section>
ELZA RADEMEYER
Rots van Stormbaai
Jasmyn
1
“En nou, hoekom lyk jy soos iemand wat ’n spook gesien het?” vra Jessica toe sy teetyd by haar kollega se kantoor inloer.
Melanie Walters knip haar wydgerekte oë ’n paar keer en sug swaarmoedig. “Was dit liewer ’n spook.”
“Wat is fout?”
“Ek het so pas ’n telefoonoproep gehad. Van my springlewendige swaer.”
“Louis Walters?” vra Jessica met ’n ligte fronsie. “Ná soveel jare? Waaroor het hy dié keer met jou skoor gesoek?”
“Hy’s terug in die Kaap en het ’n afspraak gemaak … sesuur by my woonstel. Hy wou nie sê waaroor nie. Dalk het hy snuf in die neus gekry oor sy ma se kuiery by my en Antonie.”
“O. Wel, ek sou sê dis hoog tyd,” sê Jessica toe sy verby die lessenaar loop om by die kabinet in die hoek te kom. “Want waar in jou lewe het jy al daarvan gehoor dat ’n seun sy ma kan belet om by haar skoondogter en kleinkind te kuier? Jou skoonma het seker vir hom gesê dis pure bog.”
“O nee, Louisa sou vir my gesê het as sy sulke planne gehad het. Ons het twee dae gelede saam koffie gedrink. Toe het sy nog gesê sy wonder wanneer Louis weer ’n draai hier in Suid-Afrika kom maak.”
“En nou is hy hier. Wat ek nie kan verstaan nie, is dat ’n ma haar so deur ’n seun kan laat intimideer. Hoeveel jaar is dit nou al vandat hy julle belet om kontak met mekaar te hê?”
“Nog van voor Antonie se geboorte af en hy word een van die dae al ses. Maar Louisa beskou dit nie as intimidasie nie. Die kamma skelm kuiertjies is vir haar pure pret. Sy steur haar glad nie aan Louis se geite en grille nie.”
“Hoekom steur jy jóú dan aan hom?”
“Omdat dit ék is wat elke keer onder sy skeermestong moet deurloop.”
“As ek jy was, het ek hom sommer dadelik na sy peetjie gestuur.”
“Hy’t my te onverhoeds betrap. Ek het dan nie eens geweet hy’s terug in die land nie, nog minder gedink dat hy my werk toe sal bel! In elk geval, Louis Walters is ook nie dié soort mens wat jy sonder meer na sy peetjie kan stuur nie.”
“Maan toe dan,” sê Jessica oor haar skouer. “Dis tog nie jou skuld dat hy nie wil glo Antonie is sy broer se kind nie.”
“Maan toe, of na sy peetjie, is dieselfde ding. Hy sal hom ewe min aan beide steur.”
Toe Jessica die verslag gekry het waarna sy op soek was, kom staan sy voor Melanie. “Ek sal jou sê wat. Dreig hom met die hof. Bloedtoetse kan mos bewys Antonie ís Mark se kind.”
“Ek sterf voordat ek my kind aan bloedtoetse onderwerp om aan Louis Walters iets te bewys!” sê Melanie koppig. “As ek en Mark nie getroud was nie, is dit ’n ander saak. Maar al was dit net twee dae, ons was wettiglik getroud!”
Jessica trek haar skouers op. “Toemaar, een van die dae is jy vir goed ontslae van daardie swaer van jou. Weet hy dat jy hier by die werk bedank het?”
“Nee, hoe sal hy daarvan weet? Tensy Louisa vir hom vertel het ek is van plan om te verhuis. Maar ek twyfel. Sy sal nie sommer my naam voor hom noem nie.”
“Het jy al ander werk gekry?”
“Nee. Ek het mos vir jou gesê ek gaan eers ’n maand of wat lekker vakansie hou voordat ek my weer oor werk begin kwel.”
“Ek wens ek het ook soveel geld soos jy gehad. Dan sou ek presies dieselfde gedoen het.”
