wat Antonie sê. Ons is op die punt om te vertrek.”
“Met verlof?”
“Wel, ja, my plan is om eers ’n paar weke lank vakansie te hou. Ek was sedert Antonie se geboorte nog nooit met verlof nie, so ek dink ek verdien ’n blaaskans.”
“Maar wat bedoel hy met nie weer terugkom stad toe nie?”
“Dit sal afhang van waar ek werk kry.”
“Jy bedoel tog seker nie jy gaan jou werk hier los nie?”
“Ek het gister die laaste dag van my kennismaand gewerk – ek het dit dus nie sommer net gelos om weg te dros nie.”
“Is jy ernstig?”
Hy lyk skielik ’n bietjie ongemaklik. Dit laat haar tot in haar kleintoontjies lekkerkry. “Ja, doodernstig.”
“Waarheen is julle op pad?”
Sy lig haar skouers. “Ek het nog geen idee nie. Ons gaan ry tot by ’n plek waarvan ons hou.”
“Hoekom? Wat het jou gemotiveer om só ’n besluit te neem?”
“Is ek werklik ’n verduideliking aan jou verskuldig?”
“Nee, seker nie. Maar wat van Antonie en my ma se hegte band? Jy kan tog nie haar kleinkind van haar vervreem nie?”
“Ons sal kontak behou. Ek het Ma belowe.”
“Luister, ek dink jy tree oorhaastig op. Kom ons bespreek eers die saak deeglik.”
“Daar is niks om te bespreek nie, meneer Walters,” sê Melanie ongeduldig en kyk geensins subtiel op haar horlosie. “Verskoon ons nou, asseblief. Dis reeds heelwat later as wat ek gehoop het om in die pad te val. Kom, Antonie. Dit word laat.”
En tot Louis: “Tot siens, meneer Walters. Ek hoop jy kry spoedig iemand wat wel jou huweliksaanbod sal oorweeg.”
Eers nadat hulle die stad verlaat het en die verkeer minder druk is, speel ’n effense glimlaggie om Melanie se nou aansienlike meer ontspanne gesig. Dit was nogal snaaks om Louis Walters oorbluf te sien, dink sy met genoegdoening. Hy’t seker nie gedink sy sal die moed hê om hom na sy peetjie te stuur nie.
Antonie raak gou verveeld en geïrriteerd. Dis ’n lang, eentonige rit en Melanie kan net nie die regte vakansieplek kry nie. Gelukkig raak hy eindelik ná veel gesanik aan die slaap. Dit gee haar kans om die stranddorpies beter te bekyk. Hermanus, Gansbaai, Quoin Point, en dan skielik ’n paar kilometer verder ’n skewe naambordjie wat aantoon dat dié slinger-stofpaadjie jou by Stormbaai uitbring wanneer jy regs draai. Wat haar dié sleg pad laat kies, weet sy nie. Maar toe sy eindelik, ná vele kronkelinge tussen klowe en hoë kranse deur ’n bordjie bereik met die goeie nuus dat sy nou Stormbaai binnegaan, trek sy verruk haar asem in.
Melanie hou dadelik stil om die skilderagtige prentjie voor haar te bewonder. Die plek het die verkeerde naam gekry, is haar eerste gedagte. As sý ’n naam moes kies, sou dit eerder Rus en Vrede gewees het. Want waar sal jy rustiger kry? ’n Kronkelende rivier met ’n paar witgekalkte huisies op die grasgroen oewers wat jou vriendelik nader wink van onder die hoë bome. Die pad wat jou lok om oor die twee houtbruggies te ry tot waar die bome yler raak om plek te maak vir ’n spierwit sandstrand waar die rivier in die see uitmond. Die blou van die see op die agtergrond … ’n ware paradys!
“Antonie, hoe lyk dié plek vir jou?” vra sy toe sy agterkom hy het orent gekom op die agtersitplek van die motor.
“Is hier ’n see?” wil hy weet terwyl hy vakerig oor sy oë vryf.
