te verkoop …”
Haar lus vir lag is nou totaal weg. Hierdie man kan honderd keer ’n miljoenêr wees, maar sy gaan haar nie deur hom laat beledig nie. “Ek hou nie van die toon waarop u met my praat nie, meneer De la …”
“En ek hou nie van die wyse waarop jy in jou rubriek na my verwys het nie, juffrou Maree. Ek hou niks daarvan om deur ’n oujongnooi vir die gek en bespotting gehou te word nie. En jou raad aan Jeanette staan my glad nie aan nie. En …”
“En ’n oujongkêrel van ses en dertig het natuurlik baie meer wysheid in pag as ’n oujongnooi van sewe en twintig!” kap sy sarkasties terug en voel hoe die bloed in haar slape klop. As hy nog een keer die woord oujongnooi gebruik, sal sy … sal sy hom met iets gooi. Miljoenêr ofte nie!
Blitsig is sy antwoord: “Moenie vir my op die rak soek as jy self daar sit nie, juffrou. Ek is nie ’n oujongkêrel nie. Ek het jou gesê ek is ’n wewenaar.”
“O!” Die wind is vir die soveelste keer uit haar seile. Sy laat haar blik sak en haar stem klink meteens baie meer bedees. “Wel, wat gaan u doen? Ek veronderstel u gaan die tydskrif dagvaar, my uit my werk laat gooi en …”
Hy trek sy asem diep in en vir die eerste keer sedert hy die kantoor ongenooid binnegestap het, heers daar ’n hele rukkie stilte. Lank kyk sy kwaai bruin oë priemend na die waarnemende hoofredakteur. Dan laat hy hoor, sy stem ook nou kalmer, maar nietemin nog beslis: “Nee, juffrou. Ek is nie ’n onredelike mens nie. Ek is self ’n werkgewer en ek weet ’n mens moet soms maar noodgedwonge gebruik maak van die dienste van iemand wat geensins bekwaam genoeg is vir ’n spesifieke taak nie.”
Manda verstyf merkbaar by die aanhoor van hierdie woorde en die oë wat na hom opkyk, vermoor hom stilswyend.
Maar hy gaan kalm voort: “Nee, ek sal nie die tydskrif en jou hoofde verantwoordelik hou vir jóú voortvarendheid en onkunde nie. Maar jy gaan nie skotvry hiervan afkom nie. Jeanette moet gekry word – dadelik!”
“Maar … hoe? Waar moet ek …?” begin sy hulpeloos.
“Ek het natuurlik reeds privaat speurders op soek na haar. Ek wil nie ’n polisiesoektog op tou sit nie. Dit sal te veel publisiteit meebring. Maar jy het haar mos in jou antwoord genooi om jou weer te kontak. Jy sal met graagte help – al is dit natuurlik van die wal af in die sloot. Het sy jou nog nie weer gekontak nie?”
“Nee.”
“Ek wil onmiddellik weet die oomblik as jy van haar hoor. Hier is my adres en telefoonnommers. Dit maak nie saak watter tyd van die dag of nag dit is nie, verstaan? Onmiddellik!”
Manda knik gedienstig. “Ek gaan Maandag met ’n maand verlof, maar ek sal reël dat my pos elke oggend dadelik deurgegaan word en dat u dadelik gekontak word as daar so ’n brief …”
“O nee, juffrou Maree, jy gaan nêrens heen nie. Jy bly net hier en jy kom elke dag self jou pos deurgaan. Meer as genoeg mense weet reeds van hierdie gekkespul.”
Sy kyk hom fronsend aan. Die man is belaglik as hy dink sy gaan ’n maand se vakansie langs die see opoffer om hier pos te sit en oopmaak. “Maar …”
“Geen maar nie, juffrou. Verstaan my goed. Ek hou jou volkome verantwoordelik vir wat gebeur het, en as Jeanette iets oorkom …” Sy stem is nou gevaarlik sag, onmiskenbaar dreigend. En Manda sê totsiens aan al haar vakansieplanne. “Ek wil jou adres ook hê, asseblief. En jou telefoonnommer.”
Stilswyend skryf sy dit neer op ’n stukkie papier en oorhandig dit aan hom. Hy lees dit en steek dit dan in sy binnesak.
“Indien u iets van haar verneem of haar opspoor, sal u my dan ook net asseblief in kennis stel?” vra sy styf, en hy knik ewe styf.
