kyk. “Ek het so oor die verlede gesit en droom dat ek skoon vergeet het van werk. Ek sal van die verslae moet huis toe vat, anders gaan meneer Potgieter môre wonder wat ek die hele dag gedoen het.”
“Sê vir hom dis jou swaer wat jou uit die werk gehou het,” spot Jessica.
“Moenie nog spot nie. My senuwees is skoon gedaan.”
Jessica lag. “Is dit van vrees? Of is jy dalk heimlik verlief op jou swaer? Hy kan ’n aanwins wees. Jy sê mos jou skoonma sê hy’t so ’n kasteel in Constantia en …”
“Moenie simpel wees nie! Al is hy die laaste man op aarde sal ek nie op hom verlief raak nie. Hy’t my nog elke keer soos ’n wurm laat voel. Ná vanaand sal ek seker soos ’n muishond voel.”
“Miskien moet jy die ding ’n slag omkeer en hóm soos een laat voel.”
“En hoe dink jy moet ek dit regkry?”
“Deur die wind uit sy seile te neem. Nooi hom gul binne, help hom om van sy baadjie ontslae te raak, druk hom plat in ’n stoel, jaag vir hom ’n bier in, masseer sy voete, en siedaar! Voor hy hom kon kry, eet hy uit jou hand!”
“Was dit hoe jy Johan Sauerman se hart gesteel het?”
Jessica kyk skielik anderpad. “Is dit nou nodig om my aan hóm te herinner?”
“Ag, jammer, ou maatjie. Ek het gepraat voordat ek gedink het.”
“Toemaar, ek sal darem seker sy ontrouheid oorleef.”
Ook maar goed Jessica het ’n maand of wat gelede van Johan se ontrouheid uitgevind, en hul verlowing verbreek, dink Melanie toe hulle buite die gebou van mekaar afskeid neem. Sy, Melanie, kon dwarsdeur die amper vyf jaar wat die twee verloof was nooit vat aan Johan Sauerman kry nie. Kunsmatig is nie die woord vir hom nie. Aantreklik, vol charisma en skatryk, ja, dié is hy gewis. Maar daar was altyd iets wat nie met sy sjarmante uiterlike strook nie, iets sinisters.
Maar haar gedagtes flits gou weer van Jessica en Johan terug na Louis. Wat gaan sy vir hom sê as hy haar konfronteer oor die skelm besoeke tussen haar en sy ma? Hoe sou hy daarvan uitgevind het? Melanie is so ingedagte dat sy amper verby die huis van Antonie se dagmoeder ry. Maar toe sy en Antonie die woonstel binnegaan, ruk sy haar reg. Die laaste ding wat Louis Walters moet weet, is dat sy bang is vir hom. Toe die deurklokkie stiptelik sesuur lui, stap Melanie doelgerig deur toe.
“Middag, mevrou Walters,” groet hy kortaf voordat hy ongenooid die woonstel binnestap.
“Middag, meneer Walters,” groet sy afsydig terug en staar hom afwagtend aan sonder om vir hom sitplek aan te bied.
Hy strek hom egter doodluiters self op ’n gemakstoel uit en kyk eers krities rond. “Ek sal nie jou tyd verspil nie. Sê my net eers, waar is die kind?”
“Die kind het ’n naam,” wys sy hom ergerlik tereg. “Antonie is in die slaapkamer. Ek het vir hom ’n inkleurboek gegee om hom besig te hou.”
Hy gluur haar priemend aan. “Hoe lank is hierdie skelm ontmoetings tussen jou en my ma al aan die gang?”
Sy lig haar ken en kyk hom uitdagend in die oë. “Van nog voor Antonie se geboorte af.”
“Ek het dit vermoed.”
“Wat het jy op die hart, meneer Walters? Wil jy jou ma verbied om haar kleinkind te sien?”
“Nee, gedane sake het geen keer nie.” Hy staan op, loop deur die vertrek en bekyk die skilderye teen die muur asof hy die waarde daarvan bepaal voordat hy reg voor haar kom staan. “Kyk, ek gaan nie doekies omdraai nie. Soos jy self weet, ken ons twee mekaar nie baie goed nie. En, ja, ek was die duiwel in toe ek uitvind van julle jare lange gekonkel agter my rug. Maar ek het goed daaroor nagedink en …”
“En …?” moedig sy hom uitdagend aan toe hy swyg.
