“Jy jok! Ek bedoel, dis seker nie waar nie?”
“Nee, regtig, Ma.”
Dis ’n rukkie doodstil voordat Louisa se stem weer in haar oor opklink. “Maar ek het dan gedink julle ken mekaar amper nie eens nie?”
“Dit is so. Ons ken mekaar eintlik glad nie.”
Weer doodse stilte. “En wat was jou antwoord?”
“Dis buite die kwessie.”
“Het Louis laat blyk dat hy ’n … wel, ’n gevoel of iets vir jou het?”
“Wat waarvandaan kom? Hy ken my net so sleg as wat ek hom ken. Nee, gevoelens is nie ter sprake nie. Hy’t my duidelik laat verstaan dat dit net ’n huwelik in naam sal wees. Ter wille van Antonie se toekoms en Ma se liefde vir hom. Dít, nadat hy nie eens glo Antonie is Mark se kind nie!”
“Hy’t van mening verander nadat hy Antonie daar in die restaurant gesien het. Hy’t my vertel hoe hy sy gesig bestudeer het – geen mens kan die ooreenkoms tussen Mark en Antonie miskyk nie.”
“So! Hy’t nie ’n woord daarvan teenoor my gerep nie. Maar hoe dit ook al sy, ek stel nie in sy huweliksaanbod belang nie.”
“Miskien moet jy dit tog nie summier verwerp nie. Louis is nie een wat ligtelik besluite neem nie. Ag, ek weet hy kan maar lekker dwars wees, maar daar steek meer goed as kwaad in hom. Onder daardie ysterharde oppervlak skuil eintlik ’n baie sagte hart. En hy sal goed vir jou en Antonie sorg. Jy sal jou nie oor geld hoef …”
“Vergeet dit! Ek en Antonie kom heeltemal goed reg op ons eie.”
“Goed, kom ons vergeet daarvan.” Die ouer vrou sug aan die ander kant. “Maar hierdie ding dat jy jou werk bedank het en uit die stad wil trek … Hoe ver het jy gekom met jou planne? Het jy al ander werk gekry?”
“Nee, nog nie. Maar ek maak oor drie dae klaar en gaan dan eers vakansie hou. Intussen sal ek maar die koerante dophou om te sien waar daar iewers iets opduik.”
“Het jy al besluit waar jy vakansie gaan hou?”
“Nee, nog nie. Ek dink ek gaan sommer net in my motor klim en my aan die neus laat lei.”
“Jy moet my darem op die hoogte hou van jou doen en late. Onthou, dis nie net vir Antonie wat ek lief is nie. Ek het sy ma ook lief – asof sy my eie dogter is.”
Melanie se hart verteder. “Natuurlik sal ek … en baie dankie weer dat Ma my nooit gewantrou het nie. Ma sal nooit besef hoe ek die begrip en bystand waardeer nie. Veral kort ná Mark se dood toe ek agtergekom het ek is swanger.”
“Moet tog maar nie vir Louis te kras oordeel nie. Ek sê so dikwels vir hom sy bitterheid teen die lewe gaan hom niks in die sak bring nie. Dit stoot net mense van hom af weg.”
Sý bitterheid! dink Melanie nadat sy en haar skoonma hul gesprek beëindig het. Sy bitterheid het haar hoeveel slapelose nagte besorg! Hoe lank het dit haar laat glo daar was wel ’n verhouding tussen Mark en Tania. Hoe kan Louisa verwag sy moet vergeet en vergewe asof niks gebeur het nie?
Antonie se vrolike laggie onderbreek haar gedagtes.
“Het jy al die prentjie klaar ingekleur?”
“Nee, Mamma. Maar ek is honger.”
“Kom, ek gaan maak vir ons iets lekker om te eet. Jy weet, dis nog net drie dae dan gaan ons met vakansie, nè.”
“Gaan ons see toe?”
“Wel, ja, ons kan seker maar see toe gaan. Na ’n stranddorpie toe … iewers waar ons twee lekker op die strand kan baljaar. Maar ons sal darem ’n paar dae op Swellendam by tant Anna ook moet gaan kuier. Sy kan mos amper jou ander ouma genoem word.”
“My ander ouma?”
“Ja. Ek was mos nog klein toe my ma-hulle dood is. Sy het my grootgemaak. ’n Mens kan sê sy was my amper-ma. En dan is sy mos jou amper-ouma.”
“Is dit daardie tannie wat so huil?”
“Ja, maar sy sal nie nou meer huil nie. Haar man was pas dood toe ons laas daar was. Sy was net hartseer.”
“Was Mamma hartseer toe Pappa dood is?”
“Ja, baie hartseer. Maar soos die tyd aanstap, raak ’n mens se hartseer minder. Dan huil ’n mens nie meer so baie nie.”
“Gaan ek nooit, nooit, ’n lewende pappa hê nie?”
Dis ’n vraag wat al meer en meer opduik. Melanie kies haar woorde versigtig. “Miskien, eendag. Ons moet net nie haastig raak nie, want dan kies ons dalk ’n verkeerde pappa.”
Die kosmakery help om haar gedagtes in ’n ander rigting te stuur as om oor Louis se huweliksaanbod of Mark se dood te tob. Maar toe Melanie later die aand in die bed klim en haar blik op Mark se foto val, skiet ’n pyn van verlange deur haar hart. As hy net een keer sy seun kon sien … As hy net kon geweet het wat die gevolge was van daardie onvergeetlike twee nagte …
Vroeg die volgende oggend kom maak Jessica ’n draai by haar kantoor, baie nuuskierig oor die afspraak. “Ek het gedink daar steek meer agter Louis se besoeke en uitskellery,” merk sy lakoniek op toe sy hoor van die huweliksaanbod. “Hy’s verlief op jou, man. Hy’s net te skaam of onnosel om dit reguit te sê.”
“Verlief se voet! As jy mý vra, is hy by verwaand verby! Dankie tog, dis nog net twee dae voordat ek en Antonie met vakansie gaan.”
“Sal jy my laat weet waar jy jou bevind?”
“Net op die voorwaarde dat jy nie vir Louis Walters sal sê waar ek is nie.”
Twee dae later is sy en Antonie op die punt om te ry, toe Louis uit die bloute aan die woonsteldeur klop en ewe vriendelik groet: “Goeiemôre, Melanie.”
Dis die eerste keer dat hy haar op haar naam noem. Al die vorige kere was dit ’n onpersoonlike, formele “mevrou Walters”. Sy is nogtans onmiddellik op haar hoede.
“Goeiemôre, meneer Walters. Is daar iets waarmee ek kan help?”
Sy oë dwaal oor haar handsak, en oor Antonie wat netjies aangetrek die vertrek instorm. “Dit lyk vir my julle staan op die punt om iewers heen te ry. Ek is jammer ek het nie ’n afspraak gemaak nie, maar …”
“Ons staan op die punt om te vertrek, ja,” knip sy hom kort. “Wat jy dus te sê het, moet vinnig afgehandel word.”
“Hoe laat gaan jy terug wees? Kan ek dalk vanmiddag met jou kom gesels?”
“Waaroor?”
“Oor my huweliksaanbod van vroeër. Ek besef nou hoe ondiplomaties my optrede was. Dit was nie my bedoeling om jou te skok of in ’n hoek te dryf nie. Ek weet nie mooi hoe om dit te verduidelik nie …”
“Jy hoef nie te verduidelik nie. Ek het dit tog seker duidelik genoeg gestel dat ek nie belangstel in jou huweliksaanbod nie.”
“Ons