“Haai, jy is dan pas terug van verlof! Onthou, ek was nog nooit met verlof sedert Mark se dood nie.”
“Sjoe, dis lanklaas, ja. Ek kan amper nie glo Mark is al so lank terug oorlede nie, weet jy. Dit voel vir my soos sommer nou die dag wat ons twee sy restaurant binnegestap het. Maar wag, laat ek liewer aangaan met my werk. Ek het net gou hierdie inligting oor die Joss-saak kom haal.”
Melanie sukkel om aan die gang te kom nadat Jessica by die kantoor uit is. Haar gedagtes bly terugdwaal na die verlede. Dis dan ook nie lank nie, of die hier en nou vervaag tot ’n newelwaas waarvan die vingers haar teruggryp …
Dit was in hul etensuur dat Jessica haar saamgesleep het na die restaurant laer af in die straat. Kort ná haar aanstelling hier by die prokureursfirma, het sy met Jessica bevriend geraak. Soos gewoonlik het haar vriendin die hele tyd geloop en babbel, onder meer oor die “fantastiese” eienaar van die restaurant. Maar haar gedagtes was op ’n ander plek. By haar nuwe werk en by die horde kartondose in die woonstelletjie wat sy nog moet uitpak.
By die restaurant aangekom, het sy sonder om rond te kyk saam met Jessica na ’n tafeltjie toe gestap. Maar nog voordat hulle behoorlik hul sit kon kry, het Jessica omgespring en die restaurant uitgestorm agter ’n man aan wat sy buite in die straat herken het. Sy, Melanie, kon maar net haar kop skud oor haar vriendin se voortvarendheid. Sy sal haar tog so belaglik maak om agter ’n man aan te hardloop, het sy by haarself gesit en dink.
Die volgende oomblik het sy bewus geword van ’n man langs die tafel met ’n notaboekie en pen in die hand. En toe sy opkyk, kon sy nie weer wegkyk nie. Dit was asof die diep donker kykers van die man haar wou insuig in ’n kolkende maalstroom van emosies. Verdwaas het sy in haar verwarde gedagtes rondgetas na woorde wat sin maak. “Ek … e … wag nog vir my vriendin. Sy sal nou-nou hier wees.”
Hy’t effens geglimlag en regoor haar agter die tafeltjie ingeskuif. “Ek het jou nog nie voorheen hier gesien nie?”
“Nee, dis die eerste keer dat ek hier kom.”
“Ek is Mark Walters.” Die diep stem het haar ore laat duisel en haar sinne verder benewel. Hy het sy hand vriendelik na haar uitgesteek.
“Ek is Melanie Botha,” het sy sag, amper huiwerig, gesê en iets soos ’n elektriese skok het deur haar lyf getril by die aanraking van hul hande.
Hy’t ’n klomp vrae gevra. Oor haar werk en dinge. Sy’t vaagweg gewonder hoekom hy haar so uitvra, maar was so intens van sy nabyheid bewus dat dit alles oorheers het. Eers toe Jessica opdaag, het hy opgestaan van die tafel af en hul bestelling in sy notaboekie aangeteken.
Sy kon haar blik nie van hom losskeur toe hy wegstap nie. Haar oë, haar hele wese, het soos ’n videokamera op hom gevries, elke greintjie detail van die man vasgevang in ’n ewige hartbeeld. Niks het haar ontglip nie. Sy gitswart krullerige hare, die span van sy breë skouers onder die wollerige trui en die stewigheid van sy sitvlak in die donker broek …
“Van waar af ken julle twee mekaar?” het Jessica se nuuskierigheid haar teruggebring aarde toe.
“Ons ken mekaar nie.”
“Maar julle het dan so lekker gesels.”
“Hy’t maar net gewag dat jy moes terugkom om te hoor wat ons wil bestel.”
“Hmm, dis nie soos ek Mark Walters ken nie. Hy sou nie om dowe neute gedraal het met die bestelling nie.”
“Wat insinueer jy?”