“Ja, kyk daar op die agtergrond. Ons kan hom nou nog nie heeltemal sien nie, net so ’n stukkie. Wag maar net totdat ons daar na die riviermonding toe ry.”
Eindelik ry sy stadig verder, skoon verwonderd oor die ongerepte natuurskoon om haar … totdat sy besef daar is geen teken van lewe by die eerste drie huisies te bespeur nie. Die deure en gordyne is alles dig toe. Word van die huisies hoegenaamd bewoon? Daar is ook geen hek of kantoor wat aandui dat dit ’n vakansieoord is nie. Beteken dit sy het verniet hierheen afgedraai?
Nog ’n leë huisie … En toe ’n geboutjie met skewe handgeverfde letters op die dak: Tant Sara se Kontantwinkel. Sy trap dadelik rem toe ’n groot hond vanuit ’n spul gaskanne op die stoep na vore kom. Die winkeldeur staan oop. Toe sy uitklim, kom die hond al gapende nader. Sy wag hom wantrouig in, gereed om terug te spring in die motor as daar moeilikheid kom. Maar hy stel gelukkig meer in haar motor se wiele belang as in haar. Binne-in die geboutjie moet Melanie eers haar oë ’n paar keer knip om te kan sien wat daar in die skemer op haar wag.
“Goeiemiddag,” word sy deur ’n middeljarige vrou van agter die toonbank gegroet. “Waarmee kan ek help?”
“Goeiemiddag. Ek het op die ingewing van die oomblik hierheen afgedraai, gedink dis dalk ’n vakansieoord,” begin sy onseker. “Weet jy of hier dalk van die huisies te huur is?”
“Permanent, of vir hoe lank?”
“Vir ’n paar dae. Dalk ’n week of so?”
“Ja, ons sal jou seker kan help. Maar jy sal vir meneer Retief moet vra. Die leë huisies behoort almal aan hom. En jy sal vooruit moet betaal. Hier kom soms mense wat sê hulle sal môre betaal, en as ons ons oë uitvee, het hulle in die middel van die nag pad gevat sonder om ’n sent uit te haal!”
“Waar kan ek met meneer Retief in aanraking kom?”
“Jy behoort hom by sy huis te kry. Sover ek weet, is hy nie vanoggend met die boot uit see toe nie.”
“Waar woon hy?”
“Wag, laat ek jou daar van buite af beduie.” En sommer so half in dieselfde asem tot die hond wat die winkel binnekom: “Voertsek, Boel. Vir wat foeter jy alewig onder ’n mens se voete in? Hy’s ook niks anders as ’n Russiese waghond nie. Rus hy nie, wag hy vir kos.” En toe hulle buite kom: “Jy ry tot by die see waar die pad vurk, en dan draai jy regs om die koppe tot … Wag, lyk my daar kom hy juis nou aangery. Seker om ou Jors se gaskan te kom laai. Maar sê my, waar kom jy dan vandaan?”
“Van Kaapstad af.”
“En die kind daar in die motor?”
“Dis my seuntjie.”
“Nou war is jou man dan?”
“Hy’s oorlede.”
“So! Wat is jou naam?”
“Ek is Melanie Walters, en my seuntjie se naam is Antonie.”
“Nou ja, ek is Sara Niewoudt. Jy kan maar sommer sê tant Sara. Dis hoe almal hier my noem.”
Melanie neem nie veel notisie van die man in die oorpak wat uit sy bakkie klim en na hulle toe aangeloop kom nie. Toe hy by hulle vassteek en tant Sara hom as Lafras Retief bekend stel, sê sy egter verras: “Lafras! My hond se naam was ook Lafras.” Eers toe kyk sy op, en val dit haar op dat hy ’n besonder aantreklike en manlike gesig het. Maar die frons op sy voorkop en die manier waarop hy na haar kyk, spreek nie van vriendelikheid nie. Wel, dit was seker ’n ontaktvolle, onnadenkende