Hy roer sy skouers effens. “My ma was nog altyd behep daarmee om ’n kleinkind te hê. Ek sal nie in haar pad staan of moeilikheid probeer maak nie, maar daar is ’n voorwaarde aan verbonde.”
“Gaan voort.”
“My voorwaarde is dat ons trou.”
Gelukkig is daar ’n muur agter haar, anders het sy voorwaar agteroor geslaan. “Ekskuus?”
“Jy het gehoor wat ek gesê het. Ek maak jou ’n huweliksaanbod sodat Antonie die vastigheid van ’n ouerhuis kan hê. Ook ter wille van my ma se liefde vir hom en ter wille van Antonie se toekoms.” Hy kyk haar stip aan. “Dit beteken nie dat ons in die ware sin van die woord soos man en vrou sal saamleef nie. Maar jy sal ten minste nie langer hoef te werk nie, dus sal jy meer tyd aan jou kind kan bestee.”
’n Onsinnige begeerte om histeries te giggel kom in haar op. “Ek het nog nooit van só iets absurds gehoor nie. Ons noem mekaar nie eens op die naam nie, en jy wil met my trou!”
Hy lig sy skouers. “Dink maar gerus daaroor,” sê hy komkommerkoel. “Onthou, dit gaan oor Antonie se opvoeding en toekoms.”
Melanie kan die man met sy selfversekerde houding in die duur snyerspak net verstom aanstaar. Dan stoot ’n yskoue woede in haar op. “As ek veronderstel is om dankbaar of gevlei te voel, sit jy die pot mis, meneer Walters. Ek kan my kind self en alleen opvoed. Ek stel werklik nie in jou huweliksaansoek belang nie. Hoe gouer jy uit my woonstel trap, hoe beter!”
“Antonie is nou nog klein en weet nie veel van die lewe nie,” gaan hy voort, skynbaar onbewus van haar gramskap. “Maar wanneer hy eersdaags skool toe gaan en besef ander kinders het pa’s, sal hy begin wonder hoekom hy nie een het nie. En hoe ouer hy word, hoe groter gaan jou finansiële verpligtinge raak. Met jou soort salaris sal jy hom nie alles kan gee wat hy nodig gaan kry nie.”
Melanie verwerdig haar nie eens om te antwoord nie, loop net deur toe en maak dit beslis oop. “Gaan nou, asseblief. Jy treiter my humeur vir die soveelste keer. As ek nou uitbars …”
Hy kom tydsaam nader gedrentel tot in die deuropening. “Dink oor my aanbod en laat my so gou moontlik weet wat jy besluit.”
Melanie sluit die deur agter hom, en sak verslae op die rusbank neer. Vanwaar sy skielike besorgdheid oor Antonie? Hy glo dan nie eens dis sy broer se kind nie. Hy’t dan geïnsinueer dis ’n ander man se kind en dat sy net met sy broer getrou het om haar skande toe te smeer!
Die telefoon skril skielik en Melanie aarsel. Maar dit kan nie hý wees nie. Die hysbakdeur het tog so pas agter hom toegegaan, sug sy verlig. Dit is dan ook nie hy nie, maar Louisa.
“Melanie, ek wil jou net waarsku,” val haar skoonma met die deur in die huis. “Louis is terug in die Kaap. En hy’t ons gesien, eergistermiddag by die restaurant. Hy was op pad na my toe om te kom groet, toe sien hy ons die restaurant binnegaan. Ons het so lekker gesels dat ons nie eens agtergekom het die uwe agtervolg ons en gaan sit by ’n tafeltjie agter ’n potplant nie. Ek moes toe maar bieg dat ons mekaar gereeld sien.” Sy gee ’n laggie. “Oee, en was hy briesend! Maar sy houding het handomkeer verander toe hy sien ek steur my nie aan sy woede nie. Vanoggend kom sê hy toe so ewe vir my ons kan maar voortgaan met ons kuiertjies. Hy sal selfs ’n plan maak dat ek Antonie nóg meer gereeld kan sien.”
“Louis was so pas hier by my, Ma.”
“So?
