan ’n oormaat verbeelding nes ons kleine Jeanette. Ek pleit skuldig. Dit was my eie afleidings en ek weet werklik nie waar ek aan hulle gekom het nie.” Sy kyk vinnig weg en haar stem is gedemp. “Ek het ’n lieflike gemors van u rubriek gemaak, juffrou Hettie. Ek … is jammer. Geen wonder Rocco de la Rey bestempel dit as die grootste snert wat hy nog ooit onder oë gekry het nie!”
Juffrou Hettie se oë blink ’n oomblik geamuseerd. Sy sou graag hierdie miljoenêr met die vrye sê persoonlik wil ontmoet. Om darem so iets vir haar regterhand te sê!
“Asseblief, dis glad nie nodig om ’n kompleks daaroor te ontwikkel nie. Ek het jou reeds gesê – insig kom met ervaring. Dis deels my skuld. Ek het al die jare die rubriek my eksklusiewe eiendom gehou. Ek moes daaraan gedink het dat daar op ’n dag iets sou gebeur en dan is daar niemand wat opgelei is en kennis daarvan dra nie. Ek dink ek en jy moet dit in die toekoms om die beurt doen …”
“O nee, asseblief nie, juffrou Hettie! Ek dien my bedanking vandag in as u dit werklik van my gaan verwag. Ek is bereid om enige ding onder die son te skryf, maar nooit ooit weer ’n probleembrief vir my nie, dankie!”
“Maar, Manda, jy het jou uitstekend van jou taak gekwyt. Ek het al ’n hele paar briewe van dankbare persone gekry wat net lof het vir jou hantering en insig in hul probleme en die raad wat jy gegee het. Hierdie Da la Rey-geval is maar die enkele uitsondering.”
“Maar een is genoeg vir my. Nee dankie, juffrou Hettie. U weet dat ek in al die jare nog nooit werk wat u aan my gegee het, geweier het nie. Maar hier steek ek vierspoor vas. Geen probleemrubriek ooit weer vir my nie. Asseblief!”
Juffrou Hettie frons liggies. Die vervlakste miljoenêr het haar beste joernalis en toekomstige opvolger totaal afgeskrik. Die man het Manda beslis die harnas ingejaag. Te oordeel na haar ontsteltenis, begin sy byna glo dat party van die vergesogte feite in sy pleegkind se brief ’n goeie hap van die waarheid kan weghê! Hy klink na ’n skrikwekkende persoonlikheid.
Dat Manda self haar bedenkings het, is duidelik toe sy weer laat hoor: “En ek sê vir juffrou, hierdie Rocco-mansmens is heeltemal kapabel en dwing ’n vrou met ’n geweer tot voor die kansel. Dit lyk my as hy sy kop op ’n ding gesit het, sal niks en niemand hom keer nie.” Daar is ’n bietjie leedvermaak in haar stem toe sy vra: “Kom ons veronderstel nou net Jeanette het u raad ontvang en sy het dit deurgevoer. Sê nou maar u het op ’n dag weer ’n brief van haar gekry waarin sy vertel dat sy toe die ope gesprek met hierdie man gehad en dat dit haar alles niks gehelp het nie. Wat sou u dan gedoen het?”
“Ek sou haar om sy adres gevra en ’n persoonlike brief aan hom geskryf het en haar intussen aangeraai het om ’n prokureur te gaan sien, en indien dit nie anders kan nie, haar op die polisie te beroep. Hy kán haar nie dwing om met hom te trou as sy nie wil nie.”
Manda se lippe pers opmekaar. Haar hele houding sê duidelik: Jy het nog nie vir Rocco de la Rey persoonlik ontmoet nie. Dan trek sy haar skouers op. “Goed. Ons laat dit daar. Maar dis nie die end van die storie nie. Ek sit hier vasgepen tot tyd en wyl daardie meisiekind iets van haar laat hoor of totdat sy opgespoor word. En dan is dit nog nie die end van die storie nie. Dan hang alles nog daarvan af of sy nie iets kranksinnigs gaan aanvang het of iets oorgekom het nie.”
Juffrou Hettie skud haar kop ietwat ongeduldig. “Dis gek om van jou te verwag om ’n maand lank hier te sit en pos oppas. Ek is nou self weer in beheer van die briewe en per slot van sake is ek jou hoof. Ek sal die man kontak en hom sê dat ek volle verantwoordelikheid aanvaar en jy gaan weg see toe soos jy beplan het.”
“Nee, juffrou Hettie. Baie dankie, maar ek gaan nie toelaat dat u my kastaiings uit die vuur krap nie. Dis my eie onkunde en onbekwaamheid wat my hierin laat beland het. Ek moet dit self regmaak.”
Juffrou Hettie se lang geduld word ietwat korter. “Jy is nie onkundig en onbekwaam nie. Moenie twak praat nie, kind!”
“Rocco de la Rey dink so – en miskien is hy reg.” Die blou oë lyk bekommerd. “Ek sal tog tot ’n mate verantwoordelik wees as daardie kind iets moet oorkom, juffrou Hettie. Ek sal net rus vir my siel kry as ek weet sy is veilig en ongedeerd terug by haar voog. Dus maak dit nie eintlik saak dat Rocco de la Rey my verbied het om die stad te verlaat nie. Ek sou in elk geval niks van my vakansie geniet het nie. As die kind net van haar wil laat hoor!”
Maar in die week wat volg, is dit so goed of die erfgename van ’n fortuin het in die blou lug verdamp. Twee keer op ’n dag lui Manda se telefoon en elke keer klink die nou bekende stem kortaf in haar oor op: “Rocco de la Rey wat praat. Nog niks gehoor nie?”
“Nee. Niks.” Dan sal sy aarselend vra: “Het hulle nog nie … ek bedoel die speurders …?”
“Nee. Nêrens kan ’n spoor van haar gevind word nie. Goed, juffrou Maree. Ek bel weer later.”
Telkens sak sy op die naaste stoel neer en voel hoe die knaging aan haar senuwees vervat, net ’n bietjie erger as tevore. Sy kan ook elke keer die spanning in sy stem hoor en sy besef dat hy seker op die oomblik die bekommerdste miljoenêr in die land is.
Dan, op ’n dag, is die langverwagte brief daar en juffrou Hettie ontbied Manda onmiddellik na haar woonstel. Sy storm binne, glad nie so statig en waardig soos altyd nie.
“Waar is sy? Hoe gaan dit met haar?”
“Hier. Lees self.”
Manda se blik gaan vinnig oor die geskrewe reëls en sy slaak ’n