“Ek sal. Totsiens, juffrou Maree. Ons sien mekaar weer.”
Sy laaste woorde is nie ’n afskeidsgroet nie. Dis ’n dreigement en Manda voel soos ’n geprikte ballon toe die deur agter hom toegaan en sy in haar stoel terugsak. Met bewende vingers tel sy die kaartjie voor haar op. Sy huisadres is Groene Weide. Dit klink mooi, koel, rustig … vreedsaam. Haar mond trek suur. Allesbehalwe wat die baas is …
Dis ’n bittere dag om deur te worstel en vir die eerste keer in haar lewe geniet Manda nie haar werk nie. Telkens is die haatlike stem in haar ore. Gebruik maak van mense wat nie bekwaam is nie … Alwyse oujongnooi …
Een ding is seker: hy is beslis die mees ongepoetste miljoenêr in die land! En dan het hy nog die vermetelheid om homself as ’n redelike mens te bestempel. Is dit redelik om haar verantwoordelik te hou vir die spul leuens wat ’n verbeeldingsieke kind vir die waarheid verkoop?
Maar teen vyfuur die middag het haar woede teenoor Rocco de la Rey taamlik afgekoel, en nou neem onrus en ongemak die plek daarvan in. Sy sal verplig wees om juffrou Hettie alles te gaan vertel. Sy het nou weer haar eie rubriek oorgeneem, dus kom al die pos in verband daarmee na haar.
Juffrou Hettie kyk verras op toe Manda die woonstel binnestap.
“A, Manda! Jy kom of jy gestuur is. Ek wil sterf vir ’n koppie tee, maar dit smaak nooit so lekker as wanneer jy dit saam met iemand drink nie. Gaan skakel vir ons die ketel aan, asseblief.”
Manda laat haar blik vlugtig oor die ouer vrou dwaal. Die wêreld lê besaai met briewe. “Ek sien u het al aan die werk gespring.”
“Ja, Mattie het die eerste klomp rubriekbriewe vanmiddag gebring en ek het toe maar besluit om hulle dadelik te takel. Hier is ’n hele paar interessantes by.”
Manda voel hoe haar keel toetrek. Sal daar tog nie een van Jeanette de la Rey onder hulle wees nie? Maar sy wil nie nou al vra nie. Eers die tee gaan maak, en dan sal sy juffrou Hettie alles moet vertel.
’n Rukkie later sit die ouer vrou verdwaas en luister, en toe Manda eindelik stil is, slaan sy haar pofferhandjies saam.
“Liewe land, kind, maar dis … Dit klink soos ’n storie!”
Manda se lippe bewe. Sy het meer skokke vandag verduur as wat sy kan hanteer. “Dis geen storie nie, juffrou Hettie. Daardie man kon my vermoor, en ek wil liewer nie dink wat hy gaan doen as daardie Jeanette-kind iets onverantwoordeliks aanvang of iets oorkom nie.” Sy vroetel in haar handsak. “Hier is haar oorspronklike brief aan my. Gelukkig het ek al die rubriekbriewe wat ek gehanteer het, bewaar. En hier is my antwoord aan haar,” en sy oorhandig die bladsy van die betrokke uitgawe wat Rocco de la Rey vandag voor haar op die lessenaar neergegooi het as die grootste snert wat nog ooit geskryf is. “Lees dit asseblief, juffrou Hettie, en gee my dan u eerlike opinie. Wat sou u antwoord aan hierdie meisie gewees het?”
Manda sluk aan haar tee maar proe dit nie werklik nie, terwyl juffrou Hettie met aandag lees. Daar is ’n frons op die goedige gesig toe sy die brief en die rubriek eenkant toe skuif. Manda kyk vraend op.
“Dis baie duidelik dat die brief deur ’n jong, onervare persoon geskryf is,” sê die ouer vrou aarselend.
Manda knik. “Ja. Dit het ek ook dadelik besef,” gee sy toe.
“Dit is ook baie dramaties geskryf. Ek sal dit selfs melodramaties noem. Hierdie naskrif van haar, help my asseblief, klink baie soos ’n stem roepende uit ’n tronksel. Het die hele trant van die brief jou nie gewaarsku dat jy dalk hier te doen het met iemand wat na oordramatisering neig nie en dat die feite miskien nie heeltemal so betroubaar
